کریم باقری، پیشکسوت متفاوت فوتبال ایران

کریم باقری احتمالاً متفاوت ترین پیشکسوت باشگاه پرسپولیس است؛ آرام، بی حاشیه، محبوب و کاریزماتیک. او نه در دورانی که بازی می کرد و نه حالا که در کادر فنی حضور دارد، هرگز برای تیمش بحرانی درست نکرده، پرسپولیس را تهدید نکرده، حاشیه ای نساخته و ضرری به باشگاهش وارد نکرده. همیشه طرف تیمش قرار گرفته و به خودش اجازه نداده به خاطر منافع شخصی اش روبه روی پرسپولیس بایستد. همین هم باعث شده تا هواداران پرسپولیس حساب او را از باقی هم نسلانش جدا بدانند. شماره 6 محبوب 2 دهه پیش فوتبال ایران، با اینکه چند سال است در کادر فنی تیم قرار دارد اما هرگز این احساس را در بین پرسپولیسی ها به وجود نیاورده که کیسه ای برای تیمش دوخته است. باقری البته همیشه هم آرام نیست. وقتی که بازیکنان تیم پای شان را از گلیم شان دراز تر می کنند یا عصبی می شوند و ممکن است به روند تیم ضربه بزنند، خونش به جوش می آید و با چهره ای که رگ هایش بیرون زده، جوش و خروش می کند تا پرسپولیس ضربه ای نخورد. لابد عکس های او در میانه زمین وقتی که مشغول آرام کردن بازیکنان خودی است را دیده اید. او نسبت به بازیکنان نسل جدید باشگاه پرسپولیس سختگیر است و احتمالاً عقیده استیو جابز را دارد که می گفت: «وظیفه من این نیست که به کارمندانم آسان بگیرم، بلکه موظف هستم آنها را به انسان های بهتری تبدیل کنم.»

باقری با کوله باری از تجربه در فوتبال ایران، می داند که هیچ بازیکنی بزرگ تر از باشگاه نیست و سعی کرده در تمام این سال ها خودش این نکته را رعایت کند. او نه به خودش و نه به بازیکنان فعلی باشگاه اجازه نمی دهد که اصطلاحاً برای پرسپولیس ناز کنند.

آقاکریم که متولد سال 1352 در تبریز است، فوتبال را از باشگاه تراکتورسازی شروع کرد. بعد به کشاورز پیوست و سرانجام در سال 1375 راهی پرسپولیس شد. او ستون تیم به یادماندنی جام ملت های 96 و جام جهانی 98 بود و شهرتی باورنکردنی داشت (و البته دارد). شماره 6 تیم ملی که شوت هایش زبانزد عام و خاص بود خیلی زود لژیونر شد؛ در سال 1376 و درست در زمانی که تیم ملی به جام جهانی فرانسه رسیده بود.

 3 سال در آرمینیا بیله فلد آلمان بازی کرد، بعد یک فصل به النصر امارات رفت و دوباره در سال 1379 به اروپا برگشت. این بار به چارلتون اتلتیک انگلیس. تجربه لیگ برتر برای او البته اصلاً خوشایند نبود.

تنها یک بازی انجام داد و ترجیح داد فصل بعدی را در السد قطر سپری کند. دوران حضور او در خارج از کشور در سال 1381 به پایان رسید و ستاره خط میانی تیم ملی در سال 1381 به ایران و باشگاه پرسپولیس برگشت.

دوران حضور او در تیم ملی هم با اتفاقات عجیبی همراه بود. باقری برای نخستین بار در اسفند 1371 توسط علی پروین به تیم ملی دعوت شد. آن هم در حالی که هنوز در رده سنی جوانان بود. باقری با اینکه هافبک بود اما در 87 بازی ملی اش، 50 گل به ثمر رساند. رکوردی که او را بعد از علی دایی تبدیل به دومین گلزن تاریخ فوتبال ملی ایران کرده است. کریم بعد از ناکامی ایران در رسیدن به جام جهانی 2002 و شکست مقابل ایرلند، درحالی که تنها 27 سال سن داشت از فوتبال ملی خداحافظی کرد.

 7 سال بعد و زمانی که علی دایی هدایت تیم ملی ایران را برعهده داشت، باقری دوباره به تیم ملی برگشت، 7 بازی دیگر انجام داد و 3 گل هم زد اما با برکناری دایی و آمدن افشین قطبی، باقری برای همیشه از فوتبال ملی خداحافظی کرد. او بعدها در برنامه نود گفت تنها به خاطر علی دایی به تیم برگشته است. کریم البته به صورت نمادین در سال 1389 دوباره به تیم ملی برگشت و در بازی دوستانه ایران و برزیل حضور یافت تا این دیدار بازی خداحافظی او لقب بگیرد. فوتبال ایران در سال های آتی می تواند بیشتر از گذشته از تجارب کریم باقری استفاده کند. با اینکه شماره 6 اعلام کرده است قصدی برای سرمربیگری ندارد اما مثل روز روشن است که او روزی می تواند یکی از مربیان اصلی لیگ برتر باشد.