پنجشنبه اي كه روز اموات نبود / مالديني را اوت كردي پسر!

1- شايد از روزي كه بحث برگزاري بازي پرسپوليس و ميلان مطرح شد، هيچكس حتي تصورش را هم نمي كرد ماحصل اين برنامه ريزي به چنين ضيافت دوست داشتني و فوق العاده اي تبديل شود. با اين همه اما، پنجشنبه هفت آذر 92 با درخشش برخي از ستارگان پيشكسوت فوتبال ايران و ايتاليا به روزي به يادماندني در تاريخ فوتبال ايران تبديل شد. درحالي كه نسل جديد هواداران اين رشته ورزشي در كشورمان، بازيكنان بازنشسته را عمدتا با غرولندها و ادعاهاي غلو شده شان به جا مي آوردند، سفر ستارگان ميلان به تهران كمك كرد تا چهره اي تازه تر و واقعي تر از برخي بزرگان تاريخ فوتبال اين مملكت در ذهن نوجوانان و جوانان ساخته شود. پنجشنبه همه ديدند كه محمد پنجعلي چه مدافع باهوشي بود، فنوني زاده چطور مثل سيم خاردار جلوي عبور مهاجم را مي گرفت، محسن عاشوري چه مهارتي در بازيسازي داشت و ناصر محمدخاني از چه هوش سرشاري بهره مي برد. در آن سوي سكه هم بزرگان ميلان در تهران حاضر شدند تا ببينند و بدانند كه اينجا يك كشور متمدن است با مردمي كه مثل بقيه دنيا زندگي مي كنند، عاشق مي شوند و ابراز احساسات بلدند. در اين آخر هفته درخشان، بزرگان روسونري اينجا بودند تا نشان بدهند بعد از يك سكته هشت ساله، درهاي ايران دوباره به روي دنيا باز شده است. ديروز بلاتر، امروز مالديني و فردا شايد يك تيم ملي بزرگ با همه نفرات...

2- حضور برخي از ستارگان نامدار تاريخ ميلان در تهران، به روشني نشان داد مردم ما تشنه چنين اتفاقاتي هستند. در حالي كه طي مسافت طولاني مركز شهر تا فرودگاه بين المللي تهران حتي براي آنها كه سفر خارجي در پيش دارند هم يك پروسه خسته كننده محسوب مي شود، جمعيت پرشماري چهارشنبه شب در اين محل حاضر شدند تا از ستارگان مورد علاقه شان استقبال كنند. اشك هايي كه در ملاقات با مالديني روي گونه صدها هوادار ايراني او نشست، سندي بود كه اشتياق مردم ما براي تماشاي بزرگان فوتبال جهان را گواهي مي كرد. كاش سياسيون و آنها كه دست شان مي رسد در جريان حواشي اين سفر قرار گرفته باشند و ايمان بياورند كه لياقت مردم ما خيلي بيشتر از اينهاست. همين امسال تيم ملي آرژانتين با همه ستارگانش راهي سفر هندوستان شد و البته همين هفته قبل هم تيم ملي اسپانيا با بزرگانش سر از گينه استوايي درآورد. مردم ما پايين تر از اين ملت ها نيستند. حق شان را بدهيد لطفا؛ وقت پايان دادن به انزوا و ميزباني در ابوظبي و امثال آن فرا رسيده است.

3- نمايش خاطره انگيز پنجشنبه اما يك فصل ممتاز و استثنايي هم داشت. بعد از خداحافظي غريبانه مهدي مهدوي كيا در فينال جام حذفي، انگار بار يك غم بزرگ روي دل ميليون ها ايراني سنگيني مي كرد. بعد از ماه ها احساس شرم در پيشگاه «كياشاه» اما سرانجام موعد جبران و اداي دين رسيد. همه چيز اين پنجشنبه طلايي، شش دانگ و استثنايي بود. به ويژه آنچه در لحظه تعويض مهدي با فرشاد رخ داد و بعد از 17 سال خاطره دست به دست شدن شماره 17 را براي پرسپوليسي ها زنده كرد، انصافا حركتي فوق العاده و فراتر از استانداردهاي فوتبال ما به حساب مي آمد. حالا كيا رفته، به شكلي كه با جايگاهش تناسب داشت، با اشك هايي كه اين بار چشمه آب شيرين بود و غبار را از غم هموطنانش شست. از لحظه ورود كاروان ميلان به ايران، پائولو مالديني در كانون همه توجهات بود و هيچ كس حتي يك لحظه  هم چشم از او بر نمي داشت. با اين حال اسطوره خوش تيپ آتزوري دوبار جلوي آقامهدي ما جا ماند؛ دفعه اول در لحظات پاياني مسابقه كه آن تو سر توپ شيك را از كيا خورد و فرصت گل داد، دفعه دوم هم بعد از سوت پايان بازي كه همه ايران به موشك و دور افتخارش خيره شدند، بي توجه به مهمان جذاب خارجي كه خرامان خرامان چمن آزادي را ترك مي كرد. مالديني را اوت كردي پسر، بدرود، منتظرت مي مانيم تا يك روز خوب اين بار در جايگاه مربي به استاديوم ملي ايرانيان برگردي.

4- يك اراده خوب و زيبا ثابت كرد پنجشنبه فقط روز اموات نيست، مي شود به زنده ها هم رسيد و دستي سر و گوش آنهايي كشيد كه روزگاري براي خودشان ستاره اي بودند، مي شود بخشي از قشنگ ترين خاطرات يك ملت را فيلم كرد و به شكل «زنده» به نمايش گذاشت، مي شود از فوتبالي كه حالا مايه رنج و عذاب شده، به معناي واقعي كلمه «لذت» برد و به همه دنيا گفت آهاي، ما هنوز زنده ايم، با مردماني كه اگر اين روزها پهلوان زنده را پنج هزار نفري دوره مي كنند، به عشق پهلوانان زمين خورده شان لشكر شصت هزار نفري راه مي اندازند.