چهار نکته برای فیلسوف های مربی کش

پرسپولیس در اصفهان طلسم 9سال عدم پیروزی بر ذوب آهن را شکست و به یک پیروزی سزاوارانه دست پیدا کرد. شاید اگر کالدرون به جوانی و خوش تیپی استراماچونی بود، رسانه ها و هواداران خیلی بیش از این با او سمپاتی پیدا می کردند اما حالا که اینطور نیست و خیلی از حقایق تیم او هم دیده یا گفته نمی شود. این ظلم به پرسپولیس است که پول داده و امکان استفاده از یک مربی کارنامه دار را دارد اما خودش به این بخت پشت پا می زند. خیلی ها هنوز در خواب عصر برانکو مانده اند؛ خوابی که اگر ادامه پیدا کند، این تیم باید هزینه زیادی بابتش بپردازد. حتی شاید یک دهه ناکامی دیگر پشت بی توجهی امروز باشد. آیا هنوز وقت بیداری نرسیده است؟

شاید برای پرسپولیس خیلی بهتر بود اگر امسال همه بازی هایش را در شهرستان ها، مقابل هواداران وفادار آنجا برگزار می کرد. وقتی در تهران بالای 5هزار هوادار به استادیوم نمی آید و همین عده هم از دقیقه یک دنبال تشویق «برانکو» هستند، چه بهتر که تیم در فضایی غیر از استادیوم آزادی به میدان برود. به رفتار پرسپولیسی های اصفهان و اطراف در همین بازی پنجشنبه نگاه کنید؛ به دور از حواشی و شکم سیری جاری در مرکز، از دقیقه یک تا نود فقط و فقط تیم را تشویق کردند و یاور بازیکنان بودند. عین این رفتار را در بوشهر و اهواز و تبریز (ماشین سازی در جام حذفی) هم از هواداران پرسپولیس دیده بودیم. اینجا 3 هزار نفر می آیند و بعضی از آنها بین دو نیمه پست انتقادی علیه کادر فنی منتشر می کنند. خسته نباشی دلاور!

در پروپاگاندای وحشتناکی که به دلایل مختلف برای زمین زدن کالدرون به وجود آمده، یکی از پرتکرارترین انتقادها از سرمربی پرسپولیس این است که چرا بعضا در مصاحبه هایش علیه بازیکنان خودی جبهه می گیرد. کلیشه ای ترین مثال هم در این مورد، اظهارات او علیه جونیور برزیلی یا نقد تندش به علیپور بعد از تباه کردن آن پنالتی چیپ بود که حداقل در این مورد دوم انصافا او حق داشت. با این همه، خوب است جماعت فیلسوف مثال های نقض متعدد از احترام گذاشتن کالدرون به بازیکنانش را هم ببینند. او در نشست خبری بعد از همین بازی با ذوب آهن، گفت: «من شخصا مدیون بیرانوند هستم اما چون تمرین نکرده بود باید به رادو بازی می دادم.» مربی آرژانتینی در حالی از دین خودش به بیرو حرف می زند که علیرضا اتفاقا امسال ضعیف ترین فصلش را از نظر فنی پشت سر می گذارد و شاید به جز مهار پنالتی داربی، کار خاص دیگری برای تیم نکرده باشد. کالدرون همچنین درگیری عالیشاه و نعمتی در آخرین تمرین قبل از بازی را هم مثل اختلاف 2 نفر از فرزندانش دانست و گفت: بعد از این تنبیه یک جلسه ای، آنها به تیم برمی گردند. این در حالی است که خود مربی می داند لااقل یکی از این دو بازیکن سمپاشی های زیادی علیه او داشته است. نشست بعد از یک پیروزی بزرگ شاید فرصت خوبی برای تسویه حساب بود اما کالدرون به بازیکنش احترام گذاشت. البته حتما دارودسته فیلسوف ها باز هم تمام این مثال های نقض را از ذهن شان شیفت دیلیت خواهند کرد.

کارهای ترکیبی و تاکتیکی در پرسپولیس کالدرون مکرر و فراوان است. این مدل ضدحمله های سریع با پاس های کم تعداد که مقابل ذوب آهن به ثمر نشست، بارها جلوی فولاد، ماشین سازی و... هم انجام شد؛ فقط کم دقتی مهاجمان کار را خراب کرد. آمار و ارقام هم نشان می دهد پرسپولیس با میانگین 13شوت به سمت دروازه در این فصل، تیم خوبی بوده که به اندازه کافی هم موقعیت گلزنی خلق کرده اما افسوس که هوادار هنوز دل در گروی معشوق کوچ کرده، برانکو ایوانکوویچ دارد...!

«من خودم پرسپولیسی ام اما...» این وجه مشترک گونه جدیدی از کامنت های تخریبی است که معمولا با انواع اشکال تراشی های عجیب و غریب از کادر فنی تکمیل می شود. یکی از اشکالات این است که او چرا در ترکیب اصلی تیمش تغییر ایجاد می کند. حالا اگر مربی از چهارگوشه دنیا مثال بزند که هیچ کجای جهان استفاده از ترکیب متغیر ایرادی ندارد، او را مسخره می کنند که پرسپولیس خودش را با بایرن مونیخ گواردیولا مقایسه کرده! در عین حال باید به تفکرات سرمربی آرژانتینی احترام گذاشت. مثلا جلال حسینی 38ساله پنجشنبه در اصفهان 90دقیقه جلوی ذوب آهن بازی کرده و شاید بهتر باشد روزسه شنبه کنعانی جوان به جای او بازی کند. مربی می خواهد حداکثر بازیکنانش را آماده و در فرم بازی نگه دارد اما مردم و منتقدان آنقدر غر می زنند که فضای تیم خراب می شود. وقتی هوادار پشت تیم و مربی نباشد، بازیکن هم راحت تر بی انضباطی می کند؛ درست مثل بعضی پیشکسوت ها که آسان تر و آشکارتر سراغ سهم خواهی می روند. آیا هنوز پرسپولیسی ها تصمیم نگرفته اند پشت تیم شان بایستند؟