چاره ای جز فتح «آسیا» نیست

پس از کسب پنج قهرمانی متوالی در لیگ برتر فوتبال کشور بدیهی است که پرسپولیس باید به هدفی بزرگ تر بیندیشد و این بار جام باشگاه های آسیا را تصاحب نماید و به حضور صرف در دیدار نهایی این مسابقات اکتفا نکند.
در سال 2018 که سرخ های تهرانی با هدایت برانکو ایوانکوویچ کروات برای اولین بار در تاریخ حیات شان فینالیست لیگ قهرمانان قاره شدند، تجربه و زرنگی افزون تر رقیب فینالیست شان که از ژاپن می آمد، باعث ثبت یک پیروزی نه چندان درخشان اما حرفه ای و هوشمندانه 2-صفر این تیم شرق آسیایی در مسابقه رفت فینال شد و وقتی تیم ژاپنی برای دیدار برگشت به تهران آمد، بنا را بر حفظ نتیجه دیدار رفت و به تبع آن اداره مسابقه گذاشت و بی گدار به آب نزد و با اینکه غلغله طرفداران پرشمار پرسپولیس در استادیوم سرشار از تماشاگر «آزادی» فضا را بشدت به سود میزبان کرده بود، غیبت شماری از نفرات کلیدی قرمزها و رویکرد اجباری برانکو به تعدادی بازیکن کم تجربه تر حملات پر تعداد تیم وی را بی ثمر گذاشت و پرسپولیس در شبی که ابزار و پرسنل لازم را در اختیار نداشت، به تساوی بدون گل و به تبع آن به نایب قهرمانی اکتفا کرد و قهرمانی به تیم ژاپن رسید.
دو سال بعد از آن که سرخ ها با رهبری یحیی گل محمدی مجدداً فینالیست آسیا شدند، آنها با مشکل سال 2018 مواجه نبودند و یحیی هر نفر و هر بازیکنی را که مدنظر داشت به خدمت گرفته بود اما دو پنالتی غیر عقلایی که احمدنوراللهی و مهدی شیری با حرکاتی غیر ضروری به حریف فینالیست (که این بار یک تیم از کره جنوبی بود) تقدیم کردند و با خودزنی ای که از این طریق شکل گرفت، کار نماینده ما باز یکسره شد و یک بار دیگر حسرت قهرمانی در آسیا بر دل پرسپولیس ماند.
 
بدون فرصت نفس کشیدن
به خاطر همه این مسائل است که گفته می شود سرخ ها در روزهای پیش رو و بواقع در ادامه فصل 2021 لیگ قهرمانان آسیا باید به سوی هدفی خیز بردارند که هم یک اتفاق بزرگ و تازه تر باشد و هم قهرمانی مجدد در لیگی نباشد که انگار به ملک طرق سرخ ها تبدیل شده است. قهرمانی مجدد اخیر آنها در لیگ برتر تعداد جام های فتح شده توسط پرسپولیس طی شش فصل اخیر را به رقم خیره کننده 10 رساند و این تیم اگر بعداً در سوپرجام این فصل نیز مقابل رقیبی که هنوز مشخص نشده به پیروزی برسد، شمار جام هایش را در مقطع زمانی فوق الذکر به عدد 11 بالغ خواهد کرد. به رغم عظمت کاری که این سیلاب جام ها را نصیب قرمزها ساخته و اهمیت فراوان یکه تازی های پرسپولیس در نیمه دوم دهه 1390 و شروع دهه 1400 اگر قرار باشد این تیم اهداف بزرگ تری را در دستور کارش قرار ندهد، هم به استانداردهای بالاتر نخواهد رسید و هم به رغم اهمیت تاریخی قهرمانی های متوالی اش در لیگ داخلی متهم به ایستا بودن و ناتوانی در رسیدن به سطوح بالاتر خواهد شد؛ چیزی که البته صحت ندارد و ظالمانه است اما شاید برای هر ورزشکار و تیمی که عناوین فتح شده ولو پر تعدادش همانی باشد که قبلاً هم نصیب برده، مبنا و پایه صدور حکم و رأی قرار می گیرد. کیست که نداند قرمز ها از شدت فشار وارده و حدت و تعدد مسابقاتی که هرگز برای آنها به اتمام نرسیده و حتی به آنها فرصت نفس کشیدن هم نداده، طی سال های اخیر پیش از اندازه هایی که قابل فهم و طبیعی به نظر برسد، فرسوده و پیر شده اند اما حکم ورزش و الزام های برخاسته از مسابقات مختلف آن و روندهای طبیعی ای که در هر ورزشی رؤیت می شود، آنها را موظف به هدف گرفتن مقاصدی بالاتر و نگاه به جام هایی می کند که بزرگ تر باشند و افتخاراتی مهم تر را نصیب آنان کند و تکراری به نظر نرسند.
 
فریادهای بی نتیجه!
در این میان اگر قرمزها هزاران بار هم فریاد کنند که فتح چندباره لیگ داخلی بیشترین رنج را در بر داشته و به غایت سخت تر از چیزی است که برخی تصور می کنند، فایده ای ندارد و چنانچه یاران سیدجلال حسینی در پایان لیگ بیست ویکم (که از مهرماه امسال آغاز می شود) ششمین قهرمانی متوالی خود را هم به دست بیاورند، خیلی ها و حتی هواداران پر و پا قرص شان خواهند گفت اینکه کاری مهم نیست! در همین مصاحبه های اخیر با هواداران سرخ ها پس از پنجمین قهرمانی متوالی آنها نیز بارها از زبان آنها این جمله شنیده شده که؛ «اینها دیگر برای ما عادی شده است و از بس لیگ را برده ایم، خسته شده ایم!»
 
مسأله ای کتمان ناپذیر
با اینکه کم لطفی آشکار و ناخواسته ای در این جمله مستقر است اما همین مسأله نشان می دهد چگونه و چرا مردم و حتی عاشق ترین شیفتگان پرسپولیس دیگر با همان قهرمانی های همیشگی شده در لیگ برتر راضی و قانع نخواهند شد و چیزی فراتر از آن را می طلبند و مایل اند تیم محبوب شان این بار هم به عناوین پایین تر از اولی در آسیا اکتفا نکنند و جام قهرمانی را سردست گیرند. انتظاری که شاید بیش از حد بی رحمانه باشد اما کتمان ناپذیر است و وجود دارد و می توان کم و بیش آن را درک کرد.