کريمي چه فرقي با رافت داشت؟ / هر دو کار عرف را انجام دادند

پيش از بازي ستارگان کشورمان با منتخب جهان در ورزشگاه آزادي، حسين ياريار که مدير تيم هنرمندان محسوب مي شود در يک مصاحبه تلويزيوني گفته بود قرار شده هيچ يک از بازيکنان ما به دنبال تعويض پيراهن با سوپراستارهاي تيم مقابل نباشند. ظاهرا اين قول و قرارها به خاطر آن گذاشته شده بود که ارزش هاي بازي خيريه مزبور تحت تاثير بکش بکش هاي آخر مسابقه از بين نرود. به علاوه قرار بود شب بازي پيراهن هاي امضا شده بازيکنان ما در يک حراج نيکوکارانه به فروش برسد. با اين حال مطابق انتظار بسياري از ستاره هاي ايراني اين عهد را فراموش کردند و بلافاصله به شکار پيراهن از اردوگاه تيم مقابل پرداختند. به عنوان مثال ظرف کمتر از يک دقيقه رسول خطيبي لباس کاناوارو را گرفت، نامجو مطلق به سمت سالگادو خيز برداشت و علي کريمي هم پيراهنش را با لوئيز فيگو عوض کرد. گويا جادوگر براي انجام اين کار از قبل با ستاره بارسا و رئال هماهنگ کرده بود. تصاويري وجود دارد که نشان مي دهد کريمي حتي هنگام دست تکان داد براي مردم، پيراهنش را به مسوول تدارکات مي سپارد تا از آن محافظت کند.

تعويض پيراهن بين بازيکنان دو تيم، يکي از مرسوم ترين اتفاقاتي است که در دنياي فوتبال رخ مي دهد و مطلقا هيچ اشکالي هم ندارد. در اين زمينه حتي فجايعي مثل درگيري دو بازيکن لورکوزن بر سر تصاحب پيراهن مسي در ليگ قهرمانان اروپا هم به ثبت رسيده است. امروز هم نمي شود به بازيكنان ايراني خرده گرفت، گو اين كه شايد بهتر بود آنها به برنامه از پيش تعيين شده وفادار مي ماندند و لباس هاي امضا شده خودشان را به حراج مي رساندند. با اين وجود، اينجا يك پرسش مهم ديگر پيش مي آيد كه كاش پاسخي منطقي داشته باشد؛ اين كه چرا تابستان 92 پايان رافت به خاطر گرفتن پيراهن مالديني به «صلابه» كشيده شد اما امروز كسي كار به كار بازيكنان تيم ستارگان ندارد؛ همان ها كه دقيقا رفتار مشابهي انجام دادند، اما كاملا در حاشيه امنيت قرار دارند.

وقتي در پايان بازي پرسپوليس – ميلان، پيراهن دفاع چپ اساطيري روسونري به رافت رسيد، ناگهان موج بزرگي از تمسخر و تحقير مهاجم سابق پرسپوليس در فضاي مجازي راه افتاد. صدها پست و استاتوس در اين مورد ارسال شد و هزاران نفر كامنت گذاشتند، بي آنكه كسي دقيقا بداند چه چيزي را مسخره مي كند؟ آنچه پايان رافت انجام داد، كاملا مطابق عرف فوتبال دنيا بود، درست شبيه همين رفتاري كه روز جمعه علي كريمي انجام داد. با اين وجود هرگز روشن نيست چرا نفر اول را ملامت كرديم و با نفر دوم حال مي كنيم؟ انصافا آيا از اين رفتارهاي بي منطق و عجيب و غريب، كم در اين جامعه داريم؟ هركجا مي بينيم عده اي جمع شده اند و فحش مي دهند، سريع خودمان را با چهار تا ليچار و بد و بيراه جلو مي اندازيم، مبادا از قافله عقب بيفتيم و فرصت نمايش را از دست بدهيم. پايان رافت بعد از آن همه مسخرگي ديوانه وار، پيراهن مالديني را حراج كرد تا با پولش براي بيمارستاني در آستارا دستگاه دياليز بخرد. غائله خوابيد تا كاربران دنياي مجازي باقي بمانند با استاتوس هاي باشكوه شان؛ آنها كه هيچ وقت عبرت نمي گيرند و از لحظه پايان هر ماجرا، تلاش براي پيدا كردن قرباني جديد را آغاز مي كنند.

كاش در چنين موقعيت هايي فقط كمي فكر كنيم. مهم نيست كه يك پست هزار تا لايك گرفته؛ اگر قرار است هزار و يكمين لايك را ما بكوبيم، باز بايد براي شخصيت و امضاي خودمان ارزش قائل باشيم و آنچه را قرار است به تاييد برسانيم، به دقت از نظر گذرانده باشيم. شايد يكي از خطرناك ترين ويروس هاي جامعه امروز ايراني، اپيدمي «دهان هاي باز» باشد؛ بيماري خطرناكي كه باعث مي شود درمورد همه چيز نظر داشته باشيم و بدون كمترين سطح از تفكر و عقلانيت، به قطره اي از موج بي خردي تبديل شويم.