پنجره های مهم تری بسته اند!

دیگر نه تعجب آور است، نه خبر تازه ای به نظر مخاطب می رسد. خیلی ساده و روزمره است: محرومیت از پنجره نقل و انتقالات.
آخرین خبر در این باره را باشگاه پرسپولیس تولید کرده و از دو پنجره نقل و انتقالات محروم شده است اما این فقط یک خبر نیست، بلکه یک جریان در فوتبال ایران است که تکرار شده و بیشتر و شدیدتر تکرار خواهد شد. شاید خیلی زود با محرومیت ها و جرایم سخت تر و جدی تر.

اما یک تصور غلط در فوتبال ایران در حال تکرار است، اینکه محرومیت ها و جرایم، آسیبی برای باشگاه ها یا فدراسیون فوتبال خواهد بود.

در حالی که بهترین تصمیم برای فوتبال ایران در مقابل حجم گسترده ای از اشتباهات مدیریت، همین محرومیت ها و جریمه هاست. فلسفه این حکم ها مشخص است، اینکه باشگاه ها یا فدراسیون ها بدانند که باید رفتار مالی سنجیده و متناسب با موقعیت اقتصادی خود داشته باشند، همان چه فوتبال ایران کمترین میلی به درکش ندارد.

باشگاه پرسپولیس از دو پنجره نقل و انتقالات محروم است اما آیا تصور می کنید در تصمیماتش تأثیری خواهد گذاشت؟ احتمالاً خیر. مدیران باشگاه همچنان ولع تولید بدهی دارند. باشگاه های دیگر ایران نیز به همین نوع حیات در بازار فوتبال عادت دارند اما تنها راه مقابل این رفتارها، همین محرومیت هاست، برای پایان دادن به روندی خانمانسوز در باشگاه داری.

این محرومیت ها اما لازم نیست با ممنوعیت های قانونی توأم شود. اینکه باشگاه از پنجره نقل و انتقالات محروم می شود معنایش با اینکه از خرید بازیکن و مربی خارجی منع شود، تفاوت بنیادین دارد. ممنوعیت لازم نیست، بلکه این محرومیت است که هشدار می دهد و ساختار را اصلاح می کند و می فهماند که باید قدم های درست بردارید و تصمیمات متناسب با موقعیت خود بگیرید. باشگاه وقتی با تصمیم خودش، خود را از یک خرید منع کند، آنگاه احتمالاً موقعیت واقعی خود را دریافته است و این دریافت تازه در تمام تصمیماتش اثر می گذارد.

فدراسیون فوتبال به جای ممنوعیت ها باید خود پیش از فیفا و با همین پرونده های داخلی باشگاه ها، سختگیر باشد و مقابل سوءرفتار مالی باشگاه ها ایستادگی کند، همان کاری که سالیان سال انجام نداد و حتی با اطلاعات دروغین برای باشگاه ها مجوز حرفه ای صادر کرد و همچنان به رغم جریمه شدن از سوی ای اف سی احتمالاً ابایی از بی دقتی تعمدی و چشم بستن ها ندارد.

فوتبال ایران با سختگیری بیشتر، روش های بهتری را انتخاب می کند، به مسیرهای عاقلانه برمی گردد و منطق اقتصاد باشگاه داری را باور می کند. البته با مدیرانی که بخواهند چیزی را تغییر دهند، نه با مدیرانی که ملاک تصمیمات شان واکنش های اینستاگرامی این و آن باشد.

در ذهن مدیرعامل پرسپولیس و ده ها باشگاه دیگر در ایران اساساً این باور که باید برای تغییر این شرایط تلاش کنند، زنده نیست. آنها درگیر بازی های اینستاگرامی و هوار و هوراهای مجازی از فلان خرید شده اند و خود را در همان نقد و تمجیدهای اغلب بیهوده و دم دستی می سنجند.

تا روزی که سنجش عملکرد مدیران تا این اندازه نازل باشد و دیدگاه کارشناسی شده در میان انبوهی از حرف های بی حساب و احساساتی و جهت دار و خریده شده گم شود، نباید منتظر تغییر این روند در باشگاه داری باشید. در فوتبال ایران پنجره های مهم تری بسته اند، پنجره بحث های جدی، پنجره هایی برای نگاه های کارشناسانه.