پرسپولیس یحیی، شکوه سرخ پابرجا

 تلاقی «گل محمدی» و «پنالتی» تا پیش از غروب دیروز به خاطراتی از جنس شکست ختم می شدند. ناکامی در رسیدن به فینال جام ملت های آسیا 2004، هبه کردن قهرمانی حذفی به سپاهان در سال 1392 و همین چند ماه قبل واگذاری نیمه هایی حذفی به رقیب دیرینه؛ اما این به این معنی نبود که قرار نبود در ضیافت پنالتی ها به یحیی خوش بگذرد. گویا پنالتی ها سال ها منتظر ماندند تا در زمان درست به یحیی روی خوش نشان بدهند؛ در لحظاتی که می توانستند او را به دستاوردی که استحقاقش را دارد، برسانند. حال پس از 10 سال، فینال آسیا یک سرمربی ایرانی به خود می بیند.

پس از زنده یادان منصور پورحیدری و ناصر حجازی، فیروز کریمی و منصور ابراهیم زاده، نام یحیی گل محمدی در لیست سرمربیان داخلی که تیم شان را به نبرد قهرمانی قاره کهن رساندند قرار می گیرد. پرسپولیس برای شناختن آخرین رقیب آسیایی خود در 2020 باید مدت ها به تماشای دیدارهای شرقی ها بنشیند و گل محمدی در صورت برداشتن قدم آخر خود، به یک حسرت 27ساله نه تنها برای مربیان، بلکه برای باشگاه های ایرانی پایان می دهد اما اگر خدای ناکرده تسلیم هم شود، از ارزش والای جنگاوری ارتش سرخ در قطر کاسته نمی شود. قرمزهای ایران فاتح یک جنگ نابرابر شده اند و ورای السد، پاختاکور و النصر، بر کوه مشکلات داخلی و خارجی سر راه شان غلبه کردند.

در کنار سه هموطن خود، پرسپولیس یکی از تنها چهار تیم غرب آسیا بود که طعم میزبانی در لیگ قهرمانان امسال را نچشید. آنها ابتدا هواداران شان را از دست دادند و در نیمه راه، مثلث بیرانوند-ترابی-علیپور را. باقی هم ماه ها با بی پولی و وعده های بی سرانجام مدیران باشگاه ساختند. به وقتش جنگیدند و به وقتش اعتراض کردند. رقبا با مانژوکیچ، بن عطیه، کازورلا و عبدالرزاق حمدالله صف می کشیدند که دستمزد یک ماه هرکدام شان برابر مبلغی است که اگر در حساب سرخ ها بود، پنجره نقل وانتقالاتی شان بسته نمی ماند.

اما پرسپولیس درس عبور از بحران را پیش تر با برانکو گذرانده بود. گل محمدی روحیه تیمی شگرف پرسپولیس 2018 را الگوی شاگردانش قرار داد. پرسپولیس سروی شده بود که نه وزش تندبادها آن را سست می کرد و نه قطع شاخه هایش از ابهت آن می کاست. انگیزه، اراده و اعتمادبه نفس، ریشه های تیم بودند، به همین دلیل هم پرسپولیس هرگز سست نشد. لک، آل کثیر و پهلوان جای 3 ملی پوش رفته قرمزها را پر کردند و وقتی هم آل کثیر را از همراهی تیمش محروم ساختند، دعای مادرش به مهدی عبدی حواله شد. ارتش سرخ 7 بازی انجام داد اما هیچ کس در جریان بازی نتوانست قفس توری آن را تسخیر کند.

حتی اخراج احسان پهلوان از عطش پرسپولیس برای برد نکاست. حتی خستگی پیمودن راه دور گروهی تا فینال در کمتر از سه هفته زانوی یک پرسپولیسی را نلرزاند. پرسپولیس با تک تک تیم های پرستاره غرب آسیا غیر از پاختاکور یک تفاوت بزرگ داشت؛ برعکس بقیه که با بازیکنان سرشناس شان تیمی ترسناک می شدند، بازیکنان پرسپولیس در پیراهن سرخ ستاره می شدند. کنعانی، نعمتی، نوراللهی، امیری و خلیل زاده از «اعتبار فوتبال غرب آسیا» در لیست ملی پوشان قرار گرفتند و پیراهنی بر تن شان خواهد رفت که علیپور و بیرانوند فعلاً در حسرتش خواهند ماند.

پرسپولیس دستاوردی برای دوستدارانش به ارمغان آورد که بسیاری از مسئولان کشور سال هاست از اهدای آن به مردم عاجزند؛ «حس غرور و شادی». این پرسپولیس حتی ناتوانی مدیرانش در فراهم آوری معوقات برانکو و کالدرون را جبران کرد و 2میلیون و 800هزار دلار پاداش برای صاف کردن بدهی های ارزی باشگاه تأمین کرد. از این پس ماشین حساب های مان را کنار می گذاریم و روزشمارها را در دست می گیریم. تا بیست ونهم آذرماه دعاهای مان را بدرقه راه سبز ارتش سرخ می کنیم. به امید اینکه شکوه سرخ پابرجا، گام آخر را محکم تر بردارد!