پیش فروش چهل سالگی!

اغراق نیست اگر بگوییم جلال حسینی برای پرسپولیس یک «هدیه آسمانی» بوده است. او شاید بهترین مدافع یک دهه گذشته فوتبال ایران باشد که رد پایش در همه موفقیت های این سالیان سرخپوشان به چشم می خورد؛ از نایب قهرمانی لیگ سیزدهم که چه بسا اگر هند آرش افشین و پنالتی محسن قهرمانی نبود می توانست به فتح یک جام منجر شود تا دو قهرمانی اخیر در لیگ برتر و البته دو صعود سرخپوشان به مراحل بالای لیگ قهرمانان آسیا. کیفیت فنی جلال جای هیچ بحثی ندارد و او هنوز در همین سن و سال بهترین مدافع لیگ برتر است. حسینی البته برگ برنده دیگری هم دارد که عطش سیری ناپذیرش برای کسب موفقیت است. او رکورددار قهرمانی در تاریخ لیگ برتر محسوب می شود، اما هنوز حتی از یک اوت و خطای ساده هم به نفع تیمش نمی گذرد و فورا «رگ گردنی» می شود. کافی است اتفاقات همین چند هفته اخیر را مرور کنید و ببینید در شرایطی که خیلی ها به خاطر خریدهای نیم فصل دوم پرسپولیس ذوق زده شده بودند، کاپیتان چطور بارها مصاحبه کرد و بیدارباش داد که: «گول نخورید. عقبیم. نیم فصل سختی داریم. جدی باشید.»

فهرست محسنات جلال حسینی را حالا حالاها می توان کش داد و در ستایش از بازیکنی نوشت که ناعادلانه از جام جهانی خط خورد، اما بدون یک دقیقه تاخیر به تمرینات پیش فصل پرسپولیس اضافه شد و از همه باانگیزه تر بدنسازی کرد. با تمام اینها اما قرار نیست جلال «گل بی خار» باشد و از قضا به نظر می رسد همین اقدام اخیر حسینی در امضای قرارداد به اصطلاح سفید با پرسپولیس، از جمله رفتارهای قابل نقد و شبهه برانگیز کاپیتان قرمزها محسوب می شود. جلال که در حال حاضر 37 ساله است، قبلا تا پایان لیگ هجدهم با سرخپوشان قرارداد داشت که در آن زمان طبیعتا 38ساله خواهد شد. اکثر فوتبالیست های حرفه ای دنیا در چنین سن و سالی فوتبال را کنار گذاشته اند و بعضا مدتهاست که وارد عرصه مربیگری شده اند، اما جلال تازه از الان برای آن موقع قرارداد بدون تاریخ بسته و نوید داده که: «فوتبالم را در پرسپولیس تمام می کنم.» عجالتا مهم نیست که دو یا سه سال دیگر بدن جلال چه کیفیتی خواهد داشت و آیا او می تواند در سطح بالا برای پرسپولیس بازی کند یا نه؟ حتی به این هم کاری نداریم که حسینی همین دو سال پیش سفت و سخت گفته بود در سال پایانی بازیگری اش به ملوان برمی گردد و کفش هایش را آنجا می آویزد. در حال حاضر پرسشی که بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارد این است که چرا جلال حسینی در گذشته برای حضور در پرسپولیس چنین انعطافی از خودش نشان نمی داد؟

جلال که دهه سوم زندگی اش را به سایپا و سپاهان بخشید و در میانه های دهه چهارم برای کسب محبوبیت به پرسپولیس پیوست، حالا دهه پنجم را به سرخپوشان پیش فروش می کند؛ آن هم در حالی که بعید است چهل سالگی او، نشان چندانی از آن دوران طلایی داشته باشد. شاید همه اینها را بتوان اقتضائات فوتبال حرفه ای دانست و با آن کنار آمد، اما روزی که جلال بعد از دو سال بازی برای پرسپولیس دست علی دایی را لای پوست گردو گذاشت و به الاهلی قطر پیوست، قطار جاودانگی او از ریل خارج شد. واقعیت آن است که خیلی از هواداران فوتبال در ایران مبتلا به نوعی آلزایمر مصلحتی هستند که باعث می شود آنها در فرایند اسطوره سازی، عیب و اشکالات بازیکنان محبوب شان را از یاد ببرند، اما این تغییری در واقعیت به وجود نمی آورد. جلال حسینی در پایان لیگ سیزدهم به بهانه مذاکره برای تمدید قرارداد تا ریال آخر مطالباتش را از باشگاه گرفت و صبح روز بعد در فرودگاه دوحه به مرد دشداشه پوشی پیوست که با شاخه گل برای استقبال از او آمده بود. جلال آن زمان آنقدر پرسپولیسی ها را سر دواند و وعده سر خرمن داد که با وجود سیر مثبت مذاکرات، انتقال عزت پورقاز به پرسپولیس هم منتفی شد و تیم دایی بدون دفاع ماند. هوادار ایرانی باید به بلوغ برسد و مطالبه گری را بیاموزد. خوب نیست او را آنقدر ساده گیر بیاورند که با یک قرارداد سفید غیرقابل ثبت که صرفا جنبه نمایشی دارد، احساساتش را به بازی بگیرند. امروز قدردان جلال و خوبی هایش باشید، اما دیروز و اتفاقاتش را هم از یاد نبرید. نرخ خیانت و هزینه جفاکاری را پایین نیاورید و القاب را مفت نفروشید. کاش باور کنیم نقد و مدح به جا و به اندازه، یکی از شاه کلیدهای ترفی هر جامعه است.