کارنامه ات فقط یک «خیانت» کم داشت!

برانکو ایوانکوویچ رسما اعلام کرد ادامه حضور مهدی طارمی در پرسپولیس منتفی است، چرا که او پیشنهاد تمدید قرارداد دو ساله را رد کرده و به طور کتبی هم تمایلش برای جدایی را با باشگاه در میان گذاشته است.

بعد از اعلام این خبر، یکی از اعضای هیات مدیره نیز موضوع را تایید کرد و گفت: «نمی توانیم کسی را به زور در تیم نگه داریم.» با این اوصاف طارمی به احتمال فراوان در همین پنجره زمستانی به فروش می رسد تا حداقل از ناحیه انتقال او مبلغی جزئی نصیب پرسپولیس شود. به این ترتیب به نظر می رسد طارمی همانطوری از پرسپولیس جدا می شود که از شخصیتی مثل او انتظار می رفت؛ در اوج بی وفایی و با چاشنی غلیظ خیانت.

طارمی در حالی تصمیم به ترک پرسپولیس گرفته که از صدقه سر شاهکار دو سال پیش او، سرخپوشان از جذب بازیکن در دو پنجره نقل وانتقالاتی متوالی محروم هستند. درست در همین شرایط اما او ساز جدایی کوک کرده تا بار دیگر به عریانی تفاوت بین آدم های کوچک و بزرگ را نشان بدهد. در ایتالیا مدیران یوونتوس گند زدند و تیم را به دسته پایین تر فرستادند، با این وجود امثال دل پیرو و بوفون جوانی شان را گذاشتند و بانوی پیر را از کف عدم به قله اوج برگرداندند. اینجا اما هنوز غائله تمام نشده، متهم اصلی بار و بندیل اش را جمع کرده و دارد می زند به چاک.

به راستی این حجم دیوانه وار از بی تعهدی را با کدام کلمه، با کدام جمله می توان توصیف کرد؟ انگار نه انگار که باشگاه پرسپولیس همین چند روز پیش با پیگیری های مستمر و مایه گذاشتن از روابط دیپلماتیک سیاستمداران کشور توانست گندکاری 800هزار یورویی استاد را رفع ورجوع کند. آنها به آب و آتش زدند و بابتش از عادل فردوسی پور و بقیه روشنفکران نگران سرکوفت خوردند، اما در عمل بدهی شخصی آقای طارمی رفع شد و او حالا با خیال راحت می تواند برای مدیران باشگاه دست تکان بدهد و دنبال زندگی اش برود. کاش تو ستاره هیچکدام از نسل های این سرزمین نباشی؛ چه هراسناک است دنیایی که طارمی هایش پرشمار باشند و «طارمیسم» در آن رونق بگیرد.

کارنامه درخشان مهدی طارمی، فقط همین یک قلم را کم داشت. او حالا کامل ترین الگوی دنیا برای «نبودن» است؛ مدلی که هیچکس نباید شبیه اش باشد. به نظر شما کسی که در حساس ترین بازی سال خودخواهانه پنالتی چیپ می زند، پیروزی سرنوشت ساز را از تیمش می گیرد و طلبکارانه رو به سکوها «هیس» نشان می دهد، خداحافظی اش چطور باید باشد؟ کسی که سال دوم کوچش از لیگ یک و حضورش در پرسپولیس خودش را «بزرگتر» تیمی می خواند که قدش تا «سایه» اسطوره های آن هم نیست، چرا نباید این برزخ را بسازد و اولین نفر از آن بگریزد؟

همه اش سه بهار از به شهرت رسیدن این بشر می گذرد و البته سه تابستان با انبوه گربه رقصانی های او سپری شده؛ چه روزهایی که قرارداد نداشته و چه آن روزها که تحت قرارداد باشگاه بوده و قانونا باید از کادرفنی اطاعت می کرده. در این زمستان اما او خزان معرفت را به کامل ترین شکل ممکن معنی کرد؛ گو اینکه از اول هم یادگاری نوشتن روی این دیوار چرک و شکسته، کاری عبث بود.

بگذارید طارمی هم برود؛ آنقدرها طول نخواهد کشید تا سیمای برنده و بازنده این جدایی روشن شود. طارمی که هیچ، پرسپولیس روزی علی کریمی را هم از دست داد، اما محکم و استوار سر جایش باقی ماند. داریم از مردی صحبت می کنیم که سال80 وقتی قراردادش با پرسپولیس تمام شد، چهار ماه مجانی بازی کرد تا تیمش را از آب و گل در بیاورد و بعد برود. تازه وقتی رفت، آخر مسیرش شد بازی در بایرن مونیخ؛ نه امثال ریزه اسپور که امروز در میانه های جدول لیگ دوی ترکیه دست وپا می زند. خارج آنها واقعا خارج بود، همانطور که مرام و معرفت شان اصل بود.

اینها را برای آقا مهدی می نویسیم که اگر علی دایی و پرسپولیس در مسیر زندگی اش نبودند، امروز ستاره های سینما را فقط از پای پرده نقره ای می توانست تماشا کند، با خرید بلیت، مثل هزاران نفر دیگر!