کارخانه دلارسوزی با مستشاران بی مصرف!

معنا و مفهوم لژیونر همانی است که از دهه ها پیش در عرصه سیاست رواج داشت؛ مستشاران خارجی که برای انجام مأموریتی می آیند که در داخل تخصص و تبحر آن موجود نیست.

این توصیف ساده و کاربردی اگرچه در ابتدا در حوزه سیاست و فنون نظامی تعریف می شد اما در ادامه و با گذشت دهه ها و عصرها آرام آرام به حوزه های دیگر نیز تسری پیدا کرده و تقریباً همه پدیده ها را در بر گرفته است.

اگر روزگاری در کمبود علم و نقصان نیروی انسانی ماهر، عمده مستشاران و لژیونرهای خارجی در عرصه پزشکی و فنون نظامی به خدمت گرفته می شدند، حالا پرنسیب ها و استانداردها تغییر پیدا کرده و لژیونر معنا و مفهوم گسترده تر و عام تری یافته. جایی که در عرصه هنر و ورزش شاهد حضور گسترده و فراوان مستشارانی هستیم که با برداشته شدن مرزها به ایران می آیند و حضوری پررنگ در مناسبات و جغرافیای هنر و به ویژه ورزش ایفا می کنند اما این حضور الزماً به رفع احتیاج و بهبود شرایط کمکی نمی کند.

در فضای امروزه مناسبات و رابطه ها نقش اصلی در مسیر ورود و حضور و بروز لژیونرهاست. اگر روزگاری فقدان و کمبود عامل اصلی استخدام مستشار خارجی بود، امروز رابطه نقش اصلی را در این معامله بازی می کند. رابطه ای که متأسفانه در آن اولویت و هدف اصلی منفعت و سود شخصی است و به هیچ عنوان منفعت تیم یا میزبان اهمیتی ندارد.

این نگاه سودجویانه و البته رذیلانه، همان حلقه مفقوده ای است که سبب جولان بی کیفیت ها در عرصه ورزش به ویژه فوتبال شده؛ آنجا که می بینیم تقریباً ستاره که هیچ بلکه بازیکن معمولی هم در سیل ورودی های پرشمار لژیونرهای وارداتی وجود ندارد و گاه نفراتی به ما قالب می شوند که حتی در فوتبالیست بودن آنها تردیدهای جدی وجود دارد و به نظر می رسد پیش از این حتی فوتبالیست هم نبوده اند و لگد به گربه هم نزده اند!
طعنه آمیز اینکه این رویه غلط و باطل در ورزش و فوتبال ما بدل به یک اصل شده و همه از آن پیروی می کنند. ظاهراً همه ما پذیرفته ایم که لژیونر خارجی عملاً ضعیف ترین، بی خاصیت ترین و بی مصرف ترین بازیکن تیم باید باشد و اگر تصادفاً در میان سیل وارداتی های گمنام یکی فوتبالیست از آب درآمد، تعجب کنیم!

عجیب تر اینکه این بدعت باطل به باشگاه، مدیر، تیم، سرمربی و فصل خاصی ربط ندارد و یک فرمول غلط است که در تمام باشگاه های ایران هر فصل اجرا می شود!

نتیجه این روال، خسران بزرگیست که ورزش و به ویژه فوتبال ما را درگیر خود کرده و بدل به یک زیان دائمی شده.

دلارهای بی زبانی که از جیب بیت المال به خارجی های بی کیفیت و بی هنر پرداخت می شوند و ایران را بدل به بهشت لژیونرهای بی خاصیت خارجی کرده اند.

 پول گزافی که با آن می توان تصمیمات بهتر و بزرگتری گرفت و به چرخه فوتبال که حفره های فراوانی در آن وجود دارد و نقصان های بسیاری در آن دیده می شود، کمک کرد اما این کارخانه دلارسوزی هرگز تعطیل نمی شود چرا که از این کارخانه، نفراتی سود می برند و سهم خود را بر می دارند که برای منفعت شخصی خود هرگز اجازه تعطیلی آن را نمی دهند. دور باطلی که به نظر تا ابد ادامه خواهد داشت.