چشم هاي دايي فقط محبوبانش را مي بيند!

چشم هاي دايي فقط محبوبانش را مي بيند! آرفي در دو هفته آماده شد؟

بازي که تمام مي شود مي خواهيم علي دايي را پيدا کنيم. مردي که بعد از هر گل اشپيتيم آرفي سکوها نام او را فرياد مي زد و تشويقش مي کرد.

مي خواهيم دايي را ببينيم که بعد از هر بار گل زني وي، دستهايش را به نشانه سپاسگزاري از خدا به سوي آسمان بلند مي کرد. آيا دايي که حالا از کنار گلزني هاي آرفي، دوباره به يک قدمي صدر جدول رسيده است، شايسته آن فريادهاي سرشار از حمايتي بود که از روي سکوها به سوي او روانه مي شد؟

بايد با علي دايي دوباره به داربي سفر کنيم. روزي که تيم او چيزي بود شبيه به همين تيمي که مقابل نفت در تهران به برتري رسيد.

 هم به بازي تسلط داشت و هم شانسهاي مسلم گلزني را يکي يکي به دست مي آورد و يکي يکي هم از دست مي داد. روزي که دايي باخت و به واسطه همين شکستي که تحمل کرد خود را تا يک قدمي وداع با نيمکت پرسپوليس هم ديد. دايي را بايد ببريم به روزي که همه چيز و همه کس را مقصر ناکامي معرفي کرد و البته سهم داوري را در پيروزي استقلال از سهم فرهاد مجيدي که گل طلايي دقيقه 92 را به ثمر رساند بيشتر و بالاتر معرفي کرد.

 بايد با علي دايي سفر کنيم به روزي که خودش نيک مي داند چيدمان اوليه تيمش به مراتب پر ايرادتر از اشتباه داوري بود.

تصور کنيد همين اشپيتيم آرفي که از بعد بازي استقلال به واسطه خشم دايي از گل نزني مهاجمانش به ترکيب اصلي رسيده بود، روز داربي در ترکيب اصلي پرسپوليس قرار مي گرفت. تصور کنيد يکي از همان فرصتهايي که روز داربي براي غلام رضا رضايي و هادي نوروزي به وجود آمد براي همين مهاجم هميشه نيمکت نشين خلق مي شد.

 آيا دايي داربي را باز هم مي باخت؟ آيا باز هم يک اشتباه کمک داور بازي تا اين حد مورد اعتراض هواداران پرسپوليس قرار مي گرفت؟

اشتباههاي دايي به چشم نمي آمد. درست برعکس يک پرچم کمک داور که در يک صدم ثانيه بايد براي بالا رفتن يا پايين نگه داشتن آن تصميم گيري کرد. دايي روز بازي با نفت تهران هم مورد يک اشتباه بزرگ داوري قرار گرفت که البته پنالتي کاملا نادرستي بود که از سوي داور اعلام شد. اما اگر دايي باز هم براي تمام کردن موقعيت هاي خود آرفي را نداشت، مي توانست يک هفته در مورد خطاهاي داوري بحث کند.

 اما اين بار او فقط با اکتفا به يک متلک که «من با 110 کيلو وزن از اين داور بهتر داوري مي کنم...» از کنار اشتباههاي داوري گذشت. دايي حالا پيروز است و در يک قدمي به دست آوردن صدر جدول. پس طبيعي است که باز هم در سالن کنفرانس لب به ستايش خود باز کند.

نکته قابل توجه در مورد نيمکت نشيني آرفي، توجيه هميشگي کادر فني است.

دايي ادعا مي کند به تمرينات تيم توجه داشته و دقيقا از آرفي در روزي استفاده کرده است که او به آمادگي لازم رسيده! آيا مي توان قبول کرد که آرفي در تمامي يک ساله اخير در تمرينات آمادگي لازم براي رفتن به زمين را نداشته و ناگهان در کمتر از يک ماه به چنان آمادگي رسيده که در چهار بازي سه گل به ثمر مي رساند؟

شايد بازي نکردن آرفي خود گواهي باشد بر چشم دوختن دايي به نامها !

علي دايي البته با همين ويژگي هايش و علاقه اي که به بازيکنان خاص خود دارد، هوادارانش را هم مي ترساند.

 فردا که غلامرضا رضايي به پرسپوليس برگردد، آيا باز هم فرصتي براي آرفي خواهد بود تا در ترکيب قرار بگيرد يا به بهانه ناآماده بودن و البته به جرم محبوب بودن رضايي در دل دايي، باز هم جاي خود را روي نيمکت خواهد ديد؟