کلانی: افرادی در اطراف تیم در لباس دوست ظاهر می شوند

در روزی که علیرضا عزیزی پیشکسوت پرسپولیس که از مدتی پیش با بیماری سرطان دست وپنجه نرم می کرد، درگذشت با مهندس حسین کلانی تماس گرفتیم. او هنوز از این اتفاق خبردار نشده بود و وقتی خبر را به او گفتیم بسیار بسیار ناراحت و غمگین شد.
برای آنکه فضای گفت وگو را از این وضعیت خارج کنیم با او از المپیک گفتیم و از گلات قهرمانی، اما مرد بزرگ تاریخ پرسپولیس، دیگر غمگین بود. همان طور که باشگاه همچنان عزادار مردانی است که از سال گذشته تا امروز از دست داده است. هنوز هم کسی به فقدان مهرداد میناوند و علی انصاریان عادت نکرده، اگر امروز بودند علاوه بر اینکه در کنار عزیزان شان روز و شب می گذراندند، از گلات قهرمانی بسیار شاد شده بودند. حمید جاسمیانی که عاشق پرسپولیس بود و مظلومانه رفت و حالا علیرضا عزیزی. گفت وگو با حسین کلانی را در زیر می خوانید:

*امروز علیرضا عزیزی درگذشت.
خبر نداشتم. چه خبر ناراحت کننده ای. خب او یکی از بازیکنان خوب و خوش اخلاق پرسپولیس بود. از خبری که دادید، متاثر شدم. مرگ عزیزان همیشه ناراحت کننده است.

*از حالش خبر داشتید؟
مدتی سرطان داشت. امیدوار بودیم که خوب شود…

*خدا رحمت شان کند. گلات قهرمانی بالاخره اتفاق افتاد.
یک زحمتی بود که همه باهم کشیدند، از بازیکنان و مربیان گرفته تا کادر مدیریت، پزشکی و تدارکات. بچه ها باهمبستگی، اتحاد و گذشت به این مهم رسیدند. مهم تر از همه دعای خیر هواداران بود که پشت تیم بود و این مساله انرژی مضاعفی برای بچه ها بود. گلات قهرمانی مبارک شان باشد ولی متاسفانه خبر مرگ علیرضا عزیزی، برایم خیلی تلخ بود. این اتفاقات بد را نمی شود فراموش کرد. آدم هایی که برای مان عزیزند، سال ها زحمت کشیدند و متاسفانه قدرشان را ندانستیم. من خیلی متاسف شدم. الان همه چیز برای من تحت الشعاع این ماجرا قرار می گیرد.

*پرسپولیس در این مدت، پیش از قهرمانی دوباره 3 عزیزش را از دست داد. مهرداد میناوند، علی انصاریان و حمید جاسمیان.
خدا همه آن ها را رحمت کند، ولی بچه ها در این وانفسای روزگار کار بزرگی کردند. در این روزگار سخت برای هموطنان مان چه ازنظر شغلی، چه معیشتی، خصوصا با مشکلاتی که برای هموطنان خوزستانی و سیستان و بلوچستانی پیش آمده، تنها چیزی که ممکن است لبخند به لب شان بیاورد، موفقیت ورزشکاران ما هست. فرق نمی کند این موفقیت از سوی تیم پرسپولیس باشد یا قهرمان کشتی، کاراته و وزنه برداری.

*با این صحبت ها مشخص است که المپیک را دنبال می کنید.
اخبارش را بله، الحمدا… که چند مدال گرفتند هرچند در برخی رشته ها بدشانسی هم آوردیم اما همه ورزشکاران مان زحمت کشیدند. به هرحال موفقیت هایی به دست آمد که لبخند به لب مردم نشست.

*اتفاقا یکی از این طلاها از سوی تیم مردی به دست آمد که خیلی هم پرسپولیسی است؛ محمد بنا.
او یکی از کسانی است که باعث افتخار ما بوده، نه به عنوان یک پرسپولیسی بلکه به عنوان قهرمان ملی که قهرمانی های زیادی برای این مملکت به دست آورده و باعث افتخار در المپیک شده است. درگذشته هم محمد بنا جوان هایی تربیت کرده که مدال گرفته اند. الان در این شرایط سخت کسب مدال خیلی مشکل بود، برای او هم مشکل بود ولی باز هم دست مریزاد که تیم محمد بنا و سایر مربیان مان در المپیک مدال گرفتند. با وجود مشکلاتی که ما داریم، همین حضور تیم ها در المپیک ارزشمند بود. تلاش بچه ها هم جای خود.

*دلیل اصلی تکرار قهرمانی های پرسپولیس؟
همان طور که گفتم بزرگ ترین عامل حمایت مردم و همبستگی تیم بود. برای اولین این اتفاق در فوتبال ایران رخ داد که یک تیم برای 5 سال قهرمان کشور شود. شروع این کار هم از برانکو بود. او در تیم انقلاب به پا کرد. آن هم با وجودی که مدیریت باشگاه فراز و نشیب های زیادی داشت اما این همبستگی که در ذات بچه های پرسپولیس و فرهنگ پرسپولیس هست و اخلاق مداری در تمام زمینه ها و حمایت تمام قد هواداران از بچه ها که در تمام شرایط و سختی ها تیم را رها نکردند، در این موفقیت تاثیر داشت. اگر انتقادی کردند سازنده بود، در کنارش هم تشویق بالنده داشتند. تمام این ها عواملی بوده که بچه ها موفق شوند. سال بعد هم اگر مسائلی پیش نیاید و مشکلی برای باشگاه پیش نیاید می شود این موفقیت ها را تکرار کرد. پرسپولیس باشگاه تنهایی هست باشگاهی که جز هوادارانش چیزی ندارد. هواداران هم از توده مردم هستند، آن قدر توانایی ندارند که نیازهایی مادی باشگاه را برطرف کنند اما همیشه کنار تیم بودند و هر موقع لازم بوده مایه گذاشتند. هر تازه واردی که به باشگاه می آید متوجه این مساله می شود و این فرهنگ با پرسپولیس عجین شده است. اسم این تیم پرسپولیس است اما تیم مردمی است.

*حفظ این تیم یک مقدار سخت است، خصوصا با پیشنهادهای بالایی که برای بازیکنان وجود دارد.
بچه های ما خیلی گذشت می کنند، الان هم باشگاه در شرایط سختی هست امیدوارم با اینکه بعضی افراد در اطراف تیم در لباس دوستی کارهایی می کنند تا بچه ها را از مسیر خود منحرف کنند اما بچه های ما بدانند که در چه تیمی حضور دارند. اگر برنامه ریزی شود می توان تیم را حفظ کرد. تیم می تواند بار دیگر قهرمان شود و بچه ها باید قبول کنند در بهترین تیم ایران هستند و به همین دلیل همیشه مورد حسودی قرار می گیرند. این بچه ها سرباز وطن هستند، مانند جوان هایی که در جنگ جان شان را برای کشور گذاشتند، آن ها نشان دادند که گذشت می کنند. البته باشگاه هم باید در حد توانش حق بچه ها را بدهد. بازیکنان هم شرایط باشگاه را درک می کنند.