پنج قهرمانی و چند واقعیت

بدون معجزه، بدون شگفتی و بدون هیچ اتفاق غیرمنتظره ای. پرسپولیس با پیروزی 2 بر صفر برابر پیکان، عنوان قهرمانی لیگ بیستم را به دست آورد تا برتری 2 بر یک سپاهان برابر استقلال، فایده ای به حال تیم اصفهانی نداشته باشد. به این ترتیب سرخپوشان پایتخت پنجمین قهرمانی پیاپی خود را به دست آوردند تا در تاریخ فوتبال ایران دست نیافتنی تر شوند. تا پیش از این سپاهان با 3دوره قهرمانی پیاپی رکورددار بود، اما حالا نسل طلایی پرسپولیس این حد نصاب را به 5عنوان افزایش داده و شاید حتی جلوتر از این هم برود. در نتیجه از حالا به بعد رقابت با پرسپولیس تنها به قصد پایین کشیدن این تیم نیست، بلکه همزمان با هدف مصون نگه داشتن تاریخ از خلق اعداد عجیب تر خواهد بود. پنجمین قهرمانی پرسپولیس اما 5واقعیت را روشن کرد.

  پرسپولیس هنوز عطش دارد
نکته جالب توجه در مورد قهرمانی های پرسپولیس، عطش سیری ناپذیر بازیکنان این تیم است. انگار همین دیروز بود که آنها در جشن قهرمانی پوکر یا چهارگانه، قول قهرمانی پنجم را می دادند. این بار هم در قهرمانی پنجم، به دفعات از زبان بازیکنان، مربیان و مدیران این تیم شنیدیم که آنها دنبال قهرمانی ششم هستند. چنین پدیده ای در دنیای فوتبال کم سابقه است و غالبا تیم ها بعد از مدتی موفقیت، از نظر انگیزشی اشباع می شوند، اما به نظر می رسد قصه پرسپولیسی ها فرق دارد. آنها به دلایل متعدد به شکل وحشتناکی همچنان تشنه موفقیت هستند. شاید یکی از این دلایل، افت 9ساله قرمزها پیش از این سریال قهرمانی ها باشد و اینکه آنها نمی خواهند به آن روزگار برگردند. دلیل دوم هم کری خوانی و اتهام زنی های رقباست. درحقیقت حریفان با هر بار زیر سؤال بردن موفقیت پرسپولیس، این تیم را به پیمودن ادامه این مسیر ترغیب می کنند.

   شخصیت تیمی، بالاتر از مجموع بازیکنان است
پرسپولیس امسال گاهی اوقات متزلزل ظاهر شد. زیاد پیش آمد که این تیم «خودش» نباشد. در نیم فصل اول حتی فقر مهره هم وجود داشت، اما این تیم در یک مقطع زمانی چند ماهه بدون مهاجم نوک ایده آل هم خودش را در کورس قهرمانی نگه داشت. آنها بازی ها را می بردند، حتی با وجود اینکه گاهی کاملا مستحق به نظر نمی رسیدند. این مسئله نشان می دهد شخصیت و روح تیمی چیزی بالاتر از مجموع همه بازیکنان تیم است. شاید شما ابزار یا شانس های کمتری نسبت به رقبا داشته باشید، اما وقتی باور کنید «می توانید»، شانس موفقیت تان بالا خواهد بود. این داستان پرسپولیس لیگ بیستم است؛ مخصوصا تیم خسته ای که نیم فصل اول به میدان رفت و خودش را در کورس نگه داشت. آنها به موفقیت معتاد شده اند و این بزرگ ترین سرمایه ممکن است.

   دفاع خوب معجزه می کند
برای قهرمانی خیلی چیزها لازم است، اما خط دفاع خوب رسما جنبه «حیاتی» دارد. حتی بهترین تیم های دنیا هم با دفاع متزلزل به سختی می توانند فاتح عناوین مختلف شوند. پرسپولیس امسال هم مثل فصول گذشته همزمان با کسب عنوان قهرمانی، صاحب بهترین خط دفاع لیگ برتر نیز شد. آنها امسال 14گل خوردند و این درحالی است که از لیگ شانزدهم تا نوزدهم، به ترتیب 14، 15، 14و 17گل دریافت کرده بودند. در هر 4فصل سرخ ها صاحب مستحکم ترین دژ دفاعی بودند و بدون چنین عملکردی محال بود گلات کنند.

  یحیی، بدون خارجی ها می تواند
بی گمان بخش بزرگی از موفقیت پرسپولیس در کسب عنوان قهرمانی لیگ بیستم را باید به نام یحیی گل محمدی نوشت. شروع سنت قهرمانی ها با برانکو ایوانکوویچ بود و بخشی از سهام قهرمانی در فصل گذشته هم به نام گابریل کالدرون ثبت شد. این بار اما یحیی خودش از صفر تا صد بالای سر کار بود و تیمش را به سمت قهرمانی هدایت کرد. او غیر از اینکه در کادر فنی همکار خارجی نداشت، در فهرست بازیکنان هم از مهره غیرایرانی شاخصی بهره نمی برد. بوژیدار رادوشوویچ تنها بازیکن خارجی این فصل سرخ هاست که او نیز چندان به بازی گرفته نشد.