پرسپولیس گل محمدی بدون پیشوند و پسوند

داستان «پرسپولیس برانکو» در بحث های فوتبال ایران نمی خواهد تمام شود. هنوز هستند کسانی که موفقیت های تیم یحیی گل محمدی را به برانکو ایوانکوویچ نسبت می دهند و تیم یحیی را مستقل نمی پذیرند و دنباله روند برانکو معرفی اش می کنند. داستان چهارساله برانکو بخش مهمی از تاریخ باشگاه پرسپولیس است، با تمام جام ها و موفقیت ها و ماجراهایش. این اما باید بایگانی شود تا پرسپولیس با مربیان دیگر شناخته شود و معنای تازه بدهد. این معنای تازه و تغییرات، خود بخشی از لذت و هیجان است.

اتصال تمام موفقیت های بعدی پرسپولیس به «پرسپولیس برانکو» حتی منجر به توضیح حمید مطهری شده که در مصاحبه اش با ورزش 3 می گوید: «از زمانی که گل محمدی با کادرشان آمده اند، چیزی حدود یک سال و نیم گذشته است و فرم فوتبال فعلی فرمی است که این کادر مورد علاقه اش است. این فرم فوتبال شناوری است که سعی شده با دیکته کردن تاکتیک های مان به تیم حریف انجام شود. بعد از تغییرات خیلی ها می گفتند موفقیت برای یک ماه یا دو ماه است و این تیم مال فلان شخص است اما شما ببینید ما در مسابقات آسیایی چند بازیکن مان را از دست دادیم؟ اصلاً تیم شد تیم جدید و ما 7 یا 8 یارمان را از دست دادیم که همگی بچه های خوب و توانمندی بودند. مثل بیرانوند، علیپور، ترابی، بشار رسن و دیگران. درباره بازیکنانی که جایگزین شدند هم خیلی ها از ما ایراد گرفتند اما در پازل تاکتیکی تیم مان قرار گرفتند و بهترین های تیم شدند. مثل عیسی آل کثیر و ... پس قاعدتاً تیم مان کاملاً هم نفرات و هم فرمش تغییر کرده و نمی تواند تیم گذشته باشد.» حمید مطهری بیش از هر مربی دیگری در پرسپولیس حق دارد در این باره اظهارنظر کند و چه کسی است که نداند او در ساخت پرسپولیس دو فصل اخیر چقدر نقش ایفا کرده است.

موفق ترین تیم ها در اوج دوران موفقیت با تغییر مربی می توانند با فروپاشی فنی مواجه شوند و اثری از آثار موفقیت شان باقی نخواهد ماند. یک مربی بد می تواند تمام ساختمان فنی مربی پیشین را یک شبه نابود کند. برای نابودی فرصت چندانی لازم نیست. در پرسپولیس اما گابریل کالدرون بعد از برانکو ایوانکوویچ بنای خودش را ساخت و خیلی زود هم به موفقیت رسید و حتی دور از ذهن نبود که در رقابتی جانانه با استقلال استراماچونی قهرمان فصل باشد. پرسپولیس اما مثل استقلال مربی خود را در پی بحران های مالی از دست داد و گل محمدی جانشین کالدرون شد. تغییر دوباره مربی در یک فصل کافی بود تا نشانی از موفقیت در پرسپولیس باقی نماند اما گل محمدی بهترین انتخاب ایرانی بعد از کالدرون بود و او نیز آمد و تیم خودش را ساخت. پرسپولیس برانکو به پرسپولیس کالدرون و بعد پرسپولیس گل محمدی تبدیل شد و این ذهنیت که آثار برانکو منجر به موفقیت مربیان بعدی شده یا همچنان پرسپولیس از ثمرات دوران برانکو بهره مند است، بیشتر به یک فانتزی شباهت دارد.

پرسپولیس برانکو وقتی کالدرون آمد به پایان رسید، پرونده اش بسته شد و یک تیم جدید با افکار جدید شکل گرفت. یحیی که دیگر هیچ اتصالی به آن تیم سابق نداشت و مسیر خودش را پی گرفت اما در این میان تنها یک نکته از بقایای تیم برانکو است و ارتباط فنی بین تیم های چند سال اخیر پرسپولیس برقرار نمی کند اما ثمره هر مربی برای مربی بعدی می تواند باشد. پرسپولیس برانکو روی دور پیروزی و موفقیت بود و این حتماً برای کالدرون یک میراث محسوب می شد و پرسپولیس کالدرون هم تیم تیغ دار و برنده ای بود که میراثی برای گل محمدی بود. این حتماً ارزشمند است و به تداوم موفقیت کمک کرده است اما در همین باره نکته ای را فراموش نکنیم. روزی که کالدرون جانشین ایوانکوویچ شد، سخت ترین کار مربیگری در مقیاس فوتبال ایران را پذیرفت. پرسپولیس آنچنان موفقیت هایش را تکرار کرده بود که شاید کالدرون باید قهرمان آسیا می شد تا بتواند از مربی پیشین در مقبولیت سبقت بگیرد. کالدرون که فرصتی نداشت اما گل محمدی با رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا، صاحب این فرصت مقبولیت شد.

اعتبار و مقبولیت فنی این پرسپولیس و تمام نیک و بد آن متعلق به گل محمدی و تیم فنی او است. منصفانه نیست که موفقیت او را با اتصال به گذشته کمرنگ جلوه دهیم. این پرسپولیس گل محمدی است، بدون پیشوند و پسوند.