چهار نکته در مورد اعتراضات اخیر مسلمان و طارمی / بیگانه با جامعه

با وجود پیروزی شیرین و مقتدرانه در آغاز مسابقات لیگ هفدهم، حاشیه های پرسپولیس همچنان ادامه دارد. در این میان مهدی طارمی و محسن مسلمان احتمالا به نمایندگی از سایر بازیکنان پرسپولیس در تونل ورزشگاه آزادی بار دیگر به مسایل مالی باشگاه و مطالبات معوقه شان اعتراض کردند. این دو بازیکن البته این بار نکات جدیدی به مصاحبه های اعتراضی شان افزودند. طارمی از خبرنگاران پرسید که اگر خود آنها چند ماه حقوق نگیرند آیا به این مساله عارض نخواهند شد؟ مسلمان هم به پرداختی بالای استقلال برای دریافت رضایتنامه داریوش شجاعیان از گسترش فولاد اشاره کرد و گفت در این شرایط سقف قرارداد 950میلیونی پرسپولیس ظلم به ستاره های سرخ است. در مورد اعتراضات و ادعاهای جدید این دو بازیکن، حداقل چهار نکته مهم قابل طرح است.

یکم- ظاهرا خود مسلمان و طارمی هم باور کرده اند قرارداد آنها با پرسپولیس فقط 950میلیون تومان است. این ادعا در حالی مطرح می شود که اولا قرارداد هر دو بازیکن آپشن های متعددی دارد که بعضی از آنها کاملا در دسترس هستند؛ مثل رسیدن به حدنصابی از تعداد بازی که برای هر دو بازیکن کاملا شدنی است و در طول دو فصل گذشته به آن دست یافته اند. ثانیا شایعات بسیار زیادی حداقل در مورد جناب طارمی وجود دارد مبنی بر اینکه او غیر از دستمزد مندرج در قرارداد، فصل گذشته در بازگشت به پرسپولیس هدیه ای هم به طور جداگانه از حسین هدایتی دریافت کرده. آیا طارمی می تواند قاطعانه این شایعه را تکذیب کند؟

دوم- تا به حال بارها از قول بازیکنان معترض به مسایل مالی در فوتبال ایران شنیده شده که به خبرنگاران یا سایر شهروندان گفته اند: «اگر خودتان چند ماه حقوق نگیرید، حرفی نمی زنید؟» حالا این پرسش از سوی مهدی طارمی هم تکرار شده؛ سوالی که بیش از هر چیز دیگری نشان دهنده اوج ناآگاهی ستاره ها از شرایط واقعی اجتماعی در ایران است. دوستانی که به یمن لگدهای ماهرانه شان به توپ حالا در اوج جوانی در طبقه اشراف قرار گرفته اند، احتمالا خبر ندارند که بیکاری و فقدان امنیت شغلی در ایران چگونه باعث شده خیلی از مردم ماه ها دستمزد نگیرند و جیک شان در نیاید؛ مبادا آب باریکه موجود هم قطع شود و آنها به خیل نیازمندان ناامید اضافه شوند. نه آقای طارمی؛ در این مملکت خیلی ها حقوق نمی گیرند و صدای شان هم در نمی آید؛ چون می ترسند همین شغل نسیه را هم از دست بدهند و بعد کارگر یا کارمندی با دستمزد کمتر به جای آنها جذب شود. حالا بگذریم از اینکه این طلبکاران خاموش، کل دستمزد یک سال شان با همه مزایای جانبی گاهی به 30میلیون تومان هم نمی رسد؛ یعنی یک هفتم قسط آخر واریز شده به حساب آقای طارمی که چون کمتر از حد انتظار ایشان بوده، آتش اعتراضات را برافروخته است!

سوم- یک کارمند، کارگر یا خبرنگار اگر پولش را نگیرد و اعتراض کند، یک حرکت کاملا «شخصی» انجام داده که تبعاتش فقط شامل خودش یا اطرافیان درجه اولش می شود. موضوع اما در مورد یک فوتبالیست فرق دارد و جنبه «عمومی» پیدا می کند. خیلی از همان کارگران نسیه بگیر یکی از معدود دلخوشی های شان تماشای نمایش همین فوتبالیست هاست؛ بنابراین لازم است که آنها خودداری خیلی بیشتری داشته باشند و آستانه تحمل شان را بالا ببرند؛ به خصوص که دریافتی شان در بدترین حالت آنقدر هست که محتاج نان شب و پول سولاریم و شارژ استخر و جکوزی آپارتمان شان نباشند!

چهارم- اینکه قاطبه هواداران در هنگام بروز چنین اعتراضاتی چندان با فوتبالیست های گرامی همذات پنداری نمی کنند، شاید به خاطر این است که بدنه اصلی جامعه هنوز در مورد دستمزد بسیار بالاتر از حد استاندارد این جماعت توجیه نشده است. امثال طارمی و مسلمان –که اتفاقا جزو خوب های فوتبال ایران هم هستند- در حالی از «میلیارد» به عنوان پول خرد یاد می کنند که همین ها اگر قرار باشد در اروپا توپ بزنند دستمزدی بسیار کمتر از این حرف ها دریافت خواهند کرد. در حال حاضر انبوهی از بازیکنان ملی ایران از حاج صفی و شجاعی تا انصاری فر و رامین رضاییان با قراردادهای 50 تا 200هزار یورویی در اروپا توپ می زنند؛ دستمزدهایی که حتی کف مذاکره یک ملی پوش با باشگاه های ایرانی هم نیست و تازه بخش قابل توجهی از آن باید صرف مالیات «واقعی» شود. پس اگر دوستان به اندازه پول می گرفتند، جامعه در چنین شرایطی بیشتر کنار آنها می ایستاد؛ وگرنه همه این دعواها فقط به خاطر «ضرر از فایده» است که در جامعه فعلی ایران محلی از اعراب ندارد.