کت را ول کرده اند، تکمه را چسبیده اند / باده نوشیده شده پنهانی!

برنامه محبوب نود سال هاست که به موقعیتی مناسب برای شکستن مرزهای عرفی در صداوسیمای کشورمان تبدیل شده است. برنامه ای که می تواند خیلی جسور و بی پروا در مورد پارازیت و سرعت اینترنت حرف بزند، به پر و پای نمایندگان مجلس بپیچد و البته ستایش از یکی از مشهورترین خوانندگان غیرمجاز ایرانی را بدون مزاحمت روی آنتن ببرد، طبعا این پتانسیل را هم دارد که به شایعات غیررسمی در مورد زلاتکو کرانچار ورود کند و از مسوولان وزارت ورزش در مورد علت اصلی رد صلاحیت این مربی تحقیق به عمل بیاورد. در برنامه نود هفته گذشته، این اتفاق رخ داد تا برای نخستین بار به شکل رسمی تایید شود استفاده کرانچار از مشروبات الکلی، دلیل اصلی عدم موافقت وزارت ورزش با حضور او روی نیمکت تیم ملی امید بوده است. این موضوع را دبیر کمیته نظارت بر مربیان خارجی تایید کرد و البته مدعی شد زلاتکو گاهی حتی در حین تمرینات هم اقدام به استفاده از الکل می کرده است.

اعلام موضع صریح مسوولان وزارت ورزش در مورد کرانچار، طی روزهای گذشته واکنش های زیادی را به همراه آورده است. عده ای معتقدند این وصله ها به زلاتکو نمی چسبد و «دایم الخمر» خواندن او نوعی جفاکاری است، عده ای دیگر نیز اساسا با نفس ورود به زندگی خصوصی افراد مشکل دارند و چنین سیاستی را نمی پسندند. این همه اما چیزی از ژست فاتحانه وزارت ورزش کم نکرده است. دوستان کماکان معتقدند تصمیم درستی اتخاذ کرده اند و جلوی ضرر را سر بزنگاه گرفته اند. خارج کردن یک مربی فاسد از چرخه کار در تیم های ملی؛ ماموریتی از این موفقیت آمیزتر هم ممکن است؟!

اینکه کرانچار کیست و چه کرده، بحثی مفصل و جداگانه است که باید سر جای خودش انجام شود. در شرایط فعلی اما پرسش مهمی وجود دارد که لازم است وزارت محترم ورزش به آن توجه کند. همین چند روز پیش حمیدرضا سیاسی بنا به برخی دلایل به دادگاه فراخوانده شد که احضار او، بازداشت موقت و انتقالش به زندان اوین را در پی آورد. یک روز بعد از بازداشت مدیرعامل پرسپولیس، دادستانی تهران ضمن انتشار اطلاعیه ای افشا کرد آقای سیاسی قبلا نیز تحت تعقیب کیفری قرار داشته و حتی در بازداشت موقت بوده است. حالا سوال اینجاست که آدمی با این سوابق و مختصات، چطور در ابتدای فصل دقیقا به ابتکار وزارت ورزش وارد مجموعه پرسپولیس شد و قدرتی شگفت انگیز در این باشگاه پیدا کرد؟ آیا ساختاری که حتی روی نوشیدنی های مصرف شده توسط مربیان خارجی هم نظارت دارد، نمی توانست بخشی از این کنجکاوی حیرت انگیز را برای تحقیق در مورد کسی صرف کند که قصد داشت هدایت یک باشگاه کلیدی مملکت را به دست بگیرد؟

به راستی الکل مهم تر است یا سابقه کیفری؟ یکی مثل زلاتکو کرانچار با وجود هر آنچه به او نسبت می دهند بارها توانست با توانایی هایش لبخند را روی لبان بخشی از ایرانیان بنشاند. در مقابل اما فرجام حضور امثال سیاسی در این فوتبال چه بوده است؟ اینکه یک تیم را به هم بریزند، اشک سرمربی اش را دربیاورند و بعد گوشه زندان آرام بگیرند؟ آیا همین «کت» را رها کردن و «تکمه» را چسبیدن نیست که امروز به آفت جامعه ایرانی و به خصوص سیستم مدیریتی کشور تبدیل شده است؟ کاری که می گویند کرانچار انجام داده، حداقل با آداب و رسوم و قواعد رفتاری بخشی از ساکنان کره زمین جور درمی آید، اما اتهاماتی که به امثال سیاسی وارد شده، با هیچ قاموسی سازگار نیست. مرسی که اینقدر خوب «اهلیت» آدم ها را تشخیص می دهید؛ کاش یکی هم پیدا می شد اهلیت خود شما را تشخیص می داد رفقا!