ژن جادویی پرسپولیس

این معجزه‌ای دیگر از عالیجناب «فوتبال» بود؛ جادوگر قهاری که زمین‌ات می‌زند، وقتی سرخوشانه به تکبر مشغولی و بلندت می‌کند، وقتی همه دنیا شکست و نابودی‌ات را پذیرفته‌اند. وقتی پرسپولیس همه نگاه و تمرکزش را در قائم‌شهر جا گذاشت و از پیش خودش را برنده بازی با استقلال خوزستان دانست، الهه فوتبال اراده کرد این تیم سر به هوا را تنبیه کند.

در نتیجه یکی از عجیب‌ترین نیمه‌های اول تاریخ لیگ برتر علیه قرمزها رقم خورد؛ توپ‌ها یکی پس از دیگری وارد دروازه می‌شدند و ستاره‌های سرخ، سرگردان و بی‌ثمر در زمین می‌چرخیدند. نیمه دوم اما نوبت به اجرای دیگر سنت فوتبال رسید؛ پاداش دادن به آنهایی که ناامید نمی‌شوند. وقتی پرسپولیس دل از بیرون برید و همه وجودش را برای بازی خودش گذاشت، وقتی دقایق یک به یک پشت سر گذاشته شدند و باز هم این تیم مایوس نشد، آنگاه دست شعبده از آستین فوتبال بیرون آمد و یکی از باورنکردنی‌ترین کام‌بک‌های تاریخ فوتبال ایران را رقم زد؛ اولی، دومی، سومی و چهارمی…

افتخار؟ بزرگی، عظمت؟ سیل هواداران؟ همه اینها هستند، اما شاید بزرگترین ویژگی ژن پرسپولیس، «حماسه» ساختن باشد؛ آنجا که به تحقیر دست از این تیم شسته‌ای، آنها لحظاتی خلق می‌کنند که تا آخر تاریخ نمی‌شود فراموش کرد.

هنوز از این فصل سنگین و عجیب دو هفته دیگر باقی مانده و شاید پرسپولیسی که حالا با جان کندن به صدر رسیده، در نهایت قهرمان نشود. حتی در این صورت هم آنها یک روز استثنایی دیگر در تاریخ‌شان ساختند؛ روزی در قواره‌های کام‌بک برابر الدحیل یا دربی ایمون زاید و شهرآورد نه نفره. تیمی که ده نفره تا فینال آسیا رفت، از این روزها زیاد دارد. آری؛ ناامیدی در پرسپولیس «کفر» است…