چهار تصمیم درست یک سرمربی

مسلما برانکو هم مثل هر مربی دیگری عیب و ایراد داشت، اما کاری که او در پرسپولیس کرد، احیای یک تمدن با تمام جزییاتش بود. اوج گیری فنی تیم از یک سو و بازگرداندن ارزش و اعتبار به پیراهن پرسپولیس از سوی دیگر نام این مربی را در تاریخ باشگاه ماندگار کرد. به علاوه او تصمیمات ملتهبی گرفت که مرور زمان، درستی آنها را ثابت کرد.

محسن مسلمان: رسانه ها می گویند از سایپا کنار گذاشته شده، باشگاه اما می گوید غیبتش به دلیل مصدومیت است. چه فرقی می کند؟ مهم این است که اثرگذاری او در سایپا، به همان اندازه ای است که به ذوب آهن و سپاهان سود رساند. مسلمان همان شبی تمام شد که گفت: «ما آمدیم پرسپولیس را از منجلاب بیرون کشدیم.» سه سال بعد از آن شب، حالا پرسپولیس در مسیر گلات است و منجی تیم ها از منجلاب، با قدرت به سیر قهقرایی اش ادامه می دهد.

پیام صادقیان: استعداد بدون انضباط به درد نمی خورد؛ فرقی هم نمی کند بالوتلی باشی یا پیام صادقیان. برانکو در لیگ چهاردهم، زمانی دست رد به سینه پیام زد که تیمش به شکل وحشتناکی خالی از مهره بود. با این حال او به اصولش وفادار ماند. بعد از ایوانکوویچ یک دو جین مربی دیگر هم سراغ پیام رفتنند و به همان نتیجه رسیدند؛ از کریمی و دایی تا علیرضا منصوریان.

رامین رضاییان: استاد حتی یک عکس در جشن قهرمانی پرسپولیس ندارد. سهم او از همه کاپ های ریز و درشتی که سرخ ها در این سالیان برده اند، تقریبا هیچ بوده است؛ بس که زود از ریل خارج شد. او البته فوتبالیست توانمندی است، اما آنقدر ساز مخالف زد که از این قطار جا ماند. رامین به همان دلایلی سال های اوج پرسپولیس را از دست داد که امروز به تیم ملی دعوت نمی شود. بدون «دفاع راست» شاید بتوان موفق بود، اما با «بار کج» نه.

علیرضا حقیقی: گاهی شما یک بازیکن را جذب می کنی، اما فلک و فردوس هم نمی توانند او را از طالع باشگاه حذف کنند. علی دایی با جذب سوشا مکانی، غیر از خودش به دو مربی بعدی پرسپولیس هم آسیب زد؛ دایی اخراج شد، درخشان به خاک سیاه نشست و برانکو یک جام از دست داد. مربی کروات اما این اشتباه را تکرار نکرد. زمستان نودوهفت، در آخرین پنجره نقل وانتقالاتی دوران برانکو علیرضا حقیقی به شدت به پرسپولیس نزدیک شده بود، مربی کروات اما آب پاکی را روی دست همه ریخت: «چهار سال است جایی بازی نکرده. نیازی به این دروازه بان ندارم.» واقعا از او ممنون نیستید؟