پل پیروزی

«شکست، پلی به سوی پیروزی و موفقیت است»؛ این جمله را در طول زندگی خودمان آن قدر شنیده‌ایم که دیگر تبدیل به کلیشه شده است.

کلیشه‌شدن یک ایراد بزرگ دارد. حرف را هر قدر مفهوم بزرگی داشته باشد، بی‌اعتبار می‌کند و از ارزش می‌اندازد. فقط هم این نیست. گاهی باعث می‌شود برابر آن گارد بگیریم. یک جورهایی توجیه به نظر می‌رسد که گاهی اوقات پربیراه هم نیست.
و اما چرا شکست می‌تواند پل پیروزی باشد. پاسخ مشخص است. چون شکست به ما درس می‌دهد و تجربه ما را زیاد می‌کند. از طرفی ترس از شکست یعنی سکون. بهترین کار برای شکست نخوردن این است که وارد هیچ رقابت و چالشی نشوید. کسی که در طول زندگی چنین عمل کند، قطعا خیلی کمتر از موفق‌ترین آدم‌‌‌های دنیا، شکست خورده است؛ هرچند بزرگ‌ترین شکست وی این است که خود را از همه فرصت‌ها محروم می‌کند.
و اما مرتب وارد چالش و رقابت شدن و شکست خوردن هم دردی از ما دوا نمی‌کند. برای ساختن پل پیروزی مصالح لازم داریم. ابزار کار، امکانات و تخصص‌ها، ابزار و مصالح اصلی هستند و تجربه و علم که بخشی از آن در پی شکست حاصل می‌شود و نه همه‌اش حکم ملات،پیچ، مهره و هر چیزی را دارد که قرار است همه چیز را متصل به یکدیگر نگه دارد. بحث ما در این مطلب بر سر همین بخش است.

اثری از ساخت و ساز نیست
پرسپولیس اگر 5 دوره پیاپی قهرمان شد، به خاطر درس گرفتن از شکست‌های قبلی بود. درس‌هایی مثل بازیکن‌سالار نبودن تیم، بهانه‌گیری نکردن و فرار نکردن از مسئولیت اشتباهات، کم‌کردن غرولندها حتی اگر به حق باشد، درست پول خرج کردن به جای زیاد پول خرج کردن. ساختن تیم کامل معمولی به جای تیم کهکشانی ناقص و موارد متعدد دیگری که برانکو به عنوان یک خارجی دارای اشراف بر مصائب پرسپولیس با خود آورد.
در آن روزها که پرسپولیس البته با تلاش بعضی داوران در مسیر باخت بود و هر روز در جدول پایین‌تر می‌رفت من و شما آثار ساخت‌وساز پل موفقیت را می‌دیدیم. نیازی هم نبود که برانکو درباره‌اش سخن بگوید یا با کارهای پوپولیستی آنها را به رخ بکشد. حجم خرابی به حدی بود که هر اقدام عمرانی قابل مشاهده بود، ولی آیا اکنون نیز چنین است؟! چون از برانکو مثال آوردیم منظور ما اشاره به یحیی گل‌محمدی نیست. بحث فراتر از اینهاست.

توطئه یا حماقت؟
قرار نیست ما تا آخر فقط درس بگیریم و قرار هم نیست فقط از شکست، بیاموزیم. موفقیت و پیروزی هم سرشار از درس است از جمله تمام کارهایی که منجر به پیروزی می‌شوند. براساس قاعده کلی، پرسپولیس باید شرایط بهتری را تجربه می‌کرد؛ ولی گویا از یک سو خودمان درسی نگرفته‌ایم و از سوی دیگر عده‌ای خوب درس گرفته و از تمام عوامل موفقین و شکست ما و دیگران یادداشت برداشته‌اند مبادا نکته‌ای را از قلم بیندازند. به عنوان مثال بار قبل در فینال2020 معلوم شد دوری از شرایط مسابقه و همجنین بلاتکلیف گذاشتن تیم، چند روز به زمان موعود بسیار مخرب است. در نتیجه این بار دوری از شرایط مسابقه از 19 روز به بیش از 70 روز افزایش داده شد و بلاتکلیفی برای بازی لیگ در 5 روز قبل مسابقه به بلاتکلیفی در پرواز جای خود را به 3 روز قبل از بازی داد. یا باید بپذیریم با کارشکنی و توطئه روبه‌رو هستیم یا باید بپذیرند مدیران و متولیانی کارنابلد هستند؛ از این 2 حالت که نمی‌تواند خارج باشد.

در حد دوره قبل هم نبودیم
به عبارت خیلی ساده باید گفت پرسپولیس در حالی صحبت از قهرمانی آسیا می‌کرد که نسبت به دفعات قبلی که به فینال رسیده بود، در هیچ زمینه‌ای از مسایل فنی، روانی و بدنی گرفته تا تدارک و پشتیبانی، هیچ مزیت و برتری نسبت به قبل که نداشت هیچ، بلکه پایین‌‌‌‌‌‌تر هم بود. در نتیجه پایین‌‌‌‌‌‌تر هم قرار گرفت.
در فوتبال این طور است که شاید همه‌چیز را به نحو احسن مهیا کرده باشید؛ ولی ممکن است اسیر حوادث شوید و به حق خود نرسید ولی اگر شرایط، مهیا نشده و حداقل‌هایی فراهم نشده باشد، قطعا نتیجه نمی‌گیرید و حوادث فوتبال هم به شما کمک نمی‌کند. صدالبته حرف ما این نیست که روی سخن صرفا متوجه مقام‌های باشگاه و اعضای تیم باشد، چون اصلا نمی‌شود اقداماتی که علیه پرسپولیس می‌شود را نادیده گرفت ولی به هر حال سهم‌بندی فرق می‌کند. به‌عنوان مثال بدون تعارف، این پرسپولیس اصلا تیم آماده‌ای نبود نه روحی، نه بدنی و فنی و مسئولش کادرفنی و باشگاه است، اما اگر لیگی در کار بود در یکی، دو بازی همه چیز معلوم می‌شد و مشکل را برطرف می‌کردند. در فوتبال همه چیز به هم ربط دارد.

تکلیف دیگران با پرسپولیس روشن است
حالا سوال این است که آیا واقعا پروژه‌ای برای ساخت پل پیروزی و قهرمانی در آسیا از دل این شکست بیرون می‌آید. اصلا و ابدا چنین فضایی در پرسپولیس دیده نمی‌شود، ولی یادمان باشد که الان برای این بیان زود است و باید ببینیم صدری و گل‌محمدی هر یک در حوزه کاری خود چه می‌کنند. نقش وزارت ورزش را هم فراموش نکنیم. در آنجا کلا در این چند وقت کوچک‌ترین تحرکی دیده نشده است که از آن عطر ساخت‌وساز پل پیروزی به استشمام برسد. البته یک ساخت‌وساز عظیمی یک جای دیگر جریان دارد؛ چرا که اتوبان پیروزی و قهرمانی سپاهان در لیگ‌برتر را درست از وسط پل پیروزی پرسپولیس در آسیا عبور داده و آن را تخریب کردند، اما دیگر نمی‌توانیم خودمان را معطل این حرف‌ها کنیم. تکلیف ما با سازمان لیگ، فدراسیون، وزارت ورزش و سایر قدرت‌های در سایه فوتبال روشن است. فرض کنیم که قرار نیست سر به تن ما باشد، خود ما می‌خواهیم چه کنیم؟ بالاخره استفاده از شکست برای رسیدن به موفقیت، سازوکارهای خودش را دارد. این شامل همه ‌می‌شود از تغییر عادات غلط بعضی شروع می‌شود تا اینکه به من و توی هوادار هم می‌رسد تا یادمان باشد از رموز موفقیت ما نه سرکوفت زدن به بازیکن و مربی، که نقد در کنار حمایت همه جانبه بود.