پیچ اول گذشت ...

 پرسپولیس که به تعطیلات نیم فصل رفت همه پر امید بودند و آرزوهای بزرگی طرفداران پرسپولیس در سر داشتند که شاید بزرگترین آن قهرمانی در لیگ و کوچکترینش کسب سهمیه آسیائی بود اما وقتی به بالای سر تیمشان نگاه می کردند نامهای زیادی می دیدند استقلال تهران و استقلال خوزستان و ذوب آهن و ...  بازیها از سر گرفته شد. پرسپولیس در بد شانسی محض 4 امتیاز مسلم دیگر در مصاف با سپاهان و ذوب آهن از دست داد. در بازی با سپاهان زرد پوشان اصفهانی برای کسب اعتبار از جان آنقدر مایه گذاشتند که بخاطر کسب یک امتیاز در برابر پرسپولیس شش امتیاز دو بازی بعد خود را از دست دادند در حالیکه اگر مهدی طارمی کمی بد شانس نبود شاید آن یک امتیاز هم نصیبشان نمی شد. در بازی با ذوب آهن باز حکایت تکرار شد. حکایت اشتباه داوری و بعد هم آن بد شانسی دقیقه آخر بازی. اما پرسپولیس امیدوار بود زیرا رقبایش هم چندان موفق نبودند که مهمترین آن از دست دادن دو امتیاز حساس ذوب آهن در مصاف با استقلال اهواز بود و حالا پرسپولیس به رتبه سوم رسید. جائی که می تواند بگوید آسیائی شدنش در دستان خودش است.

 این مسئله را این گونه هم می توان گفت که پرسپولیس پیچ اول را عبور کرد. پیچ اولی که جز سه تیم اول لیگ باشد. اما برای پرسپولیس توانا و موفق که یکی از محبوب ترین سرخ های تهرانی در تاریخ پر افتخار این تیم است کسب عنوان قهرمانی و سپس با حفظ برانکو و تیم و تقویت اندک آن ( به شرطی که ستارگانی چون طارمی و نورالهی و مسلمان و انصاری و رضائیان و کامیابی نیا و ...) می تواند در آسیا هم برای خود بتازد.

پرسپولیس پس از پیروزی بر فولاد اوج گرفته دستاوردهای زیاد دیگری را بدست آورد.

1/ لبانوف نشان داد که می تواند دروازه موفقی باشد. او در نیمه اول دو بار با شجاعت مثال زدنی از دروازه ارتش سرخ دفاع جانانه ای کرد.

2/ زوج ماریچ و بنگر نشان داده اند که اجازه خود نمائی به کمتر مهاجمی را می دهند و به نظر می رسد پس از مدتها خیال برانکو از این نقطه راحت است. به یاد داشته باشیم ماریچ تا زمانی که در بازی با ذوب آهن در میدان بود دروازه را از خطر مصون نگاه می داشت.

3/ پرسپولیس با حضور رضائیان در سمت راست خطرناک است اما زوج انصاری و عالیشاه  حالا می توانند دو جناح پرسپولیس را تقویت کنند. جا به جائی احمدزاده و عالیشاه بارها برای پرسپولیس موقعیت های بی شماری بوجود آورد ضمن این که از یاد نبریم کمال  کامیابی نیا پس از بد شانسی در برابر ذوب آهن در بازی با فولاد باز یکی از بهترین ها بود به این جمع مسلمان را هم باید اضافه کنیم که روز به روز بیشتر به هافبکی که سالها است پرسپولیس به دنبالش می گردد نزدیک می شود. مردی که مغز متفکر تیم باشد. مردی چون علی کریمی و محسن عاشوری و حمید درخشان ... از جمله این بازیکنان در پرسپولیس بودند. در کنار این بازیکنان پرسپولیس دو اسلحه پنهان روی نیمکت در خط هافبک دارد. احمد نورالهی که پس از خط خوردن از تیم ملی امید به همت آقایانی که هیچ علاقه ای به برانکو و پرسپولیس ندارند دچار افت روحی شده است. اما اگر نورالهی به خودش آید بی تردید یکی از بهترین ها در کنار کامیابی نیا است و در کنار او نباید از کمندانی غافل شد. او یک امید آینده است. میلاد بخوبی توپ را حفظ می کند و پاس می دهد و قدرت حمل با توپ را دارد و تکنیکی است.

 4/ در خط حمله طارمی بی نظیر است. اما صحبتهای ناصر محمدخانی در مورد او را باید جدی گرفت. مهدی با عقب آمدن و توپ سازی از محوطه جریمه دور می شود و در نتیجه  گل زنی هایش محدود می شود اما اگر هافبکهای تکنیکی چون مسلمان و احمدزاده و حتی کامیابی نیا در کنار سرعت عالیشاه و حرکات ترکیبی با انصاری در جناح چپ و نفوذهای رضائیان در جناح راست به کمک مهدی بیایند که از خط جریمه کمتر دور شود او می تواند آمار گل خود را بالاتر هم ببرد. در کنار طارمی حالا یک پدیده هم داریم. علیپور به واقع بازیکنی است که می تواند در صورت کسب تجربه بیشتر مکمل خوبی برای طارمی در امر گل زنی باشد. علیپور پا به توپ است و دوندگی فراوان دارد و سرعت فوق العاده ای دارد و سر زن نیز می باشد اما کمی بی تجربه و شتابزده است که هر روز بهتر هم می شود.

5/  البته جری بستون را از یاد نبریم او در بازی با سایپا می تواند باز خود را نشان دهد.

بزرگترین ستاره پرسپولیس خود پرسپولیس است. تیمی که برانکو ساخته و می تازد و به قول برانکو دستور سازمانی جز برد نباید داشته باشد. پرسپولیس نباید به عقب برگردد. پرسپولیس باید ببرد و باز هم ببرد چون تیمهائی که در جهان فوتبال موفق هستند. تیمهائی نظیر یوونتوس و بارسلونا که فقط می برند. پس پرسپولیس پس از عبور از پیچ اول و رسیدن به رتبه سومی بود نباید غافل شود و باید حالا رتبه های بالاتر و قهرمانی را نشانه بگیرد.