کاری که با هادی شد با علیپور نشود!

خیلی راحت فراموش می کنیم. خیلی راحت قضاوت می کنیم و خیلی راحت تر از آن حکم می دهیم و اجرا می کنیم. لب به سخن می گشایم، برایمان مهم نیست چه می گوییم و آنچه می گوییم با دیگران چه می کند و روز مبادا که می رسد، خیلی قشنگ و تمیز یادمان می رود چه کرده ایم و چه گفته ایم. گاهی آنگونه مدعی می شویم که محال است باور کنیم، آنچه روی داد از ما سر زده است. دیروز که جعفر کاشانی عزیز را از دست دادیم، دوباره تمام این حرفها یادمان آمد و آنها را در ذهن مان مرور کردیم. از آن روزهایی که یکسری برای خودشان بریدند و دوختند و قبای نابهنجار خود را بر تن اذهان هواداران کردند، خیلی نگذشته است. آدم هایی که با لجاجت فقط می خواستند حرف خود را به کرسی بنشانند. حالا می توانند راضی و خوشحال باشند چون جعفر کاشانی دیگر حضور ندارد. شاید اگر همان 4 سال قبل جزو مخالفات برانکو نبود، این اتفاق هم برای او نمی افتاد. این حادثه ، بار دیگر ما را یاد هادی گل انداخت. شماره 24 ابدی، کاپیتان ابدی و هر عنوانحماسی دیگری که هیچ چیز از دردی که به او تحمیل شد، نکاست، چون دیگر نبود. هادی نبود که ببیند با رفتنش برای او چه کردند. بعضی از روی عذاب وجدان و بسیاری از سر محبت. البته شاید هم دید وقتی پشت سر گهواره ابدی خود در ورزشگاه آزادی چرخ می زد یا در کپورچال دست به دست می شد.

سوال این است که چند بار دیگر می خواهیم آنچه با امثال هادی نوروزی انجام دادیم را تکرار کنیم. چند بار دیگر می خواهیم برای اثبات خودمان و جبران عقده های فروخورده دیگران را از دم تیغ ذهن بیمار و زبان الکن خود بگذرانیم. یادمان هست که با هادی نوروزی چه کردند و چه بسا که اگر نمی کردند تحت آن فشارها، قلبش از حرکت باز نایستاده بود. کشتن، کشتن است. با تغییر روش، تغییری در اصل ماجرا به وجود نمی آید.
کریم باقری در مصاحبه اخیر خود گفت: روی سکوها در حق هادی جفا شد. چند روز قبل علی عسگری از فحاشی و توهین نسبت به خود و هادی نوروزی یاد کرده بود. آن یکی از باج خواهی ها سخن می گفت و از تاوان تن ندادن به تکریم زورگیرها! ما مردم احساساتی و همیشه در صحنه هم که فقط منتظریم عقلمان را دست این و آن بدهیم و احساساتمان را پله ترقی و بالا رفتن خود خواهی دیگران کنیم. حالا فرقی نمی کند، این صحنه روی سکوها باشد، پشت در ورزشگاه محل تمرین یا فضای مجازی. نمی توانیم فراموش کنیم که هادی نورزی چگونه از همه چیز بیزار شده بود فقط خدا خدا می کرد با پرسپولیس قهرمان شود و آنگاه بگذارد و برود! آرزوی قهرمانی را هم که داوران با اشتباهات خود به کابوس بدل کرده بودند.

اشتباه پشت اشتباه، همه علیه پرسپولیس، در راه رضای خدا که هیچ، برای فریب افکار عمومی هم که شده، یکبار به ضرر طرف دیگر دچار اشتباه نمی شدند. هادی که رفت، جوان هم رفت، ناغافل هم رفت، اما بگذارید بگوییم خون به جگر هم شد و آنگاه رفت. او که حالا رفته است. کاشانی هم رفته است. دیگران را دریابیم. عقلمان را دست هر کسی ندهیم. بی رحم نباشیم. آنقدر که به برانکو بعد از سومین قهرمانی هم بتازیم و حواسمان به نورزی ها و کاشانی های بعدی باشد، حواسمان به یکی مثل علی علیپور باشد. چطور می توانیم فراموش کنیم چقدر زحمت کشید؟ اصلا با فرض اینکه بد هم بازی کرده باشد، چگونه به خود اجازه می دهیم بدون هیچ احساس مسوولیتی، هر چه می خواهیم بگوییم و هر حکمی که می خواهیم صادر کند. بیابیم از علیپور یک نوروزی دیگر نسازیم. منظورمان سرانجام کار نیست. منظور به روزگار بازیکن است. دلمان برای پرسپولیس هم که بسوزد نمی توانیم، سرمایه هایش را نابود کنیم.

نباید با تحقیر و تخریب به خود و آنها بد کنیم. این حق را برای خود قائل نباشیم که اجازه داریم هر طور که می خواهیم به مسائل نگاه کنیم و هر چه که بخواهیم بگوییم. با چنین رفتارهایی فقط به آنها بد نمی کنیم. ما در واقع تیشه به ریشه خود می زنیم. راه درست هر چه باشد، این راه نیست.