کارما

نشانه های باخت را دست کم در نیمه اول ندیدیم. فشار سنگین ژاپنی ها در دقایق اول را آنقدر تحمل کردیم تا سردار آزمون آن تک به تک حساس را به دست آورد که دروازه بان ژاپنی با مهارتی مافوق باور روانه کرنرش کرد. از همانجا بود که باز ی متعادل شد.

نشانه های باخت را در نیمه اول ندیدیم اگرچه می توانستیم با کمی دقت، نشانه های ریز ترک خوردن سد دفاعی را مشاهده کنیم. از کارت زرد کودکانه وحید امیری تا خستگی مفرط اشکان دژاگه که در بازی با چین باید زودتر بیرون می آمد تا کمی بیشتر نفس بگیرد. غیبت سعید عزت اللهی هیچ وقت بیش از این بازی به چشم نیامد. جایی که میانه میدان را به ریزنقش های پر نفس ژاپنی باختیم.

نیمه دوم نیمه کاسه «چه کنم چه کنم»هایی بود که کی روش با تعویض کردن یا تعویض نکردن کریم انصاری فرد دست گرفته بود. وحید امیری کارت داشت و اشکان دژاگه نای راه رفتن هم نداشت و حاج صفی در میانه میدان تعطیل بود و تیم ملی به هافبک تازه نفسی برای جنگ نیاز داشت. با این همه انتخاب کی روش به میدان آوردن بازیکنی مثل انصاری فرد بود و آن هم با سه بار عقب و جلو بردنش لب خط برای تعویض و بعد پشیمان شدن. مربی به تاکتیک و تعویض خودش ایمان نداشت و این دودلی، جان تیم را لرزاند.

ریشه اشتباه مهلک منجر به گل خورده را کجا باید دنبال کرد؟ اینکه پنج بازیکن ما در یک صحنه هنوز در جریان بازی، توپ را رها کنند تا به سمت داور بدوند و از او بخواهند که به بازیکن حریف کارت بدهد را آیا باید شوخی تلخ سرنوشت دانست با مربی همیشه معترضی چون کی روش؟ آیا این «کارما»ی کی روش است که پاسخ همه دعواها و حاشیه سازی ها و تمرکز برهم زدن هایش را باید اینجا می گرفت؟ در بزنگاه سرنوشتش؟ و درست با اشتباهات عزیزکرده هایش چون کنعانی زادگان و رضاییان؟ یا با ترک پست باورنکردنی پورعلی گنجی که بازیکن مستقیم مهارش به راحتی و بدون مزاحم گل زد؟ یا خروج باورنکرنی و اشتباه غیرقابل توصیف بیرانوند که معلوم نبود چرا آنقدر بد بیرون آمد؟

گل اول اگر کمرشکن بود، گل دوم تیر خلاص بود. گل دوم حتی بدتر از چیزی بود که می شد تصور کرد. دوباره یک ضدحمله، شوک خوردن دفاع در تغییر وضعیت بازی از حمله به دفاع و بعد زمین خوردن پورعلی گنجی و برخورد توپ به دستش و اعلام درست پنالتی. تمام آن لحظه هایی که داور، وی آر داده بود و منتظر بود تا ببیند تیم داوران ویدئویی چه نظری دارند، لحظه هایی بود که می دانستیم بازنده ایم. می دانستیم پنالتی رخ داده و می دانستیم که تیم حریف از ما بهتر است و دستش را برای این بازی رو نکرده و می دانستیم که خدای فوتبال قرار نیست هیچ باجی به ما بدهد. باجی هم گیرمان نیامد. پنالتی درست بود. بیرانوند هم اشتباه پرید تا توپ به تور دروازه بوسه بزند.

درحالی که تیم ملی وسط میدان، سرگردان و ناآماده و مضطرب نشان می داد و روی سکوها صدا از تماشاگر ایرانی درنمی آمد، بیهوده به چهره خسته بازیکنان نگاه می کردیم که ببینیم در سیمای کدام شان باید دنبال یک نجات دهنده باشیم. سامان قدوس که از اول تورنمنت روی نیمکت کپک زد و بیرون ماند تا به خودش فحش بدهد که چرا سوئد را رها کرد تا به نیمکت تیم ملی ایران پناه بیاورد؟ کریم انصاری فرد که تنها در دقایق پایانی بازی با چین یک فرصت گلزنی گیرش آمده بود و قبل از ورود به زمین هم کی روش آنقدر بردش لب خط و برش گرداند که اعصابش به هم ریخت؟ سردار آزمون که در دقایق پایانی بازی به خاطر دعوا کردنش با بازیکنان ژاپنی کارت زرد گرفت؟ رامین رضاییان که بدترین روزش را در این تورنمنت سپری کرد تا دلتنگ وریا غفوری باشیم؟ احسان حاج صفی که غیر از اوت بلند پرت کردن به کار دیگری نیامد؟

نه از اینها خبری بود و نه از کارلوس کی روش که صدمین بازی اش با تیم ملی را به بدترین شکل ممکن باخت. سنگین ترین شکست تاریخ کی روش وقتی رقم خورد که تاکتیک اشتباه و استراتژی نامناسبش با ترکیب غلطش همراه شد. جای خالی سیدجلال یا حتی پژمان منتظری با تجربه در قلب خط میانی حس می شد. در میانه میدان سعید عزت اللهی را فریاد می کردیم که مصدوم بود یا دست کم هافبک درگیرشونده تری چون کامیابی نیا که نبود یا نوراللهی که انگار سهمش از بازی کردن در این جام یک «سک سک» کردن در مرحله مقدماتی بود.