پیام آندره بیتوف برای پرسپولیس؛ از اولسان و پاری سن ژرمن درس بگیرید

پرسپولیس برای دومین بار در سه سال اخیر به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسید اما بازهم در یک قدمی فتح جام شکست خورد؛ اما شکستی که به هیچ وجه معنای حقیقی شکست را ندارد و حلاوتی خاص در دل آن نهفته است.

پرده اول: ناراحتی و عصبانیت حق توست
مگر می شود ناراحت نشد؟ مگر فریاد زدن و اشک ریختن در این موقعیت، منطقی ترین رفتار ممکن نیست؟ قطعا همینطور است. اما این ناراحتی، سرخوردگی، اشک و فریاد، نشان از ناکامی نیست. نشان از هدفی است که تا آستانه فتحش رفته بودی و به آن نرسیدی. پس نباید این 2 را باهم اشتباه گرفت. بین تمام اشک ها، فریادها، ناراحتی ها و سرخوردگی های این جهان ممکن است فرسنگ ها فاصله و تفاوت باشد.
پرسپولیس بعد از 2 سال دوباره به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسید و تا یک قدمی محقق کردن رویای تاریخی خود پیش رفت اما مجددا نشد آنکه می خواست. بازهم شکست خورد. و این حق تمام هواداران، بازیکنان و مربیان این تیم است که آه از نهادشان برود و روی زمین دراز بکشند و مانند حمید سوریان پس از شکست به اوتای ژاپنی در المپیک 2016 به سقف آسمان خیره شوند.
شاید اگر هیچکس برافروخته نمی شد باید به دنبال ایراد می بودیم. در آن هنگام مشخص می شد که تیم با روحیه پیروزی به میدان نیامده بود و به حضور صرفش در فینال راضی شده بود. شما وقتی به جایگاهی که در آن هستی قناعت کنی، آغازِ پایانت را استارت زده ای. و تیم یحیی اینگونه نبود. تیم یحیی گل محمدی آمده بود تا فاتح این جام شود و نشد. و ناراحت شد. این تلخ کامی، شیرینی و حلاوت خاصی را در دل خود دارد.

پرده دوم: جایی برای نا امیدی نیست
"من هنوز زنده ام؛ برنده و بازنده شده ام و ناامیدی یکی از بزرگترین گناهان است." این یکی از جمله های طلایی آندره بیتوف در جُستار "آخرین چیزها" است.
اما ناراحتیِ مذکور حدی دارد. احتمالا تا پایان امروز یا شاید هم فردا. بعد از آن باید برگشت. باید به زندگی ادامه داد. باید همان ناراحتی، اهرمی شود برای تلاش مجدد. همان روحیه ای که تیم 2018 پرسپولیس با خود داشت و پس از 2 سال دوباره توانست قدم علم کند. به خارج از ایران برویم. تیم های بزرگ اروپایی را نگاه کنیم. پاری سن ژرمن چندین سال است که با دلارهای ناصر الخلیفی به دنبال یک جام اروپایی است. بارها حذف شدند و سرانجام سال قبل به فینال رسیدند. شکست خوردند و ناراحت شدند اما دوباره به دنبال رسیدن به آرزویشان هستند. تازه پاریس محدودتی در جذب ستاره ندارد و هر نرسیدن، برایش تلفات مالی شدیدی دارد اما پرسپولیس با محدودیت های نفری، مالی و امکاناتی زیادی به این وضعیت رسیده است.
شما در مسیر رسیدن به رویای خود ممکن است بارها زمین بخورید؛ مورد تمسخر قرار بگیرید و حتی سرخورده شوید اما این ها نباید مانع از حرکتتان شود. باید اشک هایتان را پاک کنید؛ گرد و غبار از تنتان بزدایید؛ به دشمنان خود بی اعتنا باشید و مجددا به سمت تحقق رویایتان بدوید. جایی برای ناامیدی نیست. اصلا زمانی برای ناامیدی وجود ندارد. حالا پرسپولیسِ یحیی در همین وضعیت است. تازه فصل برایشان آغاز شده است. آنها با بردن بازی های عقب افتاده خود دوباره به صدر جدول لیگ می رسند. کارهای زیادی برای انجام دادن هست. پنجمین قهرمانی متوالی در لیگ، رسیدن به دوگانه داخلی و بردن جام حذفی و در نهایت حمله ای دیگر به سمت قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا.
به اولسان نگاهی بیندازید. آنها با روی کار آمدن کیم دو هون فصل به فصل پیشرفت کردند. در لیگ، چهارم، سوم و دوم شدند و در این فصل در اکثر هفته ها صدرنشین بودند ولی در نهایت جام را به جونبوک موتورز هدیه دادند. در جام حذفی دوباره فینالیست شدند اما بازهم به همان جونبوک باختند و نایب قهرمان شدند. با روحیه ای شدیدا تضعیف شده به قطر آمدند اما سریعا خودشان را جمع و جور کردند و برای قهرمانی  دوم در آسیا، آن هم پس از هشت سال، تلاش کردند. آنها در آسیا هم  با سرمربی 50 ساله خود سال به سال پیشرفت داشتند. حذف در مرحله گروهی، حذف در مرحله یک هشتم نهایی(2 فصل متوالی) و قهرمانی در سال 2020. اگر آنها با روحیه یک بازنده به قطر می آمدند و در فینال، ضعف نشان می دادند برای سومین بار در یک فصل در یک قدمی جام کم می آوردند. اما کم نیاوردند. همانطور که پس از 2 نایب قهرمانی نا امید نشدند. حالا پرسپولیس باید از اولسان، پاری سن ژرمن و هر تیم دیگری شبیه به خودشان الگو بگیرد. این بهترین ، منطقی ترین و تنها راهکار ممکن است.