چهره ویژه لیگ هجدهم؛ خداحافظ رفیق!

هرمربی عادتی دارد. مثلا ساری می گوید که باید روزی 60 نخ سیگار بکشد. شاید این عادتش دوست داشتنی نباشد اما شخصیت فنی او را زیر سوال نمی برد. برانکو هم مثل هر مربی دیگری عادتی دارد. عادت او هم در ایران خداحافظی نکردن است.

مربی که 13 سال پیش برای آخرین بار او را از تصویر قاب تلویزیونی دیدیم و از زبان عادل فردوسی پور با او خداحافظی کردیم این بار حتی نمی دانستیم که حضورش با جام قهرمانی بالای سر در فولاد آره نا آخرین تصویرمان از او خواهد بود. البته پروفسور یک عادت خوب دیگر هم در پرسپولیس پیدا کرد و آن عادت بردن بود. او و تیمش آنقدر به بردن عادت کرده بودند که باخت هایش انگشت شمار بود و هر کدام به یک بازی ویژه برای حریفانی که به این افتخار نائل شده اند تبدیل می شد. این عادت خوب در کنار آن عادت بد برایمان از برانکو یک چهره ای ساخت که حالا نمی دانیم دوستش بداریم یا از او عصبانی باشیم. این تناقض شاید خصوصیت همیشگی برانکو بوده. مربی آرام و جنتلمنی که اگر پایش بیفتد با کی روش تا حد یقه به یقه شدن پیش می رود و حتی گاهی اوقات خیلی ریز و آرام بهانه دست دشمنش می دهد تا او را وارد گود کند. مربی بی سروصدایی که آرام و بی حاشیه تمام بازیکنان حاشیه ای تیمش را به درب خروج هدایت کرد و شاید آنها حتی خودشان هم متوجه نشدند که کی کارشان در پرسپولیس تمام شد.

آرامش و متانت او مانند سایه ای روی تمام خصوصیات خوب و بدش سایه افکنده است. اما چیزی که مشخص است و هیچ وقت زیر این سایه قرار نمی گیرد این است که او موفق ترین و محبوب ترین چهره چندین سال اخیر برای پرسپولیسی ها بوده است. این روزها و این ناراحتی ها و عصبانیت ها که بگذرد خاطراتی که در پرسپولیس جا گذاشت هر چند وقت یک بار به خاطر آورده می شود و لبخندی را روی لب ها می آورد. لبخندی که هواداران پرسپولیس امیدوارند با حسرت همراه نباشد. او رفت و میراثی که برای پرسپولیسی ها به جای گذاشت زیاد است.  میراثی که فقط فوتبالی نیست و می شود از آنها سرمشق گرفت. این که بدون بهانه، بدون ولخرجی و بدون توجه به محدویت ها با کار و کار و کار می شود موفق بود. الگویی که شاید بیش از همیشه به درد این روزها بخورد.

دوران اوج برانکو در فصل پانزدهم شروع شد. اگرچه برانکو دچار سندروم فصل سوم نشده و باز هم جام را بالای سر برد اما این سندروم در جزئیات پرسپولیس نفوذ کرده بود. اتفاقی که شاید یکی از دلایل برانکو برای رفتن همین بود. تیمی که از فصل پانزدهم به بعد روند نزولی را شروع کرده و سومین جام را تا حدی با استفاده از ضعف رقبا بدست آورده بود. برانکو در ایران بسیار هجومی و تماشاگرپسند شروع کرد. هجومی ترین تیم او براساس سایت متریکا پرسپولیس لیگ پانزدهم بود. 50 گل زده و میانگین 14.7 شوت در هر بازی آماری بود که فقط در پرسپولیس لیگ پانزدهم بدست آمد. این تیم اما به خاطر تفاضل گل قهرمان نشد تا برانکو کمی از جذابیت تیمش را فدای نتیجه کند و جام را برای فصل بعد بالای سر ببرد.

هر چقدر که آمار پرسپولیس به دلایل مختلف روز به روز محتاط تر شد اما این اتفاقات کوچکترین تاثیری در موفقیت پرسپولیس نداشت. تیمی که همه چیز را از سرمربی داشت که کم آوردن را بلد نبود. گاهی اوقات او را می شد با یک ربات اشتباه گرفت. انگار یک ماشینی بود که تحت هر شرایطی با هر مشکلی و با هر سختی فقط و فقط کارش را می کرد. کار می کرد و نتیجه می گرفت وموفق می شد. انگار برنامه اش را این طور نوشته بودند و راه دیگری جز این در پرسپولیس نداشت.

حالا برانکو با تمام خوبی ها و بدی هایش رفته است. برای ما که عادت داریم آدم ها را سیاه ببینیم یا سفید شاید گفتن از برانکو کار ساده ای نباشد. برانکو مثل همه ما بود. یک آدم خاکستری. او حالا با همه بردها، جام ها، بیانیه ها و دعواهایی که با کی روش داشت برای ما خاطره شد و رفت. قطعا از انصاف به دور است برای کسی که این همه روزهای قشنگ را برای هواداران تیمش آفرید دعای خیر بدرقه راهش نکرد. پس ما هم دعای خیر را بدرقه راهش می کنیم و می گوییم به سلامت پروفسور اما کسانی که این پرسپولیس را رها کردند و رفتند خیری ندیدند.