چهارمین گل در دقایق پایانی

فقط 2 دقیقه مانده بود به یک تساوی بدون گل که پاس مينياتوري جباري بهترین موقعیت گل را به فرهاد مجیدی تقدیم كرد تا کاپیتان استقلال، يكي از مهم‌ترین گل‌هاي تمام دوران فوتبالش را درون دروازه پرسپولیس جا دهد. بازنده بزرگ کسی نبود جز قرمزپوشانی که از صدر تا ذیل‌شان پر از اشکال و ایراد بود، از حبیب کاشانی گرفته تا علی دایی. البته در ادامه اشاره خواهد شد که نقش کاشانی در این باخت و به طور کل اوضاع بد کنونی پرسپولیس در کجا نهفته بوده است.

اما تا قبل از گل پیروزی بخش مجیدی، کادر فنی پرسپولیس و هواداران این تیم بهانه خوبی را برای تساوی تیم‌شان در جیب داشتند. در نیمه نخست و در دقیقه 7 یک اشتباه بزرگ توسط تیم داوری انجام شد تا در روزی که دست‌کم مسعود مرادی قضاوت بدون نقصی را داشت، کمک دوم او بیشترین لطمه را به کارنامه تنها داربی‌اش وارد کند. امیر حسین فشنگچی در دقیقه 7 توپ مناسبی را روی دروازه محمدی گسیل داشت که نوری در یک فعل و انفعال توانست گل زیبایی را درون دروازه آبی‌ها جا دهد اما پرچم مرتضی کریمی به علامت آفساید بلند شد و این صحنه آهسته بود که نشان داد کمک دوم مرادی دچار چه اشتباه بزرگی شده است. قطعا علی دایی و هواداران پرسپولیس بیشترین دلیل باخت‌شان را گردن کریمی خواهند انداخت (که چنین هم کردند) اما آیا به راستی پرسپولیس تیمی بود که شایسته پیروزی در این میدان باشد؟ به راستی با آن خط میانی و مدافعان ناهماهنگ، می‌توانستند در دقایق طولانی باقی‌مانده دروازه خود را بسته نگه دارند؟ اگر به دنبال پاسخ عادلانه‌ای هستید شاید بهتر باشند مجددا نگاهی به صحنه‌های بازی داشته باشید. پرسپولیس و استقلال قادر نبودند بازی تماشاگرپسندی را انجام دهند اما مردان روی نیمکت استقلال بهتر توانستند از پتانسیل خود استفاده کنند. نقطه کلیدی بازی در تعویض‌های 2 تیم بود. ببینید مظلومی چه کسانی را آورد و علی دایی به چه صفرهایی اقتدا کرد!

چهارمین گل در دقایق پایانی

اتفاق ویژه این است؛ در ابتدا باید اشتباه مسلم کمک‌داور مسابقه را فراموش کرد و از علی دایی و بدنساز این تیم پرسید چرا در 4 مسابقه متوالی، پرسپولیس در دقایق بعد از 90 گل می‌خورد؟ اگر هواداران و کادر فنی پرسپولیس بخواهند تمام شکست داربی را گردن مرتضی کریمی بیندازند قطعا در بازی‌های آینده مجددا قرمزها در ثانیه‌های پایانی گل خواهند خورد و هیچ کس آدرس دقیقی از ضعف پرسپولیس نخواهد داشت. صحنه گل استقلال به صورت تمام قد ضعف تیم دایی را به رخ می‌کشد و به او می‌گوید چرا تیمش بازنده داربی شد. محمد نوری که بدون تردید یکی از بهترین بازیکنان زمین بود در میانه میدان توپی را از دست داد و مجتبی جباری در حالتی نامتعادل توپ بلندی را روانه زمین پرسپولیس کرد. این تنها تاکتیک مظلومی برای عبور از دفاع قرمزها بود و سرانجام در ثانیه‌های پایانی و همان زمانی که باید هنر بدنسازی خودش را نشان دهد شیث رضایی با وجود اینکه یک نسل از فرهاد مجیدی جوانتر است به گرد پای کاپیتان استقلال هم نرسید و علیرضا حقیقی نتوانست خروج موفقیت‌آمیزی داشته باشد تا اینگونه استقلال در روزی که چندان پر صلابت نبود به بردی تاریخی دست پیدا کند. و حالا سوال این است؛ علی دایی چرا باید سراغ بدنسازی برود که هیچ یک از بدنسازان معروف فوتبال ایران حتی نامش را هم نشنیده‌اند؟ مردان «مولایی»، مردی که ادعا دارد پرسپولیس زیر نظر او بهترین آمادگی جسمانی را دارد در چهارمین بازی متوالی در دقایق پایانی کم آوردند تا بهترین سند برای عدم شایستگی این بدنساز روی میز محکمه ما باشد. دایی می‌تواند تا ابد از گل سوخته محمد نوری حرف بزند اما اگر واقعا دنبال ضعف پرسپولیس هستید باید سراغی از نوع آماده‌سازی این تیم بگیرد. شاید بهتر باشد مجددا از علی دایی و بدنساز این تیم پرسیده شود روی کدام متر و معیار قرمزها در آخرین تعطیلات لیگ، به کیش رفته‌اند تا در گرمای طاقت فرسای آنجا با بدن‌هایی خسته به تهران بازگردند؟ باخت به ملوان دونده و استقلال فرصت‌طلب نشان‌دهنده واقعیت تاسف‌آمیز پرسپولیس بود.

ترکیب اولیه دایی و تعویض‌های سوال‌انگیز

باخت پرسپولیس در داربی شصت و نهم، خیلی پیش‌تر از دقیقه 1+90 شروع شد. در روزی که سپهر حیدری 3 اخطاره بود، کادر فنی پرسپولیس در اقدامی عجیب به ناگه پس از 10 هفته سکونشینی به مجتبی شیری رجوع کرد تا زوج او و شیث رضایی بزرگ‌ترین نقطه ضعف قرمزها باشد. شیری در نیمه نخست بارها در کورس‌های بلند و کوتاه از مهاجمان استقلال (بویژه برهانی) جا ماند تا سرانجام دایی مجبور شود در دقیقه 60 یکی از تعویض‌های اجباری خود را به خروج این مدافع پر اشتباه اختصاص دهد. اهمیت سوختن این تعویض زمانی هویدا می‌شود که قرمزها نامزد‌های فراوانی را برای تعویض داشتند اما پرسپولیس فقط اجازه 2 تعویض دیگر را داشت و همین ضایعه موجب شد مهاجم بی‌کیفیتی مثل هادی نوروزی تا سوت پایان مسابقه درون زمین باشد و روی اعصاب میلیون‌ها پرسپولیسی رژه برود. باری بهتر است گل محمد نوری را فراموش کرد و به این موضوع اهمیت داد چرا نوروزی با وجود فیکس بودن در اکثر مسابقات این فصل هنوز نتوانسته برای تیمش گلزنی کند؟ زمانی علی دایی مربی بزرگی خواهد شد که پاسخ این دست از سوالات را قبل از مطرح شدنش بیابد و چاره‌ای برای رفعش پیدا کند. در آن سو مجتبی جباری و امید روانخواه از تعویض‌های مظلومی بودند که کاملا مشخص بود به نتیجه مساوی راضی است اما وقتی این مهره‌های کارگشا اما دائما مصدوم به میدان آمدند عملا نوع بازی آبی‌ها بهتر شد و سرانجام روی پاس فکورانه شماره 8 استقلال بود که پرسپولیس و دایی شکست تلخی را به آغوش کشیدند. حالا ببینید قرمزها چه تعویض‌هایی را انجام دادند؛ ورود محمد منصوری، کریم باقری و نورمحمدی. آیا به نظر نمی‌رسد کاپیتان باقری با وجود نبودن در تمرینات پرسپولیس، باز هم با هر نوع نگاهی از حسین بادامکی بهتر است؟ شاید بهتر باشد نگاهی مجدد به بازی داشته باشید تا متوجه شوید بد‌های پرسپولیس در این میدان چه کسانی بودند. ثمره استفاده گردشی از 2 دروازه‌بان که امروز در هیچ کجای دنیا مرسوم نیست هم از دیگر شاهکارهای فنی پرسپولیس بود که بدون شک در باخت این تیم تاثیر بسزایی داشت. رحمان احمدی بد بازی می‌کند جایش را به حقیقی می‌دهد و حقیقی گل بد می‌خورد و ذخیره رحمان می‌شود. این چرخه معیوب همچنان ادامه‌دار می‌شود تا در روز داربی حقیقی در صحنه گل یکی از مقصران بزرگ باشد، چرا که او روحیه لازم را ندارد و مدام از این می‌ترسد که اشتباهش منجر به نیمکت‌نشینی‌اش خواهد شد.

قصد مقایسه احوال این روزهای کرانچار با علی دایی را نداریم؛ اولی با تیم ملی مونته‌نگرو صدرنشین گروهی است که انگلستان و بلغارستان در آن حضور دارند و دومی بعد از ناکام ماندن تیم ملی ایران از صعود به مرحله نهایی جام جهانی، به عنوان پاداش(!) و با قراردادی بالا به پرسپولیس آمد و حالا پس از تقریبا یک سال تیمی را می‌سازد که اشکالاتش چندین برابر محاسنش است. حبیب کاشانی شاید تمام امور مدیریتی خود را در صحبت‌های درد و دل مابانه‌اش، قبل از بازی در هتل خلاصه کند و مرتبا روی این موضوع مانور دهد که هم‌دل نیستیم اما با نگاهی به احوالات امروز پرسپولیس می‌بینیم که او نتوانسته برابر نام بزرگ دایی از همان تز مدیریتی‌ای استفاده کند که زمان قطبی کرد. هنگام خرید بازیکنان جدید، علی دایی در مهم‌ترین مقطع که زمان جذب خلعتبری بود ناگهان به خارج از کشور رفت و دست آخر کسی نفهمید برای دیدن جام جهانی به آفریقای جنوبی رفته یا برای تمدید گرین کارتش به ینگه دنیا. لاجرم به آن زمان نقب می‌زنیم چون باخت پرسپولیس در داربی از همان روزهایی شروع شد که همه زمام امور در دستان دایی بود و جناب سرمربی برای خروج بی‌هنگامش از ایران به احدی پاسخ نداد. اینکه امروز هوادار پرسپولیس مجبور است 90 دقیقه تمام به ساق گل نزن بزرگی مثل هادی نوروزی و ناآماده کبیری مثل بادامکی چشم بدوزد به آن علت است که دایی امثال «خلیلی» را بدون هیچ توضیحی اخراج کرد و مدیرعامل رسما شده بود دستگاه اجرای فرامین سرمربی بزرگ. چرا شخص بی‌کارنامه‌ای مثل مولایی می‌شود بدنساز پرسپولیس و این تیم مرتب در دقایق پایانی از لحاظ بدنی کم می‌آورد، چرا شخصی مثل عابدزاده جای خود را به «محمدعلی یحیوی استقلالی» می‌دهد و چرا پرسپولیس در فصل نقل و انتقالات اینگونه ضعیف کار می‌کند تا دل به بازی ضعیف محمد منصوری به عنوان بازیکن تعویضی خوش کند، همه و همه اشکالاتی است که در مدیریت کاشانی دیده می‌شود.