کرونا علیه قهرمان لیگ

کرونا با فوتبال کاری کرده که دیگر نه بازی خانگی مفهومی دارد نه پرطرفدارترین باشگاه های فوتبال تفاوتی با بی تماشاگرترین تیم های لیگ پیدا می کنند. کرونا قواعد فوتبال ایران و دنیا را به هم ریخته و جدا از ضررهای بزرگی که به اقتصاد باشگاه ها وارد ساخته برخی تیم ها را بیشتر از بقیه متضرر کرده تا جایی که این زیان در مقوله فنی هم قابل مشاهده است.

پرسپولیس به عنوان قهرمان لیگ برتر و پرطرفدارترین تیم فوتبال ایران وارد فصل تازه مسابقات شده اما از همین شروع کار بین این تیم و بی تماشاگرترین تیم لیگ هیچ تفاوتی وجود ندارد و اتفاقاً حریف بی تماشاگر از میزبانی خود نهایت بهره را می برد و به خواسته اش می رسد.

کرونا باعث شد برای اولین بار پرسپولیس در ورزشگاهی داخل شهر تهران به میدان برود. ورزشگاه دستگردی که نه، اصلاً یادتان می آید پرسپولیس آخرین بار که در ورزشگاه شیرودی بازی کرده بود؟

ورزشگاه تختی، ورزشگاه شهر قدس و همین آزادی خودمان همه ورزشگاه هایی در حاشیه پایتخت هستند که کنترل جمعیت حتی از نوع 5 تا 10 هزار نفری اش برای نیروهای انتظامی کار راحت تری است. این بار اما با فشار سایپا به عنوان میزبان بازی، پرسپولیس را به اکباتان کشاندند تا در آن زمین نه چندان هموار و سفت، تیم حریف به خواسته اش برسد و اینطوری شد که دو امتیاز اول از کف یحیی و تیمش پرید.

تصور کنید اگر کرونا وجود نداشت چه اتفاقی برای بازی اول می افتاد. به احتمال زیاد با وجود میزبانی سایپا مسابقه در ورزشگاه شهدای شهر قدس یا ورزشگاه آزادی برگزار می شد و حداقل 10 هزار هوادار پرسپولیسی به ورزشگاه می رفتند. در آن شرایط باز هم سایپا بر خلاف رسم مسابقه، سایپا احساس میزبانی نمی کرد و به جهت حضور همان تعداد هوادار پرسپولیسی تحت فشار قرار می گرفت و احساس تنهایی می کرد.

در این شرایط داور مسابقه هم حواسش بود که هر سوت بودار به ضرر پرسپولیس می تواند تبعات سختی برایش به دنبال داشته باشد و شاید تحت تأثیر داد وفریادهای نیمکت نشینان سایپا برای تکل کامیابی نیا آن تصمیم سختگیرانه را نمی گرفت. اینطوری احتمالاً فشار پرسپولیس بر سایپا بیشتر می شد و بعید نبود در آن 15-10 پانزده دقیقه پایانی تیم گل محمدی به خواسته اش برسد و به جای یک امتیاز با حداکثر امتیاز از این مسابقه بگذرد و شروعی خوش در فصل تازه داشته باشد.

شاید اگر یک کلونی 5 هزار نفری از هواداران پرسپولیس در ورزشگاه بودند احتمال به گل رسیدن قرمزها جدی تر و قویتر می شد هر چند این تفاوت می توانست روی برخی بازیکنان جوان مثل عبدی تأثیر منفی هم بگذارد اما بدون شک آثار مثبتش بیشتر از نکات منفی بود. مثلاً اینکه داور مسابقه با انجام 6 تعویض و گرفتن کولینگ برک در نیمه دوم بیشتر از 4 دقیقه وقت تلف شده می گرفت و با وجود اعلام این زمان، دقیقه 20/ 3 سوت پایان را نمی کشید.

فصل قبل تا قبل از اینکه کرونا فوتبال را تعطیل کند 20 هفته از لیگ برتر نوزدهم را پشت سر گذاشته بودیم که در این تعداد هفته پرسپولیس 12 مسابقه را با حضور هوادارانش برگزار کرده بود. البته در یک بازی دربی و یک مسابقه با سایپا با وجود میهمان بودن سرخ ها، آنها به اندازه کافی تماشاگر داشتند تا احساس غربت نکنند و حتی شرایط شان نسبت به حریف بهتر باشد. در برخی از بازی های خارج از خانه این مقطع 20 هفته ای هم پرسپولیس در خانه و شهر حریف تماشاگر داشت و از این حیث در رتبه اول تیم های لیگ برتری قرار می گرفت و می توانست ادعا کند در هیچ ورزشگاهی غریبه نیست اما حالا پرطرفدارترین تیم ایران هیچ تفاوتی با بی تماشاگرترین تیم های کشور از جمله همین دو خودروساز ندارد و شرایط متفاوتی را تجربه می کند.

هر چند برخورداری از تماشاگر در هر مسابقه ای تضمینی برای پیروزی و موفقیت نیست اما پرسپولیس به این شرایط عادت ندارد و قطعاً بیشتر از سایر تیم های لیگ برتری ضرر خواهد کرد تا ضمن از دست دادن یک پوئن بزرگ برای پیش افتادن از رقبا شرایطی نزدیکتر به سایر رقبا، حتی کوچکترین هایش داشته باشد.

پرسپولیس فصل قبل 18 مسابقه را در ورزشگاه های پر از تماشاگر گذراند و با اینکه حدود نیمی از این مسابقات، خانگی نبودند اما تیم کالدرون و یحیی از تماشاگر خودی و غیرخودی انگیزه گرفت و در جهت خوشحال کردن خودی ها سنگ تمام گذاشت. حالا شاید میانگین امتیازها در روزهای پرتماشاگر فرق چندانی با هفته های پرسکوت بعد از آن نداشته باشد اما برای قهرمان لیگ بازی بدون تماشاگر و سکوهای خالی تلخ تر از هر تیمی معنا پیدا می کند و البته به اندازه کافی زیانبار هم هست.