کفاشیان بازهم رنگ باخت؛ گاف هایی که پایان نداشت

 حدود 5 سال پیش بود که کفاشیان به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال انتخاب شد و این مساله که وي تنها کاندیدا بعد از انصراف علی آبادی رئیس وقت سازمان تربیت بدنی آن زمان بود شک و شبهاتي را به وجود آورد اما به هر تقدیر گویی شانس به سمت علی کفاشیان متخصص دو و میدانی چرخید تا با سرعت مثال زدنی سند قدرت فوتبال را به دست گیرد.

شاید در دور اول ریاست کفاشیان در بسیاری موارد ایرادهایی وارد بود که اهم آن نداشتن اختیار تام وی در تصمیم گیری ها و دخالت مسئولان بالا دستی او برای انتخاب ها و انتصاب های کفاشیان بود اما این عمده ایراد وارده بود که البته منجر به نرفتن جام جهانی شد و حسرت دیدن آفریقای جنوبی را بر دل فوتبال دوستان و فوتبالیست ها گذاشت.

اتفاقات تلخ در فوتبال کم نبوده است اما اعتراض های مکرر به کمیته انضباطی، آرا صادره و ... نیز از گاف هایی بود که کفاشیان با خنده از آنها عبور کرد و رسید به پایان دوره ریاستش، اینجا بود که هیچگاه یادمان نمی رود همین آقای کفاشیان پرده از اختلافات و ائتلافات داخلی با نواب روسای خود و مسئولین کمیته ها برداشت و به نوعی اذعان داشت که اگرچه با هم کار می کردیم اما به هیچ وجه همسو و یک دل نبودیم و به هر تقدیر این بار پای وزارت ورزش و دیگر گزینه ها به میان آمد تا رقبای آقای رئیس در انتخابات دوم که یکی از آنها منتسب به وزارت ورزش نیز خوانده می شد باعث شود کمی جو فوتبال متحول شود و کفاشیان علیرغم عملکرد نه چندان قابل قبول در 4 سال اول طرفداران زیادی در انتخابات دوم داشته باشد و اینجا بود که رقابت بین کاندیداها آغاز شد.

حسین قریب با سابقه مدیر عاملی استقلال آمده بود تا بر مسند قدرت فوتبال بنشیند و اگرچه خودش گزینه دولت بودن را قبول نداشت اما با این برچسب در مجمع انتخابات ی شرکت کرد که شاید قدرتمندترین رقیب کفاشیان محسوب شود.

تا اینجای کار همه کفاشیان را رفتنی می دانستند اما آقای رئیس این بار طرفدارانی داشت که شاید اگر کفاشیان را به خاطر عملکردش نمی خواستند اما موافق گزینه وزارت ورزش نیز نبودند و همین مساله جو را به سود رئیس سابق با گاف های بسیار برگرداند و مجمع به پایان رسید و کفاشيان ماند و اما پس از انتصاب همه سنگینی از انتقادات و اشکال های دولتی بر کفاشیان وارد شد، دو شغلی بودن مهمترین مساله بود که وزارت ورزش پی گیری خاصی دراین باره انجام داد و روسای فدراسیون ها که هرگاه خود را در مظان برکناری دیده اند از مربی مجامع بین المللی و تعلیق استفاده کردند تا جو را به نفع خود برگردانند. این بار کفاشیان با همین مساله توانست به اعتراضات پایان دهد و نکته قابل توجهی که ما پس از این مقدمه قصد داریم به آن بپردازیم این است که کفاشیان پس از اینکه آب ها از آسیاب افتاد در یک برنامه تلویزیونی نه تنها کمی و کاستی ها را پذیرفت که عدم حضور آدم های قوی درسیستم اداری خود را نیز یکی از دلایل ضعف های گذشته دانست و گفت این بار رسمی می کنم و خود مختار عمل خواهم کرد و توصیه پذیری را کنار می گذارم البته این موضوع را به صورت تلویحی تاکید کرد و اذعان داشت اگرچه با تاج و عزیز محمدی مشکل داشته است اما همه آنها اختلاف سلیقه بوده و سعی می کند در دو روز آینده از افرادی استفاده کند که بتواند گاف های فوتبال را پایان دهد و سر آغاز تحولی را در فوتبال به صورت مستقل رقم بزند.

خوشحال بودیم که این بار کفاشیان غیر فوتبالی تصمیم هایی می گیرد که فوتبال ضرر نکند اما متاسفانه برگزار نشدن جام حذفی در آخرین اقدام رئیس فدراسیون فوتبال، نشان داد نه تنها گاف ها به پایان نرسیده بلکه آدم های قدرتمندی در هیات رئیسه فدراسیون فوتبال قراری ندارند وگرنه هیچگاه نباید این اتفاق رخ می داد.

البته این آخرین گاف بعد از خورد و ریز اشکالاتی که در چند ماه اخیر از ریاست فدراسیون گرفته تا کمیته های زیر مجموعه به این فدراسیون وارد بوده باعث شد که کمی به حرف های آقای رئیس فکر کنیم، کفاشیان دوباره رنگ باخت وگرنه جام حذفی برگزار می شد.

ابهت یک رئیس فدراسیون می بایستی بیشتر از یک سرمربی باشد و این گمشده ای است که نمی توان در لبخندهای کفاشیان آن را جستجو کرد و از امروز و روزهای آتی اگرچه انتقادات زیادی بر عدم برگزاری جام حذفی وجود دارد اما مطمئن هستیم که تاثیری نخواهد داشت و کفاشیان با کمک هیات رئیسه قوی! خود این کار را به انجام می رساند و اینکه اولویت ما جام جهانی است اگرچه جام جهانی پر اهمیت است اما آقایان کاش می دانستند که همه فوتبال جام جهانی نیست انگیزه ها را از بین بردید به بهانه اینکه سرمربی تیم ملی باید از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در اختیارشان باشد تا ما از گروهی که صعودمان محتمل هم بوده صعود کنیم.

وقتی اظهار نظر چند تن از کارشناسان فوتبال را در مورد تیم ملی و برنامه ریزی در چند سال گذشته مرور کردیم تازه فهمیدیم کی روش حرف 20 سال پیش علی پروین را می زند که البته همیشه متهم به سنتی بودن و فوتبالش را علی اصغری می خواندند.

اما با این وجود روی سخن ما از ابتدا تا به حال با همین آقای کفاشیان است اگرچه پس از انتخابات رنگ و روی دیگری داشت اما باز هم رنگ باختید به نظر می رسد از کوزه همان برون طراود که در اوست.