چرا کیف کردیم؟

پرسپولیس در نخستین بازی‌اش در لیگ نخبگان آسیا با یک گل برابر الاهلی شکست خورد. تنها گل این مسابقه در دقیقه دوم روی همکاری دو فوق‌ستاره تیم عربستانی به ثمر رسید؛ ریاض محرز با سابقه حضور در منچسترسیتی پاس داد و فرانک کسیه، بازیکن پیشین میلان و بارسلونا گل زد. در شرایطی که این گل زودهنگام بیم فروپاشی روانی و شکست سنگین پرسپولیس را به وجود آورده بود، قرمزها در ادامه مسابقه نمایش خوبی داشتند و حقیقتا بد اقبال بودند که حداقل با یک مساوی زمین را ترک نکردند.

بررسی واکنش‌های گسترده به بازی پرسپولیس و الاهلی نشان می‌دهد عمده مخاطبان از تماشای این دیدار احساس رضایت کرده‌اند. واقعیت آن است که شاگردان خوان کارلوس گاریدو در مقابل تیم بسیار پرستاره عربستانی فوتبال خوبی بازی کردند. این مساله در کنار توانایی‌های فنی خود پرسپولیس، ناشی از برگزاری مسابقه روی چمن هموار ورزشگاه فیصل هم بود؛ استادیومی که تازه زمین اصلی الاهلی نیست! خیلی از مواقع تیم‌های ایرانی نشان داده‌اند وقتی چمن خوب در اختیار داشته باشند، می‌توانند فوتبال به مراتب بهتری بازی کنند. به همین دلیل است که گاهی سرخابی‌ها در بازی‌های بین‌المللی باعث غافلگیری مخاطبان می‌شوند. حق هم همین است که اساسی‌ترین زیرساخت برای فوتبال بازی کردن، چمن مطلوب باشد. در غیر این صورت اگر شما به بهترین رانندگان جهان هم خودروی معیوب و جاده غیراستاندارد بدهید، نتیجه نهایی آن‌قدرها مطلوب نخواهد شد.

اسرار به دل نشستن بازی دوشنبه‌شب اما فقط «فنی» نبود. در کنار محتوای خوبی که دو تیم ساختند، شکل بسته‌بندی و ارائه محصول به مخاطب هم در سطحی بسیار بالا قرار داشت. مسابقه در یک ورزشگاه شیک برگزار می‌شد، تصویر‌برداری بازی به صورت حرفه‌ای و استاندارد انجام می‌گرفت، زمین بازی در نور غرق شده بود، تبلیغات کنار زمین به اندازه بودند و کارگردان تلویزیونی هم گیج نمی‌زد. وقتی همه اینها کنار هم قرار می‌گیرد، معلوم است که نتیجه نهایی به مراتب خوشایندتر خواهد شد. شما حتی وقتی یک غذای خوشمزه درست می‌کنید هم مهم است که ظرفش شیک و زیبا باشد و جوانب و تزئینات مطلوب آن جلب‌توجه کند. در غیر این صورت مطبوع‌ترین خوراک هم در یک ظرف کثیف و بدقواره، از چشم خواهد افتاد.

حالا برگردیم به لیگ خودمان و ببینیم محصولی به اسم «فوتبال» با کدام بسته‌بندی به مخاطب ارائه می‌شود؛ زمین‌های عمدتا خراب، ورزشگاه‌های مستعمل با سکوهای زشت و خسته، نور کم، دوربین‌های محدود و تصاویر ضعیف و بی‌کیفیت، چندین ردیف تابلوی تبلیغاتی پشت به پشت هم، کارگردان تلویزیونی سردرگم و گزارشگران اغلب پرحرف و روی اعصاب... این پکیج زرد و زار نه‌تنها نمی‌تواند آدم‌های خنثی را به سمت فوتبال جذب کند، بلکه قادر است حتی شیفته‌ترین هواداران این ورزش را هم جوری خسته و کلافه کند که قید کار را بزنند. مسلما این موضوع در بحث بازاریابی هم اهمیت زیادی دارد. بسیار روشن است که صاحبان کالا و خدمات رغبت بیشتری دارند که به آن مجموعه نفیس اول آگهی بدهند، نه این پکیج کم‌رمق و بیمار دوم. نتیجه کار هم می‌شود بحرانی که شنیده می‌شود در بحث تبلیغات محیطی گریبان لیگ برتر را گرفته. حقیقت تلخی است، اما انگار اینجا همه، خواسته و ناخواسته کاری می‌کنند که فوتبال هر روز بیشتر از دیروز از چشم‌ها بیفتد.