پلك زدن، اولين اشتباه فوتبال بود!

يك) علي دايي روز چهارشنبه از سرمربيگري پرسپوليس كنار گذاشته شد تا باشگاه پرسپوليس يكي از عجيب ترين روزهاي فوتبالي خود را سپري كند. حضور هم زمان دو تيم مربيگري، آنهم نه براي انجام مراسم معارفه، كه براي تمرين دادن تيم، خود حكايت از حال و روز فوتبالي دارد كه ناپدري اسمش را «حرفه اي» گذاشت. فوتبال ايران اما از اين دست ناپدري ها كم ندارد. كافي ست از فدراسيون تا وزارتخانه اش، از سازمان تا كميته اش سرك بكشي و ناپدري هايي را به تماشا بنشيني كه كودك آزاري، عجيب سر كيف شان مي آورد. فوتبال ما اين روزها همان طفل معصومي است كه پشت دستش را با سيخ داغ مي سوزانند و با همان سيخ، دود بعدي را مي گيرند. اين نشئگي از ميز و صندلي بايد به پوست و خون پشت دست كودكي دوست داشتني آلوده باشد انگار.

دو) بدبياري ورزش از آنجا شروع شد كه ساكنان خانه ملت، با دولت تدبير و اميد بناي ناسازگاري گذاشتند و گزينه ها را يك به يك رد كردند تا آخري را اينبار دولت از سر لج و لج وبازي معرفي كند. به گمان اينكه اين يكي را هم رد مي كنند و مي خنديم. نخنديديم. اين شايد اولين اشتباه دولت «كليد» بود كه به جاي رو كردن «شاه كليد»، قفل در را عوض كرد. فاجعه اما زماني رخ داد كه براي دست گرمي، واگذاري استقلال و پرسپوليس را به اميررضا خادم سپردند. آنقدر كشتي بلد بود كه فوتبال را خاك كند. اين فوتبال پيزوري كه توي سرش بزني خودش يك دست و يك پا تحويلت مي دهد، چنان امتيازي به خادم داد كه آقاي چغر و بدبدن، در روياهاش نمي ديد. مرد تحصيل كرده عرصه ورزش اما انگار هنوز حسابش با فوتبال صاف نشده بود. كينه مرد اگر شتري هم باشد، به جنازه كه برسد از لگدزدن اجتناب مي كند اما اين طفل زبان بسته انگار هنوز پلك مي زد. پلك زدن، اولين اشتباه فوتبال بود!

سه) نتيجه روزها كار كارشناسي خادم و دوستان در وزارتخانه شد «حميدرضا سياسي»؛ بعيد است اگر خادم شش ماه تمام مي رفت شمال براي تفريح و شرايط طوري فراهم مي شد كه دو ساعته تصميم بگيرد هم انتخاب بدتري وجود مي داشت. در بدو ورود بزرگ ترين حسنش اين بود كه كسي نمي شناختش. براي همين دست به كار شد تا اين برتري را از خودش بگيرد. انگار با خودش خرده حسابي داشت كه بايد صاف مي كرد. اولين مصاحبه اش به همه فهماند با «سياسي» طرف هستند و فهم اين موضوع هوش بالايي نمي خواست. كسي كه هنوز قطار ليگ روي ريل نيفتاده به دايي اولتيماتوم داد تا به همه بفهماند در كارش مصمم است. بعد از مصاحبه ظاهرا به او گفتند كه اين «ليگ» است، چه بسا كه اگر «ديگ» هم باشد نياز به زمان بيشتري دارد تا جا بيفتد. رفيق شفيق حميد استيلي در حالي به عرصه فوتبال ورود كرد كه از اين رشته ورزشي فقط همين را مي دانست كه چند ميليارد پول مي خواهد. براي خادم ظاهرا همين قدر اطلاعات كافي بود!

چهار) خيلي بايد هنرمند باشي كه منتقدان سرسخت علي دايي را از انتقاد پشيمان كني؛ شهريار فوتبال ايران كه شايد عصرهاي چهارشنبه را حالا با اشك هاي او به ياد مي آوريم معلوم نيست كجا كار خيري انجام داده كه چنين دشمناني دارد. مردي كه دلايل كافي براي بركناري اش مي شد جور كرد و با كمترين هزينه غيرمالي ممكن كنارش گذاشت، به لطف دوستان خادم چنان مظلوميتي به دست آورده كه محال بود بتواند با سال ها برنامه ريزي به دستش آورد. فكرش را بكن از 7 بازي انجام شده تنها هشت امتياز داشته باشي و با مخالفت منتقدانت از فوتبال كنار بروي. اينها محال بود اگر اين فوتبال جاي «سياسي»بازي نبود.

پنج) طبق يك قانون نانوشته در ايران، تمامي انتخاب هاي پرحرف و حديث بايد عصر روز چهارشنبه انجام شود تا در تعطيلي پنج شنبه و جمعه كمي از فشار اعتراض ها كاسته شود. حالا كه زمان خريده اند براي فكر كردن، جدي ترين سوال از گودرزي و خادم اين است كه امثال سياسي چطور سر از هيات مديره يكي از محبوب ترين تيم هاي ايران در آورده اند؟ گودرزي و خادم پاسخ بدهند براي بازي با احساسات ميليون ها هوادار دايي و بي اعتبار كردن هزاران منتقدش چند ميليارد پول لازم است؟ چقدر بدهيم تا از ديدن چهره مان در تلويزيون دولتي سر ذوق بياييم و فكر كنيم آدم مهمي شده ايم؟ قيمت بازي با حيثيت پرسپوليس چند است؟

شش) اين طفل مادرمرده با ارفاق هم هم وزن شما نبود آقاي خادم؛ نشئگي ميز و صندلي دل پيچه مي آورد و هر سيخي كه پشت دست فوتبال بزنيد، دودي ست كه از كله ملتي بلند مي شود. شما اما خودت را ناراحت نكن، چاي نبات بزن!

نویسنده: احسان پيربرناش