چرا برانکو؟ با وزیر مذاکره کنید!

یکی از اخبار عجیب پیش از بازی پرسپولیس و سپاهان، مذاکره مخفیانه محمدرضا زنوزی با برانکو ایوانکوویچ بود. ظاهرا مالک تراکتورسازی تنها 48 ساعت پیش از بازی نیمه نهایی جام حذفی، در تهران با برانکو خلوت کرده تا برای فصل بعد پیشنهاد همکاری به او بدهد. در نگاه اول به این ماجرا، نکته ای که بیشتر از همه جلب توجه می کند، رفتار غیرحرفه ای شخص برانکو است. فارغ از اینکه او هنوز یک فصل دیگر با سرخپوشان قرارداد دارد، نکته اینجاست که اگر هم برانکو قصد مذاکره با سایر مشتریانش را داشت، باید زمان مناسب تری را برای این کار پیدا می کرد. مسلما درز خبر جدایی احتمالی او از پرسپولیس، می توانست تمرکز و آرامش بازیکنان این تیم را در آستانه تقابل حیثیتی با سپاهان به هم بریزد. شک نکنید اگر پرسپولیس به هر کیفیتی بازنده از نقش جهان بیرون می آمد، برانکو به خاطر رفتار نسنجیده و ناشیانه اش در مذاکره بی موقع با تراکتورسازی مورد انتقاد شدید قرار می گرفت؛ اما خب، این فوتبال است و همه جای دنیا وقتی برنده باشی، تمام آشغال ها زیر فرش جارو می شود.

این ماجرا اما نکته مهم دیگری هم دارد. تراکتورسازی در حالی برای استخدام برانکو خیز برداشته که عوامل مختلف این باشگاه طی چند فصل اخیر و مخصوصا یک سال گذشته به دفعات پرسپولیس را به برخورداری از حمایت های نامشروع جانبی متهم کرده اند. در ماه هایی که گذشت، فروش پرچم ژاپن در ورزشگاه یادگار امام شاید از فروش پرچم های تراکتور هم رونق بیشتری داشت! بسیاری از هواداران تراکتور مدعی شدند پرسپولیس «تیم حکومتی» است، مسئولان و مدیران باشگاه مدام بر طبل تبعیض کوبیدند و بعضی نماینده های این خطه در مجلس هم دنبال استیضاح وزیر ورزش رفتند؛ خب، اگر شما حقیقتا فکر می کنید موفقیت های پرسپولیس ریشه در عوامل بیرونی داشته، چرا سراغ مذاکره با برانکو آمده اید؟ در تصویری که رقبا از پرسپولیس ساخته اند، ظاهرا این مربی کروات مترسکی بیش نیست و عمده زحمات بر دوش وزیر ورزش است؛ خب بروید با وزیر مذاکره کنید نه با برانکو! این دوگانگی غیر از تراکتور در تیم های دیگر هم دیده می شود. مدت هاست که صدر تا ذیل مدیران و پیشکسوتان استقلال مصاحبه می کنند و می گویند این تیم یک مربی شبیه برانکو می خواهد، اما پای تحلیل و تفسیر که وسط می آید، خیلی از همین جماعت کامیابی های پرسپولیس را به دولت و حکومت ربط می دهند. با این همه تناقض چه می کنید واقعا؟

داستان ساده است و این را همه می دانند، حتی اگر شجاعت اعتراف نداشته باشند. در این سال ها تنها تفاوت کلیدی پرسپولیس با رقبایش، شخص برانکو بوده است؛ نخ تسبیحی که با تلفیق اقتدار و دانش، مجموعه تیم را به سمت موفقیت های پرشمار پیش برده وگرنه در حوزه هایی مثل مدیریت، بضاعت انسانی و تمکن مالی، وضع پرسپولیس از هیچ کدام از رقبای اصلی اش بهتر نبوده است. به بازیکنان احیا شده زیرنظر برانکو نگاه کنید و البته به سرنوشت بازیکنان لیست مازاد او در این سال ها، نظم تیمی پرسپولیس را ببینید و همچنین کادر بی حاشیه ای که کارش را بلد است؛ مثل بدنسازی که بدون یک کلمه مصاحبه در این سه سال، مقاوم ترین تیم ایران را ساخته؛ تیمی که در پایان یک فصل فشرده، دقیقه 121 در خانه حریف گل صعود به فینال را می زند. با این اوصاف عجیب نیست که دیگران هم خواهان برانکو باشند، عجیب این است که گاهی تجاهل می کنند و با نادیده گرفتن نقش کلیدی مربی کروات، فلک و فردوس را کارگردان موفقیت های پرسپولیس به شمار می آورند؛ شبیه کری خوانی های رده سنی الف که البته برازنده عاقله مردها نیست.