کالدرون و یک تصمیم عاقلانه - جسورانه

تصمیم جسورانه و بحث برانگیز گابریل کالدرون برای کنار گذاشتن دو بازیکن از پرسپولیس، بزرگترین شوک هفته گذشته بود. شوکی که در ابتدا همه هواداران پرسپولیس را بهت زده کرد اما حالا و بعد از گذشت قریب به یک هفته و فرو نشستن گرد و غبارها و فاصله گرفتن از فضای احساسی و پرتنش هفته گذشته، بهتر و منطقی تر می توان این تصمیم را تحلیل کرد و به آن پرداخت.

بهتر است اول تکلیف مان را با گابریل کالدرون روشن کنیم. مربی کارکشته آرژانتینی که سالیان سال است در آسیا و حوالی خاورمیانه کار کرده و به خوبی فوتبال و اتمسفر حاکم بر منطقه را می شناسد. همو که در دوران بازیگری یک ستاره بزرگ و نامدار در آرژانتین بوده که سه جام جهانی و قهرمانی آن را تجربه کرده و در دوران مربیگری نیز هرگاه از وسوسه پول گذشته و روی نیمکت تیم های بزرگ نشسته، موفق بوده. بنابراین کالدرون را نمی توان یک مربی کوچک و بی تجربه دانست که تحت تاثیر احساسات تصمیم گرفته باشد. قطعا او در سه هفته ای که در تمرینات پرسپولیس حضور داشته، به خوبی تمامی نفرات را به دقت زیر ذره بین برده و آنالیز کرده و بعد از ارزیابی دقیق تصمیم گرفته. پس نمی توان در وهله اول او را متهم و تصمیم وی را اشتباه تلقی کرد.

در نقطه مقابل سروش رفیعی و شایان مصلح قرار دارند. دو ستاره ای که در چند فصل اخیر در کلونی سرخ، نمایش بیش و کم مقبولی ارائه کرده و در بین هواداران مقبولیت دارند؛ به ویژه سروش اما برای بررسی این دو باید از کلیات گذشت و به جزییات رسید. آنجا که می بینیم سروش رفیعی فصلی ناکام و بی رونق را سپری کرده. همو که در نیم فصل نخست بعد از حضور در اهواز پس از چند بازی نصف و نیمه به اندازه ای بد و ضعیف و البته بی انگیزه ظاهر شد که فولاد کم ستاره قیدش را زد و سروش تقریبا دو سوم نیم فصل اول بدون تیم بود. او پس از باز شدن پنجره نقل و انتقالات پرسپولیس زودتر از موعد به تهران آمد و در نیم فصل دوم دوباره سرخپوش شد اما در پرسپولیس هم اوضاع بهتر از فولاد نبود.

 برانکو معمولا او را در ترکیب اصلی بازی نمی داد و هر گاه به ناچار رفیعی را به زمین می فرستاد، خیلی زود پشیمان می شد! آمار صفر گل و صفر پاس گل حکایت از افول وحشتناک ستاره ای دارد که روزگاری همه برایش سر و دست می شکستند؛ حتی مربی سختگیری مثل کارلوس کی روش.

فراموش نکنیم کالدرون به واسطه روحیه آرژانتینی و البته سبک فوتبالی که بازی می کرد، به بازیکنان فانتزی کمتر علاقه دارد و خب کیست از علاقه افراطی سروش به بازی تکنیکی و مطلوب سکوها خبر نداشته باشد. با این شرایط و با توجه به ترافیک وحشتناک خط هافبک پرسپولیس بدیهی است که جایی برای سروش در ترکیب پرسپولیس هرگز وجود نداشت.

شایان مصلح اما شرایطی به مراتب نومیدکننده تر از رفیعی داشت. ستاره بلندقامتی که با آن استایل منحصر به فرد می توانست یک چپ کلاسیک باشد اما کیفیت فوتبالش همپای قدش رشد نکرده و حالا با نگاه واقع گرایانه تر به آنچه در پرسپولیس از او به جای مانده می توان گفت از روز نخست حضورش در پرسپولیس اشتباهی بود. در طول این چند فصل به سختی صحنه ای ماندگار و تاثیرگذار از شایان مصلح به یاد می آوریم و اوضاع زمانی بدتر می شود که فصل گذشته را مرور می کنیم، جایی که مصلح روزگار تنگدستی و فقر بازیکن پرسپولیس به واسطه محرومیت از نقل و انتقالات که حتی پای درجه 3 هایی نظیر آدام همتی و علوان زاده را به ترکیب باز کرد، بیش از اینکه در مستطیل سبز باشد، در کلینیک و بیمارستان رویت شد! یک بازیکن تقریبا مصدوم که با حضور محمد نادری کاملا فراموش شد و بدیهی بود که با تدوام حضور نادری و بازگشت محمد انصاری، دیگر به کار نیاید.

با بررسی شرایط دو ستاره کنار گذاشته شده، به این نتیجه می رسیم که تصمیم کالدرون نه تنها اشتباه نبوده، بلکه او با منطق و حرفه ای گری، عملا ستاره هایی را کنار گذاشته که بر خلاف نام دهان پرکن هرگز به کار پرسپولیس نمی آمدند و حضورشان در پرسپولیس نه تنها مفید نبود، بلکه ورای مسائل فنی، می توانست مشکل ساز شود. کالدرون با حذف شایان و سروش یک تصمیم مهم و البته درست گرفت.