کاش قدر شناس باشیم

هنوز این فوتبال را قبول نداریم. فوتبال ما نفس می کشد. مدتها بود که دل به وعده ها دادن خستگی بی کرانی از این فوتبال می داد. ستاره های میلیاردی و حرفهای بی معنی مدیران و شکست و باز هم ناکامی ارمغان فوتبال ما بود. در روزهائی که از فوتبال دلزده بودیم اما این تابستان و این آغاز پاییز گفت که فوتبال زنده است. از بازیهای پاراالمپیک شروع می کنیم. در پارا المپیک بچه های ما توانستند مقام و مدالهای المپیکی بیاورند. جائیکه برای فوتبال ما حضور در المپیک یک حسرت 40 ساله شده است. تیم ملی نوجوانان ما بی هیچ ادعائی مدافع عنوان قهرمانی یعنی کره شمالی را می برد با کشورهای متمول و سرمایه گزار در فوتبال یعنی عربستان سعودی و امارات نبردی عالی دارد و صاحب 4 امتیاز می شود و هند میزبان را شکست می دهد و علاوه بر سهمیه جام جهانی نوجوانان به فینال مسابقات هم می رود و حالا تیم فوتسال شاهکار می کند تیم فوتسال بدون کاپیتانش و توجه می تواند برزیل و پرتغال را شکست دهد.

 نگاه به این اسامی بکنید. برزیل و پرتغال این تیمها از کشور هائی می آیند که صاحب تکنیک فردی ناب هستند و همین تکنیک ناب آنها است که برزیل را صاحب پنج گانه قهرمانی در جام جهانی می کند و پرتغال که در یورو 2016 صاحب عنوان قهرمانی شد. تیم پرتغالی که به نظر صاحب نظران یکی از دلایل برتری اش استفاده از بازیکنان تکنیکی بی نظیری چون کریس رونالدو و نانی و کریشما و... بود و حالا تیم ملی ما در حالی که همه قوای خود را هم به همراه نداشت این دو تیم را در فوتسال می برد و می گوید که ایران مهد استعدادهائی  است که باید قدرش را بدانیم. تکنیک فردی گوهری است که سالها است از آن بهره کافی نمی بریم. در تیم ملی فوتبال امروز ما بزرگترین درد کمبود فانتزی است در میانه میدان ما توپها مشکل به خط حمله ما می رسند دیگر مردانی چون علی کریمی و جباری و مبعلی و خداداد عزیزی و عبدالرضا برزگری و.... در فوتبال ما نیستند؟ در تیمهای ما شاهد هستیم کمتر بازیکنی یافت می شود که در مصافهای تک به تک موفق باشد. انجام حرکات تکنیکی در نزد بازیکنانمان کم می بینیم. فوتبال ما آنقدر استعداد سوزی کرده است که کارلوس کی روش از ماموریت غیر ممکن برای صعود به جام جهانی صحبت می کند!

 همه ما که فوتبال را عاشقانه دوست داریم شاهد بودیم که چگونه در کوچه و پس کوچه ها و زمین های خاکی و آسفالت و با توپ پلاستیکی و با چهار تا آجر و یا گل کوچک ساختن ها جادوگرانی در فوتبال ما پدید می آمدند. فوتبال در پارکها و در لابه لای ماشین ها را همگی انجام داده ایم. فوتبالی که توپ را به خانه همسایه می انداختیم و با التماس از آنها در خواست بازگرداندن آنها را داشتیم و گاهی هم شاهد پاره شدن آن!

فوتبالی که توپ به جوی های آب می افتاد و با چه عشقی آن را بر می گردانیم. فوتبالی که شلوار و پا و دست و سر و صورت همه باهم پاره می شدند. فوتبالی که هنوز هم در شهرهای این کشور به وضوح شاهد آن هستیم در سالن ها و زمین ها با چمن مصنوعی و کنار ساحل و در دشت و جنگل و .... این فوتبال که فوتسال هم می شود روزگاری در ماه های رمضان مشتری داشت ولی حالا روی سکو می رود. روی سکو سوم جام جهانی هستیم. فوتسال ایران پس از سالها نشان داد که می تواند جهانی بودنش را با افتخار جشن بگیرد. فوتسالی که حتی می تواند پتانسیل قهرمانی در جام جهانی را داشته باشد. که شاهد بودیم داشت. فوتسال ما با مردان بزرگش چون کشاورز و شمسایی و طاهری ... تمام نمی شود. فوتسالی که می تواند همه استعداد های ناب را به نمایش بگذارد. فوتسال به فوتبال ما هم یاد می دهد که تکنیک در این دیار نمرده است. فوتسال ما نشان داد از بعد استعداد هیچ کمبودی نسبت به کشورهای صاحب فوتبال و فوتسال ندارد. ما برزیل و پرتغال را بردیم و با بدشانسی به روسیه باختیم. ما با برد در برابر پرتغال نشان دادیم که برای جوانان ایران ماموریت غیر ممکن وجود ندارد اگر قدرشان را بدانیم و ای کاش بدانیم.