چرا به برانکو گفتند «نوش جان»؟

فوتبال ایران در این سال ها به خیلی از بازیکنان و مربیان خارجی پول مفت داده است. اینجا گنجشک را رنگ می کنند و به اسم قناری به مشتی مدیر غیرمتخصص و چه بسا فاسد و فرصت طلب قالب می کنند، بعد هم دور هم پولش را می خورند.

فوتبالیست 30هزار دلاری را 500هزار دلار می فروشند تا سبیل مشتی دلال چرب شود. این قصه های غم انگیز آنقدر پرتعداد بوده که دیگر درد و رنج ناشی از آن کمرنگ شده؛ مثل گرفتاری و مصیبت که وقتی از حد می گذرد، برای آدم عادی می شود. با این همه اما اواخر هفته گذشته زمانی که خبر تسویه حساب قطعی با برانکو ایوانکوویچ منتشر شد، بسیاری از هواداران فوتبال ایران واکنشی متفاوت نسبت به این موضوع نشان دادند؛ نوش جانش!

ساده است که چرا مردم در یک اتفاق نادر، نه تنها پول پرداختی به طرف خارجی را حق او می دانند، بلکه بابت تأخیر در وصول مطالباتش شاکی هستند. پولی که برانکو از پرسپولیس گرفت، مزد حلال کار است؛ پاداش احیا کردن تیمی که راه و رسم بزرگی را از یاد برده بود. برانکو با پرسپولیس 7 جام گرفت و تیمی ساخت که بعد از خودش هم سر پا ایستاد. او راه و رسم مبارزه با بازیکن سالاری را نشان داد و رفتارش در این زمینه به یک ضرب المثل تبدیل شد.

ایوانکوویچ هم مثل هر آدم دیگری حتما عیب و ایراد داشته، اما منصفانه باید گفت کفه مزایا و خدمات او به فوتبال ایران به شدت سنگینی می کند. مربی کروات هفته گذشته از انتشار کتاب خاطراتش در پرسپولیس به دست مترجم سابقش حمایت و آن را تبلیغ کرد. این همان مترجمی است که فایل تصویری عجیب مکالمه اش با محسن مسلمان می توانست به نقطه پایان کارش در پرسپولیس تبدیل شود، اما برانکو او را بخشید و حالا نشان می دهد این اغماض از صمیم قلب بوده است.

طرف دوم آن فایل اما خود آقای مسلمان بود؛ بازیکنی که درست در شب تسویه با برانکو، قراردادش را با سپاهان فسخ کرد. ستاره ای که یک استادیوم نامش را فریاد می کشیدند توسط ایوانکوویچ کنار گذاشته شد. راستی او در این 2 سال چقدر فوتبال بازی کرد؟ و چقدر جای خالی اش در پرسپولیس احساس شد؟ این فلسفه «نوش جان» گفتن ها به برانکوست؛ کاش هر چه دلار خرج این فوتبال می کردیم، از همین جنس بود.