ژنرال نور، ارتش تک نفره پرسپولیس

 از پرسپولیس یحیی گل محمدی که پوکر لیگ را ثبت کرد، بسیاری متفق القول بودند که مهدی ترابی، شجاع خلیل زاده، بشار رسن، احمد نوراللهی و علی علیپور پنج ستون تیمی بودند که دفاع رسوخ ناپذیر و خط حمله غیرقابل مهارش سه امتیازها را یکی پس از دیگری به جیب سرخ پوشان می ریختند. قابل پیش بینی بود که جدایی 4 ستاره از این 5 ستاره، دست کم برای یک نیم فصل چوب لای چرخ پرسپولیس خواهد بود و به رقبای لیگ برتری آنان فرصت این را خواهد داد تا برای تغییر رنگ آسمان فوتبال ایران رقابتی پایاپای با قرمزهای پایتخت داشته باشند اما یکی از همان پنج ستون برای برهم زدن معادلات لیگ به سوی پرسپولیس کافی بود.

احمد نوراللهی برخلاف فصل های گذشته اش، تنها یک هافبک دفاعی جنگجو در میانه میدان نبود؛ بلکه یک فرمانده قدر بود که جای خالی هر بازیکن جدا شده یا دور از ترکیب را به تنهایی پر کرد. در روزهایی که عیسی آل کثیر محرومیت به تماشای انفعال خط آتش پرسپولیس را تجربه می کرد، احمد نور وظیفه گلزنی تیم را بر دوش می کشید. در دوران نبود شماره 5 خلاق پرسپولیس در کادر بازیکنان، ستون پنجم پرسپولیس نوراللهی بود که موقعیت های گلزنی خطرناک لازم را برای یارانش خلق می کرد. احمد نوراللهی این فصل فراتر از یک بازیکن یا یک کاپیتان دوم بود؛ یک آچار فرانسه با 10 گل زده و 5 پاس گل که در هر دوی این آمار، برترین هافبک دفاعی لیگ بیستم دانسته می شود. از لیگ پانزدهم که بنای تیم طلایی پرسپولیس ریخته شد، در میان ستاره هایی نظیر طارمی، شجاع، کنعانی و بیرانوند که همه هم به پیراهن تیم ملی رسیدند و هم پایشان به لیگ های قطر و اروپا باز شد، نوراللهی یک اشتراک زیبا میان تیم های تمام فصول پرسپولیس است؛ هافبکی که در هر پنج دیدار رسمی تیم ملی، جزئی جدا نشدنی از ترکیب اولیه دراگان اسکوچیچ بوده؛ بازیکنی با تکل های دقیق و موفق، دقت پاس نزدیک به 90 درصد و فعال در موقعیت سازی. بازیکنی که در آن واحد، هم یک دفاع سرسخت بود و هم یک هافبک خلاق و هم یک مهاجم زهردار.

بدبیاری استیون جرارد فوتبال ایران شاید این است که شماره ای را در پرسپولیس بر تن دارد که پیش تر علی کریمی مالک آن بوده است. شاید با هر شماره دیگری احمد نور اینچنین برای سرخ پوشان می درخشید، نام آن شماره تا سال های سال با نوراللهی عجین می شد اما با همین شماره 8 نیز شوت های سرکشی که قفل باز نشدنی پرتعدادترین دفاع های لیگ را می شکستند، یک به یک در تاریخ فوتبال ایران جاودانه شدند؛ به عنوان سلاح مرگباری که به ویژه در نیم فصل اول که مهاجمان پرسپولیس در پست غیرتخصصی بی فروغ بودند، دشوارترین گره ها را باز می کردند تا پرسپولیس تنها با یک رقیب در کورس گلات قهرمانی ادامه دهد. تفاوتی نداشت که کنار میلاد سرلک بازی کند یا کمال کامیابی نیا؛ مهدی ترابی در کنارش هنرنمایی کند یا خیر و اینکه پاس هایش یک مهاجم معمولی را تغذیه می دهند یا زوج مغانلو و مهدی عبدی را. ژنرال نور مانند یک فرمانده در کنار تمام این ستارگان درخشید؛ در فصل گذشته به اندازه 9 سال قبل خود گلزنی کرد و ارزش خود در وبسایت ترانسفر مارکت را به 6/1 میلیون یورو رساند. هافبک آزادشهری پرسپولیسی ها در روزهای بی بازیکنی قرمزپوشان همان ارتش یک نفره ای بود که پرسپولیس نیاز داشت تا بدون زوج ترابی – مغانلو – آل کثیر بتواند خود را روی ریل قهرمانی برگرداند.