چرا پیام ، چرا ؟؟

پسر حسن زیکوی معروف در تبریز  خیلی بیشتر از پدرش معروف شد .مثل او دریبل می زد ،پاس گل می داد و گل می زد اما صادقیان کوچکتر در 22 سالگی و در همان سال اول حضورش در پرسپولیس چهره و محبوب شد و به دو قدمی جام جهانی رسید تا  زیکوی تبریزی جایی در آسمان ها  به نیمار فوتبال ایران افتخار کند.

پیام یکی از سه بازیکن برتر فوتبال ایران در سال گذشته  بود.خودش در فیلم مربوط به انتخاب بهترین ها به شکلی جالب ویژگی هایش را توصیف می کرد:« همه فکر می کننند پیام صادقیان  بازیکنی عصبی  و بداخلاق است  اما واقعا اینطوری نیست.من خیلی خوش اخلاق و مهربان هستم  و آنهایی که از نزدیک من را می شناسند این را خوب می دانند.»

اما این بازیکن فنی و خوش اخلاق- به زعم خودش- تقریبا به اندازه  تمام آن جرقه های دلنشینش در حیطه فنی و تکنیکی ، به خاطر بداخلاقی هایش سوژه شده و مورد اتهام قرار گرفته است.صادقیان فصل  قبل  آرنجش را کنترل نکرد.چند باری به خاطر این عدم کنترل جهید و جریمه نشد اما یکی دو باری هم به دام افتاد. همان روزهایی که حرکات صادقیان  بولد شد  و از او به عنوان بازیکنی بد اخلاق نامی به میان آمد  این چهره جوان با عذرخواهی های آنی قضیه را سرهم آورد .در فصل جدید همه منتظر  تحول در شیوه برخورد صادقیان با بازیکنان حریف بودند اما پیام در همان بازی اول هم نشانه هایی از عصبی بودن خود را نشان داد.نشانه هایی که در بازی دوم و این بار مقابل داور بروز داده شد تا او با اعتراض های عجیب و بدتر از آن هل دادن داور سوژه هفته دوم باشد.

اما سوال بزرگ اینجاست که چرا پیام صادقیان اینطوری است و چرا  در طول بازی به ست بداخلاقی پیش می رود؟جالب اینکه واکنش های عصبی این بازیکن خوب و تکنیکی  آنقدر آنی و بدون تامل انجام می شود که او  را روز بعد به عذرخواهی وا می دارد تا منشخص شود باید به این جوان عصبی  و پریشان کمک کرد.

شاید یکی از دلایل اصلی نشان دادن ری اکشن های عصبی به نوع بازی صادقیان مربوط شود.او بازیکن تکنیکی  است و طبیعی است که با خشنوت زیادی از سوی مدافعان حریف روبرو شده و همه درصدد متوقف کردن او باشند.به همین خاطر در هر بازی خطاهای زیادی روی این بازیکن صورت می گیرد و اگر خویشتنداری در کار نباشد بالاخره منتج به واکنشی مقابل فاعل خطاها و بازیکنان تیم حریف می شود.

از طرفی  صادقیان دوست دارد  یک نفره تیمش را جلو ببرد و عامل اصلی وفقیت تیمش باشد.او در بازی اول تنها چهره شاخص پرسپولیس بود تا تیم دایی ارتش یک نفره لقب بگیرد.اتفاقا صادقیان در اهواز هم تا حدودی در این نقش ظاهر  شد و شاید تا حدودی بهتر از همبازیانش بود اما کنترل دقیق او از سوی  تیم حریف  و البته زمین چمن خراب ورزشگاه غدیر باعث شد کاری از پیش نبرد و او را لحظه لحظه به نشان دادن واکنشی عصبی نزدیک کند.

یکی از دلایل اصلی واکنش های عصبی  صادقیان هم به نوع مربیگری علی دایی و فشارهای زیاد در پرسپولیس برمی گردد .مدل مربیگری علی دایی طوری است که بیشتر فشار را  روی دوش بازیکنانش می اندازد .دایی با اشتباهات بازیکنان در جریان بازی ها برخورد چکشی و محکمی دارد و با نیمکت نشینی  و سخت گرفتن به شاگردانش باعث می شود بازیکنان پرسپولیس با فشار سنگین عصبی وارد مسابقه باشند و هیچ کدام آنقدر که باید ریلکس نباشند.این مساله قطعا روی بازیکنی که زمینه  دعوا کردن و عصبی شدن دارد بیشتر اثر گذار است و بعضا منجر به اتفاقات اینچنینی می شود.از سوی دیگر هر بازیکنی روز خوب و بد دارد که این مساله تحت تاثیر خوب  بودن یا نبودن کل تیم  بالا و پائین می شود.در برخی از بازی ها  و البته به خاطر مشکلات عدیده تاکتیکی پرسپولیس ممکن است پیام صادقیان خوش تکنیک و کارگشا هم روز خوبی نداشته باشد  اما وقتی صادقیان یا همبازیانش می بینند سرمربی پرسپولیس همواره یکی از دلایل نتیجه گرفتن را به مشکلات داوری ربط می دهند  آنها هم به این شیوه متوسل می شوند تا فشارها را از سوی خود بردارند.اتفاقی که بعضا با خشونت زیاد و تحت تاثیر عوامل زمانی و مکانی منجر به رفتاری ناهنجار مثل هل دادن محمرضا اکبریان می شود.

به هر حال   و با تکرار  واکنش های عصبی صادقیان به نظر می رسد مدیریت باشگاه یا علی دایی باید به فکر استخدام روانشناس باشد یا صادقیان  طوری توجیه شود که  از این پس ا را واقعا  تحول یافته در زمین ببینیم.