چهار برش از ارزش‌های یک برد زیبا

بازی پایانی سال ۱۴۰۳ برای پرسپولیس تبدیل به یک تجربه خوب و شیرین شد. قرمزها در حالی ۲برصفر ملوان را بردند و موقتا با دو بازی بیشتر از تراکتور به صدر جدول رسیدند که این دیدار نکات فراوانی داشت؛ اغلب امیدبخش برای سرخ‌ها که البته فصل پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشته‌اند. بیایید چند برش از این مسابقه را با هم مرور کنیم.

برش اول؛ نمایش دلچسب
فقط نتیجه نبود؛ نوع فوتبالی که پرسپولیس برابر ملوان بازی کرد هم باعث خوشحالی و امیدواری هواداران شده است. سرخ‌پوشان در این مسابقه بیش از ۶۰۰ پاس بین هم رد و بدل کردند که خیلی از آنها پاس‌های کلیدی و موثر بود. حرکات ترکیبی و تاکتیکی تیم به ویژه در کانال‌های کناری، بارها تکرار شد و آشکارا نشان از کار تمرین‌شده داشت. گل اول پرسپولیس، از روی یک کرنر تاکتیکی و با کار برنامه‌ریزی شده به ثمر رسید؛ با ارسال سروش رفیعی و ضربه سر علیپور. از جهت ارسال توپ به فضا و اضافه شدن مهاجم، این صحنه بی‌شباهت به گل علیپور در دربی تهران نبود. گل دوم هم حاصل همین کارهای ترکیبی از کناره‌ها بود؛ پاس مهم عالیشاه به میلاد محمدی، ارسال مدافع چپ پرسپولیس به بیرون و در نهایت ضربه تمام‌کننده سردار دورسون. جالب است که مهاجم ترکیه‌ای هر ۳ گلش در این فصل برای پرسپولیس را از همین طریق به ثمر رسانده. گواهی دیگر بر انجام کار گروهی و تمرین‌شده در تیم. با ادامه این شرایط و در صورت حضور بلندمدت اسماعیل کارتال در پرسپولیس، این دورنما وجود دارد که پرسپولیس فصل آینده حتی فوتبال جذاب‌تری هم ارائه بدهد.

برش دوم؛ دلبری سردار
اسماعیل کارتال از روز اول حضورش در پرسپولیس اصرار ویژه‌ای روی جذب سردار دورسون داشت و بلافاصله هم از این بازیکن در ترکیب اصلی تیمش سود برد. این نهایت اعتقاد مربی به یک بازیکن را نشان می‌دهد. حالا اما مرور زمان نشان داده دلیل این همه پافشاری چه بوده است. دورسون از نظر فنی به یک بازیکن ویژه در پرسپولیس تبدیل شده؛ مهاجمی که پشت سر علی علیپور بازی می‌کند و در دریافت، حفظ و مدیریت توپ در فاز تهاجمی نقش مهمی دارد. جز اینها دورسون در مقابل دروازه هم بی‌رحم است و از کمترین موقعیت‌ها بیشترین بهره را می‌برد. سردار البته جدا از مسائل فنی با رفتارهایش هم در حال دلبری از هواداران پرسپولیس است. او به ماجرای گرفته شدن پنالتی از خودش در دربی تهران خیلی خوب واکنش نشان داد، شادی گل‌های مشترکش با علی علیپور به یک امضا در پرسپولیس این روزها تبدیل شده و البته در پایان مسابقه با ملوان هم با اصرار زیاد یعقوب براجعه، بازیکن جوان سرخ‌پوشان را به سمت سکوها برد و از مردم خواست تشویقش کنند.

برش سوم؛ اعتماد به جوانان
بارها نوشتیم که یکی از مشکلات بزرگ پرسپولیس در سال‌های اخیر این بوده که جوان‌گرایی در این تیم اتفاق نیفتاده و مجموعه‌ای از بازیکنان، پا‌به‌پای هم پیر شده‌اند. این موضوع، جدا آینده تیم را به خطر انداخته، اما حالا اسماعیل کارتال انگیزه و اشتیاق زیادی برای بازی دادن به جوانان نشان می‌دهد. او در همین چند هفته اخیر بارها بازیکنان تیم‌های پایه را در فهرست قرار داده و بعضا برای دقایقی به میدان فرستاده. غیر از یعقوب براجعه، رضا عنایت‌زاده هم در بازی با ملوان فرصت کوتاهی برای حضور در میدان یافت. او مقابل آلومینیوم اراک هم 20دقیقه نمایش امیدوارکننده ارائه داده بود. جملات کارتال هم بعد از بازی با ملوان دلگرم‌کننده بود: «من امروز در فهرستم پنج بازیکن جوان داشتم و در آینده خیلی بیشتر به این نفرات بها خواهم داد. برای آینده پرسپولیس نقشه‌های زیادی دارم.»

برش چهارم؛ کاپیتان در آغوش سرمربی
غیر از مسائل فنی، اسماعیل کارتال از نظر رفتاری هم در حال به رخ کشیدن کاریزمای خودش است. او بعد از اخراج امید عالیشاه در سوپرکاپ برابر سپاهان که منجر به شکست پرسپولیس شد، در اقدامی غیرمنتظره به تندی از کاپیتانش گلایه کرد و گفت انتظار نداشته امید این‌طور بی‌تجربگی کند. به نظر می‌رسد در آن مقطع فلسفه اسماعیل این بوده که بازیکنانش بفهمند هر اشتباهی هزینه گزاف در پی خواهد داشت. آن اظهارنظر تند اما با تجربه بالای عالیشاه و تمکین از کادرفنی تبدیل به بحران نشد. امید بعدتر از نظر فنی به خوبی جایگاه خودش را در تیم پیدا کرد و به مهره‌ای اثرگذار تبدیل شد. او برابر ملوان هم نمایش خوبی داشت و هنگام تعویض، به گرمی از سوی کارتال در آغوش کشیده شد. رفتاری پدرانه؛ غضب و خشم به هنگام خودش و مهر و دوستی در جای خودش. به این پرسپولیس می‌شود امیدوار بود.