چهارِ شگفت انگیز؛ مهره موفقیت یحیی

فصل قبل و آنچه بر کاپیتان پرسپولیس گذشت را خوب به خاطر داریم. فصلی که سیدجلال در دوره سرمربیگری کالدرون چندین مسابقه روی نیمکت نشست و مورد استفاده قرار نگرفت. آن زمان بحث مصدومیت حسینی مطرح بود. هر چند گفته می شد مصدومیتی در کار نیست و مرد آرژانتینی طبق سلایق و تصمیمات فنی اش دوست ندارد از این مدافع باتجربه در ترکیبش استفاده کند.

بعدتر که یحیی سرمربی پرسپولیس شد نیز این رویه ادامه داشت و او هم بیشتر به زوج کنعانی – شجاع اعتماد می کرد و اصلاً با نمایش فوق العاده این زوج در قلب دفاع بود که به فینال آسیا رسید.

بعد از آن اما شجاع رفت و یحیی مجبور بود فصل را بدون بهترین مدافع خود شروع کند. از سوی دیگر مدافع میانی دیگری هم جذب نشده بود و بازیکنانی مثل محمد نادری و محمد انصاری که قابلیت بازی در دفاع میانی را داشتند هم دیگر در دسترس نبودند.

سیدجلال از همان هفته نخست در ترکیب پرسپولیس قرار گرفت و ادامه داد. او هفته به هفته جلو آمد و بدون اینکه خم به ابرو بیاورد هم در قلب دفاع مقابل حملات حریفان مثل سدی رسوخ ناپذیر ایستاد هم به عنوان لیدر، تیم پرسپولیس را درون زمین رهبری کرد.

به جرأت می توان گفت پرافتخارترین بازیکن تاریخ لیگ برتر در فینال لیگ قهرمانان آسیا یکی از بهترین های تیمش بود و نمایشی غرورانگیز ارائه داد همانطور که در دربی و بسیاری از بازی های نیم فصل اول لیگ خوب که نه، عالی بود.

جلال مثل همیشه مانع بزرگی بود مقابل حملات حریفان، و کادر فنی بارها از او به عنوان ستون خیمه پرسپولیس یاد کردند چرا که هم از حیث فنی و هم از لحاظ کنترل بازیکنان جوان و هدایت آنها در بیرون و درون زمین وظایفش را جدی گرفت و درست انجام می داد.

سیدجلال در همین بهمن ماه اخیر 39 سالگی را پشت سر گذاشت. او 14 بهمن شمع 39 سالگی را فوت کرد اما از آنجایی که این تولد مصادف شده بود با روزهای غم پرسپولیسی ها و هجرت نابهنگام دو پیشکسوت نامدار تیم، ورود کاپیتان به 40سالگی چندان برجسته نشد.

سیدجلال در همین روزها دو گل سه امتیازی زد و تیمش را با دو حضور بموقع، دو پرش جانانه و دو ضربه دقیق به 6 امتیاز مهم رساند تا غیر از ویژگی های تدافعی اش و تشبیه او به ستون و صخره تیم، در نقش منجی و بازیکنی که کار را برای تیمش تمام می کند هم شناخته شود.

کاپیتان شماره 4 پرسپولیس این اواخر اوج گرفت و در بسیاری از بازی ها یکی از سه بازیکن برتر تیمش بود تا جایی که امروز با قاطعیت می توان او را یکی از سه بازیکن برتر تیم پرسپولیس در نیم فصل اول لیگ بیستم دانست؛ جایی که خیلی ها تصور می کردند او توان اینکه هر هفته در هر مسابقه رسمی به میدان برود را ندارد و حتماً کم می آورد اما خوشبختانه هرگز مصدوم نشد و تنها یک بازی (بازی با آلومینیوم اراک) را به دلیل محرومیت از دست داد  تا در این سن و سال سومین بازیکن تیم یحیی از حیث دقایق حضور در میدان باشد و همه را انگشت به دهان کند.

سیدجلال در دقایق آخر بازی با گل گهر در سیرجان استارتی انفجاری داشت که ویدئوی این استارت باید به جوان های پرسپولیس و بسیاری از بازیکنان جوان لیگ برتر به عنوان یک الگوی آموزشی نشان داده شود؛ استارتی که نشان از میل او برای موفقیت بیشتر و بزرگتر تیمش داشت و بار دیگر نمایی از وجوه شگفت انگیز این بازیکن تمام نشدنی را عینیت بخشید.

سیدجلال را به خاطر این نمایش های کم نقص و موفقش در زمین و مدیریتی که در خصوص همبازیانش به کار گرفته می توان به صراحت مهره موفقیت یحیی نامید. بازیکنی که همه پیش بینی ها در مورد خودش را نقش برآب کرد و بدون اینکه از حیث فنی و بدنی کم   بیاورد مثل هر چهار فصل گذشته یکی از بهترین های تیمش بود تا با تمام مشکلات و کمبودها، پرسپولیس در پایان نیم فصل هم در صدر قرار بگیرد و مدعی اول قهرمانی باشد هم عنوان بهترین خط دفاع لیگ را تا اینجای فصل مال خود کند.

پرسپولیس تا اینجا 8 گل خورده که 2 تا از آنها در روزی ثبت شده که سیدجلال در میدان نبوده (اراک) و یکی دیگر از آنها هم از روی نقطه پنالتی به دست آمده ضمن اینکه در 5 گل دریافتی دیگر نیز ردی از اشتباه فردی حسینی را نمی توان پیدا کرد و شاید او کمترین نقش را در پذیرفتن این گل ها داشته باشد.

مهم ترین و شاید نگران کننده ترین نکته ای که در خصوص بازی سیدجلال وجود دارد عقب نگه داشتن خط دفاعی است. موضوعی که باعث شده بود تا کالدرون او را با احترام کنار بگذارد و یحیی هم کمتر از او استفاده می کرد تا جایی که به نظر می رسید یحیی هم در پایان فصل نوزدهم مثل آنچه درباره مهدوی کیا انجام داد، کاپیتان پرافتخار تیمش را به گونه ای کنار بگذارد اما هرگز اینگونه نشد و سیدجلال ماند تا با برهم ریختن تمام پیش بینی ها یکی از بهترین و مؤثرترین بازیکنان تیمش باشد.

در هفته های اخیر و در شرایطی که خبری از تماشاگران و هیاهویشان در ورزشگاه ها نیست، بارها صدای بلند یحیی و مطهری را شنیده ایم که خطاب به کاپیتان تیم فریاد می زنند: «سید عقب نرو! ». آنها مدام از جلال می خواهند تیمش را بالا نگه دارد و فاصله آخرین مدافع و مهاجم نوک به حداقل برسد تا تیم حریف تحت فشار قرار بگیرد. اتفاقاً در بسیاری از بازی ها که حریفان پرسپولیس در نیمه خودی تجمع کرده و مشغول دفاع می شوند سید روی خط میانه زمین است و عقب نمی رود اما گاهی اوقات به هم ریختگی تیم، او را هم عقب می کشاند؛ مثل همان دقیقه آخر دربی که عقب عقب رفتن خط دفاع پرسپولیس منجر به دریافت گل مساوی و از دست رفتن یک پیروزی بزرگ و غرورانگیز شد.

با این وجود آنچه در زمین دیده ایم، حکایت از موفقیت سیدجلال در اجرای دستورات تاکتیکی پرسپولیس دارد؛ در برخی بازی ها مثل دیدار با فولاد و سپاهان یا در نیمه دوم بازی با ذوب آهن و نیمه اول دیدار با سیرجان که پرسپولیس از سوی حریف تحت فشار قرار گرفته، سید موفق شده خط دفاع تیمش را به خوبی مدیریت کند و از تمام این بازی ها نمره بالایی گرفته تا جایی که امروز و در پایان نیم فصل اول اگر نخواهیم بهترین و مؤثرترین بازیکن تیم صدرنشین لیگ بدانیمش حتماً او را به عنوان یکی از سه بازیکن برتر تیم صدرنشین لیگ می پذیریم.