چالش های تازه کالدرون / از تغییر سیستم تا جابجایی بازیکنان

نخستین برداشت از گابریل کالدرون این بود که می خواهد سیستم سه دفاعه را در پرسپولیس پیاده کند. از بازی های درون تیمی پرسپولیس در اردوی ترکیه و حتی پیش از آن در تهران، چیز دیگری دستگیرمان نشده بود. در جام شهدا اما ورق برگشت و مرد آرژانتینی شیوه ای متفاوت را رو کرد.

او که در بازی های درون تیمی پرسپولیس در ترکیه سیستم های 3-4-3 و 4-3-3 را آزمایش کرده بود، در دو بازی برابر سایپا و نیروی زمینی در جام شهدا برنامه متفاوتی را در پیش گرفت و تیم را با آرایش 4-2-3-1 به میدان فرستاد. چه در بازی با سایپا و چه مقابل نیروی زمینی کالدرون از این سیستم استفاده کرد و تنها بازیکنان بودند که در ترکیب پرسپولیس در این دو بازی جابه جا می شدند.

آقای سرمربی در حالی سراغ این سیستم رفته که تیم برانکو در چهار فصل گذشته با سیستم دو مهاجم بازی کرده بود و همواره به استفاده از سیستم 4-4-2 اصرار داشت؛ چه 4-4-2 لوزی، چه خطی. انتخاب هر کدام به مهره هایش وابسته بود. درست مثل حالا که گابریل کالدرون بر اساس داشته هایش سیستم 4-2-3-1 را برای پرسپولیس بهتر می داند.

یکی از دلایل او برای انتخاب این شیوه، همان تفکرات تهاجمی اش است که می خواهد بازیکنان بیشتری در حملات شرکت کنند اما دلیل محکم تری هم برای بازی با تک مهاجم دارد و آن، تنهایی علی علیپور در خط حمله است. حتی وحید امیری که کالدرون گفته تصمیم دارد او را در نقش مهاجم به بازی بگیرد، در سیستم 4-2-3-1 بازی با نیروی زمینی به عنوان وینگر چپ به میدان رفت و یک پاس گل هم داد اما بعد از آن بازی سرمربی پرسپولیس گفت که می خواهد به خط حمله منتقلش کند.

تغییری که شاید او را به تغییر سیستم بازی پرسپولیس از 4-2-3-1 به 4-4-2 هم قانع کند وگرنه کالدرون اگر برنامه ای برای بازی با دو مهاجم نداشته باشد و ملاک دو بازی اخیر باشد، امیری در همان پستی به میدان خواهد رفت که برای تیم ملی و ترابوزان بازی کرده بود.

یادمان نرود که برانکو هم در مقاطعی از امیری در خط حمله کنار علیپور و طارمی استفاده می کرد اما نتیجه جالبی نگرفت. امیری با وجود دوندگی بالا، جنگنده و توپگیر بودنش، در کناره ها مدافعان پیش رویش را به خوبی دور می زند و در کار ترکیبی و گل سازی همکاری مناسبی با هافبک های میانی و مهاجمان دارد. حالا آنکه در زدن ضربات نهایی بی دقت است و شاید برای همین در سیستم 2 مهاجمه، در خط حمله کارایی چندانی ندارد و بعد از چند بازی برانکو را هم مجبور کرد که او را از خط حمله به کناره های خط میانی برگرداند.

مطمئنا امیری در سیستم 4-4-2 یا 4-2-3-1 در نقش هافبک یا وینگر چپ و راست می تواند کارایی بیشتری نسبت به خط حمله داشته باشد. ضمن اینکه چنانچه مهاجم نوک خارجی جذب شود، به احتمال زیاد آن بازیکن کنار علیپور بازی خواهد کرد و با توجهی که کالدرون به امیری دارد، بعید است او را به عنوان مهاجم ذخیره روی نیمکت بنشاند. هر چند فعلا خبری از مهاجم خارجی نیست و حتی جذب این مهاجم هم بعید است او را به چند بازی اول برساند و این یعنی پرسپولیس دست کم چند هفته ابتدایی فصل را با یک مهاجم که آن هم علیپور است، سر خواهد کرد.

البته بدون تردید این تنها تغییر پرسپولیس نخواهد بود. پرسپولیسی که برانکو هر بار 4-2-3-1 آرایشش می کرد، جز انتقاد نمی شنید و حالا به نظر می رسد جانشین مرد کروات همین شیوه را برایش برگزیده است. با این تغییر، پرسشی که در ذهن مان می نشیند این است که ترکیب پرسپولیس در 4-2-3-1 کالدرون چقدر به هم می ریزد؟

آن هم در حالی که این تیم تقریبا همان تیم فصل گذشته است و جز حضور چند بازیکن جدید تغییر دیگری در ترکیبش نداشته اما احتمالش هست که ترکیب اصلی این تیم دستخوش تغییر شود. تغییراتی مطابق تفکرات سرمربی جدید. در واقع به همان اندازه که ثبات در مجموعه بازیکنان تحت اختیار کالدرون نقطه مثبتی برای پرسپولیس به حساب می آید، این نگرانی هم وجود دارد که با تغییرات عمده در ترکیب اصلی پرسپولیس شکل تیمی قهرمان سه فصل گذشته فوتبال ایران به هم بخورد.

هر چند کالدرون تمام اطلاعات مربوط به تیم برانکو و بازیکنانش را همان ابتدا در اختیار گرفت و در این یک ماه به اطلاعات و شناخت زیادی نسبت به تیمش دست یافته اما طبعا مثل برانکو فکر نمی کند و مثل او هم تصمیم نخواهد گرفت. این یعنی که تغییر سیستم احتمالی، تنها تغییر پرسپولیس نخواهد بود و احتمال جابه جایی بازیکنان در ترکیب اصلی هم وجود دارد. ممکن است برخی بازیکنانی که فصل پیش جایگاه ثابتی در ترکیب اصلی داشتند، در تیم کالدرون نیمکت نشین شوند یا پست بازی و شرح وظایف شان تغییر کند که این خود چالشی برای بازیکنان و تیم خواهد بود.