کاش هیچ وقت «پیشکسوت» نشویم!

شاید هیچ چیز به اندازه این مصراع کوتاه، عملکرد برخی از پیشکسوتان پرسپولیس و استقلال را توصیف نکند؛ آنجا که شاعر گفت: «چلچراغ روشن بیگانه بودی». بسیاری از اوقات اظهارنظرهای به اصطلاح فنی پیشکسوتان سرخابی، تنها اردوگاه تیم حریف را غرق در شادی می کند و البته که فقط خدا می داند درون قلب و مغز این جماعت چه می گذرد؛ درست مثل حسن روشن که وقتی در مورد استقلال حرف می زند باعث شادمانی پرسپولیسی ها می شود. سرخ ها هم یکی از جنس ضیا عربشاهی را دارند که چشم به تلفن منتظر است یک خبرنگار زنگ بزند و فرصت مناسب را برای حمله به برانکو در اختیارش بگذارد. در شرایطی که پرسپولیس در زمین سفت قائم شهر یکی از بهترین نمایش های چند سال اخیرش را ارائه داد و فقط به خاطر بدشانسی و احتمالا اشتباهات داوری از شکست نساجی عاجز ماند، استاد عربشاهی فرموده اند برانکو در پیدا کردن ترکیب اصلی تیم ناتوان است و با این وضعیت، روز دهم فروردین داربی خطرناکی انتظار سرخپوشان را می کشد. حالا بگذریم از اینکه در سیستم هر سه روز یک بازی، مربی ناچار است از روش چرخشی بین بازیکنانش استفاده کند و اصلا چیزی به نام «ترکیب اصلی» در این وضعیت معنی ندارد. نکته مهم تر اما این است که عربشاهی درست بعد از توقف پرسپولیس در زمین تیمی که از استقلال و تراکتور و فولاد هم امتیاز گرفته، اینطور با ولع و اشتیاق از توانایی های استقلال حرف زده و بحث داربی را پیش کشیده؛ جوری که آدم شک می کند دهم فروردین او هوادار کدام تیم است و بعد از گلزنی کدام بازیکن مشت هایش را گره خواهد کرد!

سایت ها و خبرگزاری ها طبیعتا دوست دارند خبرهای عجیب با بازدید بالا داشته باشند و در این میان سرگرم کننده ترین کار، مصاحبه با امثال عربشاهی است؛ کسی که پارسال بعد از بازی مرحله گروهی لیگ قهرمانان بین پرسپولیس و الوصل تیتر داد: «پروفسور که هیچ، برانکو نشان داد دانشجو هم نیست.» نهایتا اما قرمزها با همان دانشجو به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیدند تا علامه هایی همچون آقا ضیا حداقل برای چند صباح ناچار به سکوت شوند. او آنقدر استاد است که با زنگ اول گوشی را بر می دارد و به خبرنگار می گوید: «برانکو اصلا مربی نیست، نهایتش یک تمرین دهنده باشد.» در این صورت طبیعی است که کارآموزان مشتاق از مصاحبه با امثال عربشاهی استقبال کنند و آمار کلیک های رسانه شان را بالا ببرند. با این بساط اما آنچه در نهایت برای فوتبال ایران باقی می ماند، موجی از انرژی های منفی و بازدارنده است؛ کوشش های کور برای متوقف کردن روندی که به درستی طی می شود. این تیم را از دست برانکو بگیرید و به حمید درخشان بازگردانید؛ مردی که هنگام حضورش روی نیمکت پرسپولیس، از حمایت تام و تمام همین آقا ضیا برخوردار بود.

مسئله اصلا یک نفر نیست، بلکه یک فرهنگ است. چه در فوتبال و چه بیرون از آن، بسیاری از کسانی که از آنها به عنوان «پیشکسوت» یاد می شود با بخل و تنگ نظری به عملکرد اخلاف شان نگاه می کنند و مایل اند طوری وانمود کنند که انگار همه خوبی ها و موفقیت ها و توانایی ها فقط مال دوره طلایی آنها بوده و بقیه ول معطلند. در شرایط عادی انتظار می رود پیشکسوت ها مثل یک درخت کهنسال، نسل جدید را زیر سایه خود بکشند و از گزند باد و باران در امان نگه دارند، اما قصه ما در ایران انگار فرق دارد. گاهی به نظر می رسد اینجا سرزمین قلب های کوچک است؛ با دیگ هایی که یا فقط باید برای ما بجوشند یا چه بهتر که سر سگ در آنها بجوشد.