پرفسوری که یک شبه بی سواد شد / از عرش تا فرش برای برانکو

لیگ چهاردهم را به جرات می توان پر فراز نشیب ترین لیگ تاریخ برای پرسپولیس قلمداد کرد. لیگی که مربیگری علی دایی و مدیریت رحیمی شروع شد و پس از پیش آمدن مسائل فراوان و دعواهای مدیریتی سرانجام قدرت باند سیاسی برنده این جدال بود و علی دایی که تیمش به شدت تضعیف شده بود برکنار و سیاسی و درخشان بر مسند قدرت پر طرفدارترین تیم آسیا نشستند. درخشان که در ابتدا با بازیهای آسانی رو به رو بود بد نتیجه نگرفت و با پیروزی در دربی جای پای خود را در پرسپولیس محکم می دید در نیم فصل دوم انقدر بد کار کرد تا رفتن این مربی پر حاشیه که صحبت های زیادی در خصوص خریدهایش به گوش می رسید کمتر هواداری را به ناراحتی بیاندازد.

نژادفلاح مسئول امور اجرایی پرسپولیس شد و در مدت حضورش سعی کرد با درخشان رفتار کژدار مریضی داشته باشد ولی نتایج مدعی همیشگی نیمکت پرسپولیس در نیم فصل دوم انقدر بد بود که برکناری این مربی تبعاتی را برای او به همراه نداشته باشد.

برانکو مربی خوشنام فوتبال ایران که آخرین بار حضورش در کشورمان به روز پرواز تیم ملی به سمت آلمان برای مسابقات جام جهانی بر میگشت به تهران بازگشت تا سکاندار تیمی شود که نه تنها در ابتدای فصل آنقدر تضعیف شده بود تا دست مربی اش خالی بماند بلکه در ادامه هم با شاهکارهای درخشان در خریدهایش راهی از پیش نبرده بود.

برانکو به ایران آمد و هواداران واقعی از این اتفاق خوشحال بودند که پرسپولیس با وجود ایوانکویچ بعد از چندین سال مربی ای را بر روی نیمکت خود میبیند که حامیان تیم دو شقه نشده بودند و گروهی از افراطیون آرزوی باخت تیمشان رو نمیکردند تا آقای ایکس یا ایگرگ بازنده لقب گیرند. برانکو در لیگی که پرسپولیس هیچ امیدی نداشت معمولی نتیجه گرفت ولی برد در دربی ، پیروزی برابر بنیادکار و شکست دادن الهلال در بازی رفت کافی بود تا هواداران از او چهره یک پرفسور به تمام معنا را بسازند.

پرسپولیس بی بضاعت از حیث بازیکن، با تاکتیک های این مربی نام آشنا بود که توانست سه برد بسیار خوب را در استادیوم آزادی جشن بگیرد و شور و حرارت را بعد از مدت ها به سکوهای آزادی و حتی جامعه ی سرخ دل برگرداند؛ اما به یکباره با باخت خارج از خانه برابر الهلالی که تا دندان مسلح بود؛ باعت شد سیر انتقادات دوباره به سمت نیمکت سرخ سرازیر شود و صحبت از ضعف این چهره ی آرام شود.

برانکو با دست خالی برابر تیمی قرار میگرفت که 8 بازیکن ملی پوش عربستانی و 3 ملی پوش خارجی را داشت و علاوه بر داشتن بازیکنان با کیفیتی که دستمزد چند تایشان شاید بودجه یکسال باشگاه پرسپولیس بود. تیمی که از حمایت تمام کشور عربستان برخوردار بود و حتی همشهری اش یعنی النصر برای بردن پرسپولیس پاداش 25هزار ریالی برای بازیکنان الهلال در نظر گرفته بود اما تیم برانکو 1500 ریال در روز بازی در اختیار نداشت تا مجبور نشود در راهروهای هتل تمرین قبل از بازی را انجام دهد! تیمی که نه تنها از سوی وزارت ورزش که متولی این تیم بود حمایت نشد بلکه با سنگ اندازی های خادم و دوستانش هر روز مشکل جدیدی برایش ایجاد شد.

برانکو باخت اما کسی سوال نکرد آیا واقعا پرسپولیس یا حتی تیمی از فوتبال ایران در این روزها توان شکست این الهلال را داشت؟ تیمی که میدیدیم بازیکنان تعویضی اش هر کدام مهره های کلیدی این فصل الهلال بودند و یک تنه توان تاثیرگزاری بر روی کل جریان بازی را داشتند ولی در آنسو برانکو که به شدت نیاز به گل داشت هرچه به نیمکتش نگاه می انداخت بازیکنی را نمی یافت که بتواند  با ورودش به زمین جریان بازی را عوض کند. پرسپولیس بعد از گل دوم الهلال مالک توپ بود ولی توان حمله نداشت و این به قدرت فنی بازیکنان بر میگشت.

شاید تنها ایراد فنی به برانکو در این بازی را بتوان استفاده نکردن از گابریل دانست که "امکان داشت" در دقایقی گره گشای این پرسپولیس از هم گسیخته باشد ولی آیا پرسپولیس با همین گابریل در لیگ برتر خودمان مسابقات ساده تری را واگذار نکرد؟ شاید شیطنت هایی در خصوص گابریل انجام شد و این بازیکن دوست داشتنی از ترکیب پرسپولیس دور ماند ولی آیا برخورد انظباطی یک مربی با بازیکنش شرایط یک تیم را بهبود نمی بخشد؟ این مسئله را از حمید درخشانی می شود پرسید که تقریبا هر روز با یک بازیکن تیمش درگیر بود در آخر دستانش را به نشانه تسلیم بالا برد و باج دادن های بی انتها کاری کرد هم خودش ضرر ببیند و هم پرسپولیس. برانکو در مدت کوتاهش نشان داد می تواند هم خانزاده را کنترل کند و هم پیام صادقیان را. می شود بازیکنی مثل گابریل که به خاطر تعویضش اعتراض می کند را نیمکت نشین کرد تا سایر بازیکنان بفهمند پیراهن چه تیم بزرگی را بر تن دارند.

برانکو باید بداند در چه محیطی مشغول کار است. هواداری که پس از سه برد خوب او را بزرگترین تئورسین و پرفسور می خواند با یک باخت از بی سوادی او صحبت میکند. اینجا ایران است. سرزمینی که حرف های دو روز قبل خودمان را هم به یاد نمی آوریم.