پُست ِ پَست

ما هشدار دادیم و در فوتبال و بیرون از فوتبال آنها که باید می شنیدند، نشنیدند. اگر هم شنیدند، بی توجهی کردند. اگر هم توجه کردند، دانش و مهارت لازم را داشتند.

بارها گلوی خودمان را پاره کردیم که بفهمید و آگاه باشید نتیجه راهکارهایی که می اندیشید و فکر می کنید نتیجه داده است، در آینده می تواند هولناک باشد، اما صرف نیم کرد که گوش کنند.

آنچه روزهای گذشته اتفاق افتاد که با وجود تاثر و تاسف برانگیز بودنش در مقابل آنچه با این روال در آینده اتفاق می افتد، خبری نبود ولی بعید است که باز هم آن هشدارها شنیده شود.

آن روزها که پرسپولیس را به مسلخ می بردند و کنج دیوار می فرستادند، گفتیم روزی می رسد که خیلی چیزهای به مسلخ خواهد رفت. روزی انسانیت به مسلخ می رسد، روزی ملیت در این فوتبال و لیگ به مسلخ می رود. آنچه که بازیکن تراکتورسازی انجام دد که برابر آینده پیش رو چیزی نیست و حیرت از اینکه تا لحظه نگارش این مطلب هم برخوردی نشده بود.

بازیکن پرسپولیس به استناد یک تصویر که هیچکس نمی تواند با قاطعیت بگوید همان معنایی را می دهد که از آن استخراج کرده اند. 2 جلسه محروم شد. فرشاد احمدزاده به طرفه العینی به خاطر یک واکنش، معلق و بعد 3 جلسه محروم شد، اما گویا صرف نمی کند عکسی که دیروز در شبکه های اجتماعی پر شده بود، به سرعت دیده شود؟

نمی دانیم این مصامحه و مماشات فراگیر فوتبالی و غیر فوتبالی با رفتارهای یک تیم خاص و عوامل آن تا کجا و چه زمانی ادامه خواهد داشت. آیا حتما باید به روزی برسیم که دیگر هیچکس نداند این سنگ ها را چگونه از ته چاه بیرون بکشد. چرا در آنجا هر کس هر کاری که دلش بخواهد می تواند انجام دهد؟ نتیجه اش هم می شود آنچه که مهدی ببری از تراکتورسازی انجام داد.

تصویری که همه چیز در آن گویاست. جمعیتی از انسان ها در جدالی نابرابر کشته و آواره می شوند. مردم عادی اعم از مرد و زن و سالمند و کودک جان و مال و ناموس خویش را بر باد رفته می بیند و باورت نمی شود که دراینجا یک فوتبالیت، گویی که ذوق کرده باشد، با انتشار یک تصویر از آنچه روی می دهد استقبال می کند.

چگونه است فدراسیون فوتبال از یک تصویر دو بعدی مربوط به شجاع خلیل زاده و داور مسابقه هزار معنی و تفسیر استخراج می کند و از این عکس مفهومی با آن همه المان، نماد و عناصر مفهومی هیچ چیزی دستگیرش نمی شود. اصلا مگر می شود؟

کاری به نهادهای امنیتی، قضایی و مدعی العموم نداریم که در چنین مواقعی چه می کنند، اما تکلیف ما فوتبالی ها که باید با هم روشن باشد.

در ماجرای حمله، ترکیه به شمال سوریه و شرایطی که برای کردهای آن کشور روی داد. موضع جمهوری اسلامی ایران کاملا روشن است. اکنون اولین اتفاقی که روی داده است، رویارویی با مواضع جمهوری اسلامی است.

این حقیقت که قابل انکار نیست و عجیب اینکه فدراسیون فوتبال هیچ ضرورتی نمی بیند که واکنش موثری داشته باشد.

وجه دیگر این تصویر، با توجه به تقارن زمانی آن با اتفاقات منطقه، رفتار قوم گرایانه است.

فرض را بر این بگذاریم که فدراسیون فوتبال و نهادهای مرتبط با آن خود را در مقابل تقابل عوامل فوتبال با مواضع جمهوری اسلامی ایران مسوول نمی دانند، آیا در قبال خود فوتبال و قواعد جاری بر آن که از سوی فدراسیون جهانی تبیین شده است، مسوول هستند یا نه؟

آیا برای اقدامات نژادپرستانه و قوم گرایانه دستورالعمل وجود دارد یا نه؟ آیا انتشار چنین تصویری اقدامی از این دست تلقی می گردد یا نه؟

اگر چنین مواردی در کنار چنان شعارهایی که بعضی به اصطلاح تماشاگران تیم سوگلی و خاص قوم گرایانه، نژاد پرستانه نیست و حمایت از خشونت علیه بشریت تلقی نمی شود، پس دقیقا چه چیزهایی مصداق چنین مواردی هستند؟ اگر کاسه ای زیر نیم کاسه بگویند، تا ما هم بفهمیم.

از همه این موارد هم بگذریم. نکته دیگر، خود انسانیت است. همه اقوام محترم و عزیز هستند و ایرانی ها در تمام طول تاریخ بر اساس باورهای اعتقادی خود، ارزش انسان ها را با متر و معیارهای ارزشمند و مقدس سنجیده ایم. در چنین مواقعی کرد، لر، فارس، ترک، گیلک، آذری، عرب، بلوچ و… غیره معنای خود را از دست می دهد. حتی ملیت هم کنار می رود، چون پای تقسیم بندی بزرگ تر دیگری به نام انسانیت به میان می آید و چگونه می توان آگاهانه یا ناخودآگاه بر عذاب و مرگ و آوراگی سایر انسان ها، به ویژه کودکان رضایت داد؟

در آن تصویر البته نمادهای دیگری هم وجود دارد. به دست هایی که بالا رفته است دقت کنید. این یکی کلا پای امنیت، یکپارچگی و اتحاد کشورمان ایران را به میان می کشد.

ما اصلا نمی توانیم تصور کنیم، اینها آگاهانه بوده است ولی مصامحه، سکوت، مماشات و کوتاهی فدراسیون که نمی تواند آگاهانه نباشد.