چه وقت این حرف ها بود آقای گل محمدی؟

همیشه یحیی گل محمدی را تحسین کرده ایم، وقتی بازیکن پرسپولیس بود، وقتی به فولاد رفت، وقتی برای صبا بازی کرد، وقتی پیراهن تیم ملی را پوشید، وقتی بعد از گلزنی مقابل ایرلند اشک ریخت، حتی وقتی آن پنالتی نکبت را مقابل چین هدر داد و می گویند تا صبح نخوابید و گریه کرد ... به نظرمان یک فوتبالیست متفاوت می آمد، محجوب، باهوش، فروتن و فداکار. در دوران مربیگری هم همین طور. همیشه قابل تحسین بود. تنها و خلاق، کم حرف اما پر از ایده، نوگرا و سخت کوش. اما رفتار و گفتارش بعد از شکست مقابل استقلال نشان داد که برای برخی افراد «سکوت» طلاست. از دست دادن یک جام بعد از شکست مقابل حریف سنتی آن هم در ضربات پنالتی البته که تلخ و گزنده و بر هم زننده تمرکز است اما درست در این زمان است که تمایز مربیان مشخص می شود. زیر فشار سنگین پس از شکست یا سرمستی پس از پیروزی.

گفت که «نمی خواستند ما قهرمان شویم»، «داور علیه ما سوت زد»، «یک خبرنگار تمرکز ما را به هم زد» و ... بعد در اینستاگرام هم به جنگ سایه ها رفت. پستی که دقایقی بعد آن را حذف کرد. این حرف ها حتی به کام هواداران پرسپولیس هم تلخ آمد و بسیاری از آنها گفتند و نوشتند که این ادبیات بازتولید همان ادبیات رقیبان بود که قهرمانی های سریالی پرسپولیس در لیگ را به حمایت وزیر و داوران و دست های پنهان ربط می دادند و حالا فرق ما با آنها چیست که به جای نقد عملکرد خود، همان بهانه ها را ردیف کنیم؟

واقعاً تیمی که یک خبرنگار بتواند با یک شایعه آرامش و تمرکز آن را جوری به هم بزند که این همه سردرگم بازی کند، نباید به سست بودن پایه های خودش نگاه کند؟ اگر بازیکنان پرسپولیس 2 دقیقه مقاومت می کردند و 2-1 بازی را می بردند آن وقت همین بهانه ها بود؟ یادمان نرود که پرسپولیس  دقیقاً به همین شکل پیروزی 3-2 مقابل گل گهر سیرجان را در آخرین ثانیه ها از دست داد. یحیی بهتر نیست به پاشنه های آشیل تیم نگاه کند یا در مورد ترکیب عجیبش حرف بزند؟

همین 10 روز پیش وقتی منچسترسیتی در حالی که یک بازی برتر را به نمایش گذاشت 3-1 به لیون باخت و رحیم استرلینگ یک موقعیت باورنکردنی را هدر داد، گواردیولا وقتی با سوال خبرنگاران در مورد داور مواجه شد، گفت: «نمی خواهم در مورد داوری حرف بزنم چون این طور به نظر می رسد که دنبال بهانه جویی و فرار از مسئولیت درباره شکست مان هستیم.» همین! در حالی که می توانست به آمار بازی، درصد مالکیت، مصدومان و محرومان، بدشانسی و فرصت سوزی مهاجمان، عملکرد بد دروازه بان و ... اشاره کند.

این همه فوتبال خارجی از تلویزیون پخش می شود اگر امثال یحیی گل محمدی که «معلم» بوده اند از آن چیزی یاد نگیرند پس چه کسی یاد می گیرد؟ پپ گواردیولا شدن که فقط با بستن شال گردن و شلوار لوله تفنگی و زانو زدن کنار زمین نمی شود! گل محمدی زیر فشار است و همه این را درک می کنند، در فضای پر از توهین و متعصبانه هوادارای نمی شود کلمه ای در تحسین تیم مقابل گفت، این را هم می شود درک کرد ولی اگر جوان های خوشنامی مثل گل محمدی قدمی برای شکستن این فضای متعفن برندارند چه انتظاری از دیگران هست؟

یک نفر باید بزرگی کند، باید از این کُری خوانی ها و جرزنی های سخیف و مقاومت در مقابل پذیرش شکست یک قدم جلوتر بگذارد. فقط تصور کنید که گل محمدی بعد از شکست به جای آن حرف ها که حتی به هواداران پرسپولیس هم برخورد می گفت: «من به عنوان سرمربی مسئولیت شکست را بر عهده می گیرم. چند اشتباه تاکتیکی انجام دادیم وقتی متوجه آن شدیم سریع اصلاح کردیم و خوشبختانه به بازی برگشتیم. گل مهدی قائدی در نتیجه یک خلاقیت فردی به دست آمد، برای او آرزوی موفقیت می کنم و می تواند به تیم ملی کمک کند. درک می کنم که این شکست برای هواداران وفادار ما تلخ است، عذرخواهی می کنم، ما پرسپولیس هستیم و علیرغم همه مشکلاتی که پیش رویمان بود با تمام توان جنگیدیم اما نتیجه را واگذار کردیم. ما اهل بهانه جویی نیستیم این رفتار سبک من و فرهنگ باشگاه ما نیست، به عملکرد بد خودمان باختیم و درس های بزرگی گرفتیم. این پیروزی را به هواداران استقلال تبریک می گویم. امیدوارم آنها را در دیدار سوپرجام ملاقات کنیم؛ جایی که این اشتباهات را تکرار نمی کنیم.»

این رفتار و گفتار به نماد و نشانه ای برای بزرگی یک مربی و باشگاه بزرگی مثل پرسپولیس تبدیل نمی شد که بقیه هم از آن یاد بگیرند؟ ما جای یحیی گل محمدی نیستیم و زهر این شکست مثل هلاهل است اما یحیی گل محمدی هم یک مربی بی تجربه نیست، تحصیلکرده است، 75 بازی ملی دارد، در جام جهانی بازی کرده و گل زده، با سه تیم مختلف در ایران جام کسب کرده، روی نیمکت نزدیک به 10 تیم نشسته و روزهای خوب و بد بسیاری دیده است، اگر او پشت بهانه ها پنهان شود از دیگران چه انتظاری می رود؟

حمله کردن و تاختن به او بعد از یک شکست حتی با عملکرد بد، منصفانه نیست. او از کسانی است که آینده فوتبال ایران به شمار می روند، این شکست را می شود فراموش کرد و فوتبال فرصت جبران می دهد اما حرف ها و بهانه جویی ها را نه! چون ادامه یک روند باطل است. عدم پذیرش شکست و بهانه جویی و وصل کردن عدم نتیجه گیری به زمین و زمان و ... اتهاماتی که می شود ساده و غیر مسئولانه به زبان آورد اما نمی شود اثبات کرد.

تیتر برگرفته از جملۀ مشهور عادل فردوسی پور پس از هدر دادن پنالتی مقابل چین که گفت: چه وقت چیپ زدن بود آقای گل محمدی!