چرا خجالت بکشیم آقای دایی؟

شهریار دوباره شهر را به هم ریخت. او پنجشنبه شب از سایپا اخراج شد و جمعه خبرنگاران را جمع کرد تا یک بار دیگر تیتر اول تمام روزنامه ها را تامین کند. دایی همیشه حرف های زیادی برای گفتن دارد. خصیصه ای که شاید خیلی ها داشته باشند اما دایی یک ویژگی منحصربه فرد هم به آن اضافه کرده است. او یک ذهن دقیق و طبقه بندی شده دارد که گفتنی ها را روزها و ماه ها حفظ می کند تا هر کدام به وقت شان گفته شوند و هر کس در زمان خودش رسوا شود. شهریاری که خود دایی در این سال ها به ما معرفی کرده چنین آدمی است؛ کسی که آمار همه را دارد، اما تا روبه رویش قرار نگیرند آمارشان را از آن حافظه ترسناک و تودرتو بیرون نمی کشد.

دایی پریروز از سایپا اخراج شد و دیروز حرف زد. اساسا اخراج کردن علی دایی تصمیمی است که همیشه تبعات زیادی برای تصمیم گیران داشته است. از اولین اخراج او در بهار پرحادثه 88 دقیقا ده سال می گذرد. از روزی که سعودی ها در ایران جشن پیروزی گرفتند و نیمکت تیم ملی از دایی گرفته شد دقیقا یک دهه گذشته اما شهریار هنوز با آن ماجرا کنار نیامده و هنوز در مصاحبه هایش از اتاق فکری که حکم برکناری او را روی کاغذ آورده یاد می کند. بعد از یک دهه، دایی هنوز یادش هست که او را یک مقام غیرفوتبالی اخراج کرد، اما خیلی زود از یاد برد که همان مقام غیرفوتبالی او را روی نیمکت تیم ملی نشانده بود. دایی به سیاسی بودن اخراجش اشاره می کند و به سیاسی بودن انتخابش نه. این حفظ کردنِ گزینشیِ وقایع را هم به شگفتی های ذهن پیچیده او اضافه کنید. او یادش هست که اخراجش از پرسپولیس در سال94 با اشاره وزیر ورزش بوده اما خاطرش نیست که پرسپولیس تیم وزارت ورزش است و دو بار انتخابش برای هدایت این تیم هم بدون هماهنگی با همین وزیر ناممکن بوده است. او دیروز گفت: «من در دورانی که مربیگری می کنم سه بار اخراج شدم و هر سه بار غیرفوتبالی بوده است.» اما به خاطر نمی آورد که اخراجش اگرچه به دستور غیرفوتبالی ها اما کاملا با تایید فوتبالی ها اتفاق افتاده است. اخراج دایی از تیم ملی و پرسپولیس تصمیماتی غیرفنی بودند که کاملا توجیه فنی داشتند. سال88 وقتی تیم ملی در آزادی به عربستان باخت این فقط میهمان ویژه جایگاه مقامات نبود که از عملکرد دایی رضایت نداشت. آن روز تمام حاضران در ورزشگاه علیه سرمربی شعار می دادند. اما دایی، فوتبالی بودن ساکنان همیشگی سکوهای آزادی را نادیده می گیرد و به فوتبالی نبودن رئیس جمهوری اشاره می کند که انتخاب دایی هم یکی از دخالت های بیجای او در امور فوتبال بود. حتی سال94 نیز همنوا شدن پرسپولیسی ها با اخراج دایی قطعا از بغض کارنامه شکست بار آقای سرمربی بود نه از حب رئیس عجیب هیات مدیره که معلوم نشد از کجا آمد و به کجا رفت. جالب اینکه شهریار با صدای بلند می گوید: «ببینید آنهایی که مرا اخراج کردند کجا هستند و من کجا هستم؟» استدلال عجیبی است. کدام آدم غیرفوتبالی -حتی با تصمیمات درست و قهرمانی های پرتعداد- در این عرصه باقی مانده که اخراج کننده های دایی بمانند؟ صفایی فراهانی با آن کارنامه روشن و پر از خدمت حالا کجاست؟ و چه کسی با 149بازی ملی از این فوتبال بیرون رفته که شما بروید؟ حتی مدیرانی که تیم هایشان قهرمان لیگ شدند هم رفته اند. آنهایی که مظلومی و منصوریان و فیروز کریمی و... را اخراج کردند هم رفته اند و این مربی ها هنوز هستند. اینها چیزی را اثبات می کند؟ به جای اسامی مدیران آمده و رفته، شاید مرور یک سیاهه دیگر از اسامی بیشتر به کار فوتبالی ها بیاید. مرور نام هایی که دایی آنها را فیکس تیم ملی کرد و با او هم رفتند و ناپدید شدند. حسن اشجاری، حسین کاظمی، ابراهیم صادقی، مجید غلام نژاد، غلامرضا رضایی، میلاد زنیدپور، جلال رافخایی و... بعد از اخراج دایی به کجا رسیدند؟ اگر شایسته تیم ملی بودند چرا قبل و بعد از دایی هیچ سابقه دیگری ندارند؟ جوان هایی که لباس تیم ملی را می پوشند، دقیقا همان کسانی هستند که قرار است در فوتبال بمانند و بار بدهند. وگرنه مدیران که همیشه در حال آمدن و رفتن بوده اند.

از علی دایی که در دوران بازی اش جنگاور سلحشوری بود و در دوران مربیگری همان جنگاوری را در مسیر دیگری پیش گرفته، یک خاطره در یادمان هست که در زمان اخراج هایش ناخودآگاه از زیر غبار بیرون می آید. در لیگ سوم، زمانی که دایی کاپیتان پرسپولیس بود و مقابل سایپا بازی می کرد -شاید برای اولین و آخرین بار در لیگ برتر- از داور بازی کارت قرمز گرفت. جلال مرادی، داور آن بازی بعدها گفت: «وقتی به دایی کارت دادم. با عصبانیت گفت: خجالت نمی کشی به من کارت می دهی؟!» به نظر می رسد دایی هنوز با همان دیدگاه به اطرافش نگاه می کند. غیرفوتبالی بودن رؤسا و چنداسمی بودن مدیران و نرسیدن پول و غش کردن داور و شرکت های روغن نباتی و... حرف های اغلب درستی هستند. اما زیرمتنِ آنها یک دیدگاه نادرست است. همان دیدگاهی که باعث می شود اولین واکنش ذهنی دایی بعد از اخراج، همیشه همین باشد: «خجالت نمی کشید مرا اخراج می کنید؟»