چهار دلیل برای قهرمانی پرسپولیس

سوال بزرگ اینگونه مطرح می شود: این تیم پرسپولیس با پتانسیل فعلی و در نظر گرفتن تمام داشته ها و نداشته هایش می تواند به عنوان قهرمانی لیگ برسد؟ آیا دانش و مدیریت برانکو برای قهرمان کردن این پرسپولیس کافی است؟ آیا حفظ روند صعودی فرم فعلی بازیکنان می تواند باعث قهرمانی باشد؟ آیا دست اندازها و اتفاقات لیگ به علاوه نوسان پرسپولیس در کسب نتایج خوب و جمع آوری امتیازات کافی خللی در این راه ایجاد نمی کند؟ آیا سایر رقبا و مدعیان کم می آورند؟ آیا در صورت رخ دادن این اتفاق اصلا این پرسپولیس در قد و قواره قهرمانی هست؟

برای پاسخ دادن به این پرسش ها می توان فکت ها و دلایل زیادی را پشت هم ردیف کرد و به یک نتیجه معقول رسید که البته تا حدودی می تواند پرسشگران را قانع کند اما واقعیت این است که فعلا و در فاصله 11 هفته مانده به پایان لیگ تعداد افراد امیدوار به قهرمانی نسبت به آنهایی که می گویند «این پرسپولیس سهمیه هم بگیرد، هنر کرده» بیشتر است.

امیدواران البته دلایل خودشان را مطرح می کنند و معتقدند به چهار دلیل پرسپولیس می تواند قهرمان باشد. دلایلی که بر اساس یکسری واقعیت ها و مشاهدات در تیم پرسپولیس و کلیت لیگ مطرح می شود اما به هر حال تا حدودی همراه با خوشبینی است:

1- لوبانوف؛ الکساندر لوبانوف در دو بازی اول خود در پرسپولیس چهار گل خورده که انصافا روی هیچ کدام از این چهار گل مقصر نبوده است. در واقع برخلاف آنچه برخی پیشکسوتان و رسانه ها مطرح می کنند لوبانوف دروازه بان بدی نیست و می تواند مشکلات پرسپولیس در این ناحیه را تا حدود زیادی کاهش دهد. حداقل اینکه لوبانوف در مقایسه با سوشا مکانی اگر به لحاظ فنی فوق العاده نباشد برای تیم پرسپولیس مشکلات حاشیه ای به وجود نخواهد آورد و اهل به هم ریختن تیم نیست.

2- علی علیپور؛ علی علیپور مهاجم خوبی است و تا اینجای فصل با اینکه خیلی کم به او اطمینان شده اما می تواند عنصر موثری در خط حمله سرخ ها باشد. علیپور در مقایسه با دقایقی که در میدان بوده آمار گلزنی قابل توجهی دارد و نشان داده اگر چنانچه بیشتر میدان ببیند می تواند بخشی از بار گلزنی در خط حمله تیمش را به دوش بکشد.

میزان تاثیرگذاری علیپور بار دیگر در همین بازی اخیر با ذوب آهن عیان شد و اگر برانکو بیشتر از قبل به او اعتماد کند جدا از اینکه مشکلات پرسپولیس در گلزنی کم خواهد شد انتظارات از طارمی به عنوان تنها گلزن تیم کاهش می یابد و این اتفاق می تواند راندمان طارمی را هم بالاتر ببرد.

3- چرخش تاکتیکی؛ برانکو برای چند هفته از سیستم 2-4-4 دایاموند (الماس) مقابل حریفانش استفاده کرد که البته با این سیستم مقابل سپاهان و گسترش فولاد به مشکل خورد. پروفسور اما در بازی با ذوب آهن تغییر سیستم داد و از 2-4-4 باکس استفاده کرد که تغییر هوشمندانه ای بود. بازی دادن به عالیشاه در جناح چپ و جمع شدن این بازیکن به همراه احمدزاده باعث شد پرسپولیس بارها از کانال مرکزی خط دفاع ذوب به این تیم ضربه بزند.

حالا پرسپولیس برانکو با تنوع تاکتیکی روبه روی حریفانش می ایستد و تا حریفان بعدی با این سیستم و روش های مقابله با آن آشنا شوند برانکو و تیمش می توانند امتیازهای بیشتری برای خود جمع کنند.

4-سبقت در پیچ آخر؛ شاید اگر استقلال مقابل استقلال اهواز برنده می شد تساوی دردناک در اصفهان برای پرسپولیسی ها به مراتب دردناکتر بود اما حالا می توان به قهرمانی امیدوار بود. حالا استقلال صدرنشین از 19 بازی فقط 36 امتیاز جمع کرده و برای اولین بار تیم صدرنشین میانگین امتیاز کمتر از 2 دارد. بدین ترتیب می توان این نکته را مطرح کرد که قهرمان امسال لیگ نهایتا 60 امتیازی خواهد شد و بعید نیست با 57 یا 58 امتیاز هم قهرمان مشخص شود.

با این حساب پرسپولیس با 8 برد و سه مساوی می تواند قهرمان شود یا با 8 برد، 2 مساوی و یک باخت هم می تواند به این مهم برسد. از طرفی با توجه به فرم بازی استقلال و آنچه مقابل تیم قعر جدول نشان داد و البته ضعف های ذوب آهن می توان انتظار داشت دو رقیب اصلی پرسپولیس در راه قهرمانی باز هم امتیاز بدهند و این می تواند برای پرسپولیس امیدوارکننده باشد.

از سوی دیگر بارها اتفاق افتاده که تیم های دوم یا سوم در یکی دو هفته پایانی و پیچ آخر از صدرنشین سبقت می گیرند و قهرمان می شوند. در واقع تیمی که از ابتدای نیم فصل دوم در صدر جدول قرار گرفته مثل فردی می ماند که در جنگ در حال دویدن است و مدام پشت سر خودش را نگاه می کند. این نگاه به عقب بخشی از تمرکز او را خواهد گرفت و سرعتش را کم می کند در حالی که تعقیب کننده ها فقط رو به جلو نگاه می کنند و با تمام تمرکز پیش می روند.

این اتفاق باتوجه به ظرفیت پایین روانی و فنی تیم ها (حتی صدرنشین ها) به کرات رخ داده و قهرمانی فصل گذشته سپاهان یا آخرین قهرمانی پرسپولیس با افشین قطبی مثال بارزی بر این ادعاست.


*محمد قراگزلو