کالدرون، برانکو و 3 دروغ بزرگ

حکایت فوتبالیست ها گاهی شبیه سیاستمدارهاست؛ از این نظر که یک نفر اشتباه می کند، اما تاوانش را یک جماعت کثیر می دهد! تازه ترین مصداق این داستان هم پنالتی چیپ علی علیپور است؛ تصمیمی که از هر زاویه ای به آن نگاه کنیم، اشتباهی شگفت انگیز و باورنکردنی به شمار می آید. بدون آن پنالتی و تنها با یک بغل پای مطمئن، پرسپولیس در پایان هفته نهم لیگ برتر روی پله دوم می ایستاد؛ تنها در یک امتیازی سپاهان صدرنشین و امیدوار به اینکه بعد از بازی این هفته سپاهان و تراکتور، در پایان ثلث اول لیگ به صدر جدول برسد. خودخواهی علیپور اما همه چیز را به هم ریخت. بدتر از همه هم شرایط گابریل کالدرون است؛ مردی که با هر بار نبردن، زیر سایه بزرگ برانکو برمی گردد و آماج حملات شدید منتقدان قرار می گیرد. چیپ علیپور یک بار دیگر معترضان و مخصوصا پیشکسوتان همیشه در صحنه را به جان کالدرون انداخته، طوری که آقایان در مصاحبه انتقادی علیه سرمربی پرسپولیس با هم کورس گذاشته اند. در این میان بد نیست نیم نگاهی به سرفصل های مشترک این انتقادها بیندازیم و منصفانه به 3 سؤال روز در مورد مربی آرژانتینی جواب بدهیم.

دروغ اول؛ برانکو و ترکیب اصلی سریع
می گویند: «چرا کالدرون هنوز ترکیب اصلی اش را پیدا نکرده؟»؛ این سؤال مخصوصا پس از آن مطرح می شود که شجاع خلیل زاده در بازی با ماشین سازی برای نخستین بار در پست دفاع راست به میدان رفت. اینکه انتخاب شجاع برای آن پست درست بود یا نه، یک بحث دیگر است، اما اینکه مدام گفته می شود برانکو یک ترکیب اصلی داشت و به آن دست نمی زد، یک مغالطه بزرگ به نظر می رسد. پرسش این است که برانکو چه زمانی به این ترکیب ثابت دست یافت؟ آیا او از روز اول حضور در ایران تیمش را شناخته بود؟ هرگز اینطور نیست. برای مبتلایان به ضعف شدید حافظه می نویسیم که برانکو حتی با وجود اینکه در چند هفته آخر لیگ چهاردهم روی نیمکت پرسپولیس حضور داشت، باز در لیگ پانزدهم نزدیک به 10هفته طول کشید تا به ترکیب اصلی تیمش دست پیدا کند. به عنوان مثال، اساسا تا پیش از هفته هشتم و درگذشت ناگهانی مرحوم هادی نوروزی، خبری از محسن مسلمان در ارنج برانکو نبود، اما او بعدتر تبدیل به محور اصلی خط میانی سرخپوشان شد. در پست دفاع چپ، چندین هفته طول کشید تا محمد انصاری به مهره نهایی برانکو تبدیل شود و جای بابک حاتمی را بگیرد. خود حاتمی هم بعدها در پست دفاع راست تست شد. همینطور در قلب خط میانی هم به تناوب از جمع چهار نفره بنگر، نورمحمدی، ماریج و اومانا بازی گرفته می شد که البته تا آخر فصل هم ترکیب دلخواه و مطمئن به دست نیامد. حالا به کالدرون هم همانقدر فرصت بدهید، اگر باز در فاز آزمون و خطا ماند، آن وقت بگذاریدش سینه دیوار و گلوله بارانش کنید.

دروغ دوم؛ برانکو و نمایش های همیشه جذاب
می گویند: «چرا تیم کالدرون با این همه ستاره ای که در اختیار دارد، زیبا بازی نمی کند؟»؛ این هم یک مغالطه دیگر است. تقریبا همه ستاره های مهمی که امروز کالدرون در اختیار دارد - البته منهای وحید امیری- نیم فصل دوم پارسال در اختیار برانکو هم بود؛ اما چند بازی جذاب از تیم او دیدید؟ پرسپولیس در دور برگشت پارسال مقابل سپاهان، تراکتور و ذوب آهن چند موقعیت گل داشت؟ در همین بازی اخیر برابر ماشین سازی با اینکه شاهد بهترین نمایش تیم کالدرون نبودیم، اما سرخپوشان حداقل 5 یا 6 موقعیت عالی گلزنی داشتند که قاعدتا می توانست برای یک پیروزی خانگی کافی باشد، درحالی که پرسپولیس در بازی ماقبل آخر پارسال برابر ماشین سازی در همین ورزشگاه آزادی، این تعداد فرصت گلزنی خلق نکرد. آن روز قرمزها حتی تا دقیقه 81 از حریف عقب بودند، اما ضربه پنالتی علی علیپور تیم را نجات داد؛ ضربه ای که البته چیپ زده نشد! اینکه دوره کالدرون را صرفا با یک دوره جذاب از تیم برانکو مثلا در لیگ های پانزدهم یا شانزدهم مقایسه کنیم، واقعا عادلانه نیست.

دروغ سوم؛ آلترناتیو پشت در است
می گویند: «پرسپولیس با این مربی به جایی نمی رسد» و البته طوری از سر شکم سیری حرف می زنند که انگار آلترناتیو مجانی و مطمئن همین جا پشت در ایستاده و کافی است اراده کنیم تا وارد شود و تیم را تبدیل به بارسلونا کند! بیشتر آنهایی که حتی 10هفته هم به کالدرون زمان نمی دهند، هیچ گزینه شایسته و مطمئنی به جای او در ذهن ندارند؛ مگر خود برانکو که بازگشت او هم در برهه فعلی نه ارزان و آسان است و نه می تواند به معنای تکرار تضمینی موفقیت های گذشته باشد. خود برانکو هم بارها گفت که قهرمانی سوم پرسپولیس با چه مشقت فراوانی به دست آمد؛ جامی که شاید پنالتی چیپ فرشید اسماعیلی یا گل دقیقه 94 پاتوسی به سپاهان می توانست سرنوشتش را عوض کند. با این اوصاف درصورت بازگشت پروفسور، آیا کسی قادر است با اطمینان از تکرار قهرمانی های پرسپولیس در لیگ فشرده و رقابتی فعلی حرف بزند؟ همین حالا تراکتور با 3کاپیتان تیم ملی، 4بازیکن خارجی مرغوب و مربی محبوب پرسپولیسی ها فقط یک امتیاز بیشتر از سرخپوشان پایتخت دارد. در تهران اما خون کالدرون را در شیشه کرده اند و صد افسوس که خیلی از «خودی ها» در خط مقدم این بی انصافی جا خوش کرده اند.