کاشاني و دايي با اين پرسپوليس چه کردند

مخمصه هاي پرسپوليس 89

از پرسپوليس به عنوان پرطرفدارترين تيم ايران که در سالهاي نه چندان دور سبک بازي اش مبتني بر احترام به تماشاگر و ارائه يک بازي هجومي و درهم شکستن حريفان بود، امروز چيزي به جز يک خاطره باقي نمانده است و برخي دست اندرکاران،آن را با تيمي محلي اشتباه گرفته اند.

 سال ها پيش و آن زمان که در اين فوتبال فقط دو تيم حضور داشتند، سقف آرزوهاي ما هواداران پرسپوليس و استقلال بسيار بلندتر از اين بود که پيروزي بر تيم هاي داخلي برايمان به يک آرزو تبديل شود.

 پيش تر از اينکه سپاهاني در اين فوتبال ظهور کنند تيم هايي مثل بهمن و کشاورز قدعلم کردند اما افتخار و عظمت سرخابي ها که برخاسته از اين مردم و مال آنها بودند، اجازه نداد که فوتبال مردمي اين آب و خاک زير سوال برود.

اينکه يک قطب به قطب هاي اين فوتبال اضافه شود بدين معني نيست که قطب هاي اصلي لگدمال شوند تا قطب هاي ديگر جانشين شوند ضمن اينکه در همه جاي دنيا، فوتبال دو قطبي و نهايتا سه قطبي است. در اسپانيا و در لاليگا، جز تيم هاي رئال مادريد و بارسلونا، تيم ديگري نمي تواند داعيه قهرماني داشته باشد و اگر در مقطعي تيمي مثل والنسيا قد علم مي کند و يا سويا، اينها مقطعي هستند.

در انگلستان منچستريونايتد و آرسنال قطب هستند و تيمي مثل چلسي هم با به خدمت گرفتن بازيکنان و مربيان تراز اول، خود را به جمع آنها اضافه مي کند اما از قدرت آن دو تيم قبلي کاسته نمي شود که بلکه قوي تر هم مي شوند.

در آلمان فقط يک قطب وجود دارد و آن هم بايرن مونيخ است و تيم هايي مثل دورتموند، شالکه، ولفسبورگ و .. به طور گذري مي آيند و مي روند. در ايتاليا هم اگر کالچوپولي پيش نمي آمد، فقط ميلان و يوونتوس قطب بودند.

اما در فوتبال ما به جاي اينکه قطبي به فوتبال اضافه شود، قطب هاي اصلي که همانا موفقيت تيم هاي ملي ما همواره مرهون قدرتمند بودن آنهاست، به زير کشيده مي شوند تا تيم هايي مثل سپاهان و ذوب آهن در فوتبال به عنوان قطب مطرح شوند.

آنچه مرا بر آن داشت اين مطلب را به رشته تحرير درآورم، شکست مفتضحانه 4 بر يک پرسپوليس مقابل سپاهان اصفهان بود. در اينکه سپاهان در اين ديدار مزد خوب بازي کردن خود را گرفت ترديدي نيست اما واقعا فاصله فوتبال اين دو تيم اينقدر است؟

 آيا براستي سپاهان با ارائه يک فوتبال منطقي و هجومي به اين تعداد گل دست پيدا کرد و يا کادر مربيگري پرسپوليس با تعويض هاي اشتباه و اساسا با اتخاذ بدترين شيوه بازي در اين شکست نقش داشت؟

حبيب کاشاني که پيش از اين يک بار موفق شده با پرسپوليس و با افشين قطبي به عنوان قهرماني دست پيدا کند اين بار اين تيم را در بد مخمصه اي قرار داده است. اساسا به نظر نگارنده به عنوان يک هوادار قديمي فوتبال، انتخاب علي دايي به عنوان کسي که با لجبازي هايش، تيم ملي فوتبال ايران را براحتي از حضور در جام جهاني 2010 محروم کرد براي سرمربيگري اين تيم يک اشتباه محض بود.

اين تيم چند سال قبل با مربيگري آري هان و مصطفي دنيزلي، يادآور سال هاي خوب پرسپوليس در دهه هاي 50 و 60 بود. امروز اين تيم در حد محلات هم فوتبال ارائه نمي کند آنگاه مديرعامل اين باشگاه از هواداران عذر خواهي مي کند و نبود بازيکنان مصدوم و محروم را عامل شکست تيمش معرفي مي کند.

بايد گفت آقاي کاشاني، اندکي و فقط اندکي به شعور هوادار فوتبال احترام بگذار و هر بار بحث داوري را پيش نکش.

 پرسپوليس تا قبل از ضربه پنالتي مي توانست بارها و بارها دروازه اش توسط مهاجمان سپاهان فرو بريزد و اگر درخشش عليرضا حقيقي نبود معلوم نبود بر سر پرافتخارترين تيم تاريخ فوتبال ايران در ورزشگاهي که حتي تيم بزرگي مثل استقلال هم با هراس بازي مي کرد، چه مي آمد.

بايد گفت اگر پرسپوليس آن دفعه قهرمان ليگ شد به دليل حضور تاثيرگذار مرد پشت پرده اي چون حميد استيلي بود که بهترين نفرات را جذب کرد تا افشين قطبي با دست پر به مصاف حريفان بود. بازيکناني مثل محسن خليلي، عباس آقايي، حسن رودباريان، نبي ا... باقري ها، محمد نصرتي، سپهر حيدري و... به خدمت گرفته شدند تا اين تيم با وجود حتي کسر 6 امتياز ، قهرمان ليگ برتر ايران شود.

علي دايي که از حمايت بي کم و کاست کاشاني برخوردار است به راحتي عذر محسن خليلي را از پرسپوليس مي خواهد، شرايط خداحافظي کريم باقري را فراهم مي آورد، وحيد هاشميان را که بي تمايل به حضور در اين تيم نبود را با بيان اينکه " نيازي به اين بازيکن ندارد " از نزديک شدن به پرسپوليس دور مي کند، علي کريمي و مهدوي کيا که مي توانستند تحت شرايطي به عضويت اين تيم درآيند را جذب نمي کند و مي خواهد با بازيکنان جواني چون سعيد حلافي و حميد علي عسگر، پرسپوليس را به اوج برساند.

غافل از اينکه بازيکن پرسپوليس بايد بازيکن بزرگي باشد چرا که سقف آرزوهاي هوادار اين تيم بلند است.

حرف آخر اينکه اي کاش در فوتبال ما 10 تيم مثل سپاهان سر از تخم درمي آوردند و آقايي مي کردند اما نه به واسطه خوار و خفيف شدن تيم هاي بزرگ پايتخت.

نه به واسطه ضعف مديريت اين تيم هاي تهراني.

نه به واسطه پي نبردن به جايگاه واقعي اين تيم ها.

نه به واسطه به سخره گرفتن هوادار قديمي اين تيم ها.

 نه به واسطه به هيچ حساب نياورن آنهايي که پرسپوليس، بزرگي خود را مرهون آنهاست.