چرا برد دربی را باید به حساب کادر فنی نوشت؟

 قبل از این به خاطر از دست دادن پیروزی در دو دربی قبلی تاخته بودیم که درست و به موقع تعویض نمی کند. این مسأله بعد از بازی سپاهان هم به گونه دیگری مطرح شد اما به خاطر نزدیکی دربی چندان بسط پیدا نکرد. می گفتیم یحیی بعد از پیش افتادن در بازی های مهم به موقع و درست تعویض نمی کند و در حالی که می تواند پیروزی را حفظ یا پررنگ تر کند بعضاً با تغییرات اشتباه یا دیر تعویض کردن پیروزی را در لحظات پایانی از دست می دهد.

پیش از این بازی نوشتیم یحیی برای برنده شدن در این دربی باید بعد از گل برتری تغییرات درست و به موقعی برای تغییر شرایط مسابقه یا حفظ برتری تیمش داشته باشد و برای اصلاح تیم یا تقویت پست هایی که در این راستا اهمیت دارند گام بردارد.

در این دربی اما دو اتفاق ویژه در این خصوص رخ داد. اول اینکه یحیی نیمه اول را تا حدودی از دست داد. پرسپولیس در کانال های کناری و مرکز به اندازه کافی بُرنده نبود. مالکیت و گردش توپ به سختی حاصل می شد، خبری از کارهای ترکیبی پیاپی نبود و بالطبع موقعیتی هم به وجود نمی آمد که این نکته با پتانسیل و توانمندی تیم او در تضاد بود. بخشی از این اتفاق به تحلیل درست کادر فنی حریف مربوط می شد و بخشی دیگر به ناتوانی برخی بازیکنان پرسپولیس در ارائه بازی مدل مورد علاقه کادر فنی.

فرهاد مجیدی با قرار دادن سه مدافع مرکزی مقابل خط آتش پرسپولیس راه نفوذ هافبک های کناری که غالباً به مرکز می زنند و هافبک کناری کلاسیک نیستند را تا حدودی بست تا جایی که مهدی ترابی تنها یک بار در نیمه نخست موفق به خلق موقعیت شد. همچنین با انسداد راه نفوذ پرسپولیس در کانال های کناری این تیم از همکاری نعمتی – پهلوان و ترابی – امیری هم نتوانست موقعیت های مناسبی برای دو مهاجم نوک تیم بسازد و اندک حرکات ترکیبی در کناره ها عقیم ماند.

بخشی از این ناتوانی البته به مشکل بزرگتر تیم در یک گام عقب تر برمی گشت. یعنی کنترل بیشتر توپ، گرفتن مالکیت بازی و طراحی نقشه حمله با پاس های متناوب. از این رو کادر فنی پرسپولیس با دو تغییر درست و به موقع در بین دو نیمه کمال کامیابی نیا و سیامک نعمتی که بعد از بازی سپاهان با تیم تمرین نکرده و تا حدودی ناآماده بودند را از زمین بیرون کشید تا با میدان دادن به فرشاد فرجی و میلاد سرک هم در کانال راست و هم در مرکز زمین شرایط تیمش را بهبود بخشد.

این اتفاق وقتی بیشتر و بهتر به چشم آمد که پرسپولیس در دقیقه 55 به گل برتری رسید. این همان زمانی بود که تیمی یحیی در اصفهان هم به گل رسیده بود اما این بار واکنش پرسپولیس به گل برتری مناسب تر و عاقلانه تر بود ضمن اینکه اتفاقات هم به اجرای درست آن کمک کرد.

بالطبع با این گل برتری تیم یحیی دو گام به عقب برداشت و بیشتر در زمین خودش متمرکز شد اما حضور میلاد سرلک در زمین، ماندن مهدی ترابی در ترکیب و فعالیت عجیب و غریب وحید امیری در چپ و کارآیی قابل قبول فرشاد فرجی در راست شرایط را برای پرسپولیس تغییر داد ضمن اینکه دوندگی و فعالیت بیشتر دو مهاجم نوک سرخ ها کاری کرد تا تیم نه زیاد عقب بیاید نه آنقدر جلو باشد که از دفاع منطقی و منطقه ای غافل شود.

پرسپولیس به تبع این تحلیل درست و تغییرات به موقع کاری کرد تا حریف در جریان بازی و با کار ترکیبی تنها یک موقعیت گل بسازد.

اما موفقیت پرسپولیس بعد از گل برتری تنها محدود به تغییرات بین دو نیمه نبود و دو تعویض بعدی یحیی هم به تداوم این جریان و حفظ برتری کمک کرد. هر چند این بار پرسپولیس شانس پررنگ تر کردن برتری را نیافت اما تغییرات کادر فنی در جهت حفظ نتیجه و آن یک گل برتری مؤثر افتاد.

بعد از تلاش بی وقفه مغانلو و خستگی مفرط او علی شجاعی به زمین رفت تا در جناح چپ خط میانی به امور تدافعی امیری کمک کند و ترابی یک گام پیش بیاید و تیم را در ضدحمله همچنان خطرناک نگه دارد. سپس مهدی عبدی به زمین رفت تا تیم شکل تدافعی کاملی به خود نگیرد و یکی آن جلو باشد که توپ نگه دارد و البته به مدافعان حریف فشار بیاورد که هر دو نفر در انجام وظایف محوله موفق بودند و پرسپولیس با تشخیص درست، تغییرات به موقع و اجرای درست تعویضی ها به خواسته اش رسید و برنده از زمین بیرون آمد.

هر چند در این برتری نبوغ عیسی آل کثیر تعیین کننده و سرنوشت ساز بود و او باز هم در لحظه درست، جای درست بود و از تک موقعیتش نهایت بهره را برد اما برد دربی را پای تغییرات به موقع و درست کادر فنی پرسپولیس نوشت. درست همان چیزی که از یحیی و کادرش انتظار می رفت و بالاخره شد.