کمال بی انصافی را بنگر!

در نشست خبری بعد از بازی پرسپولیس و ذوب آهن، برانکو یک جمله جالب به زبان آورد: «باز هم همان اتفاقات همیشگی رخ داد. چه توضیحی می خواهید؟» او راست می گفت. برتری فنی و کیفی قرمزها، خلق موقعیت های عالی و پرشمار گلزنی، از دست دادن پنالتی، خوردن گل های مفت و البته دادن امتیازات مفت تر، حالا دیگر به عادت یومیه قرمزها تبدیل شده است. همین پکیج در اصفهان هم تکرار شد تا پرسپولیس برای سومین بار در نیم فصل دوم تن به تساوی دو بر دو بدهد و از صعود در جدول رده بندی باز بماند. با این همه اما، بازی اصفهان یک اتفاق متفاوت هم داشت. زمانی که روی مهدی طارمی پنالتی شد، قرار بود طبق هماهنگی های قبلی محسن بنگر ضربه را بزند، اما در کمال تعجب، کامیابی نیا پشت توپ ایستاد و پنالتی را از دست داد. بعد از بازی بنگر گفت کمال جان بچه اش را قسم داده که ضربه را خودش بزند و به همین دلیل او انصراف داده است. از زمان انتشار این مصاحبه، بسیاری از پیشکسوتان باشگاه علیه اتفاقی که رخ داده موضع گرفته اند. مثلا ناصر محمدخانی گفته خود بنگر باید ضربه را می زده و البته جواد منافی هم دست به یک مقایسه عجیب زده است: «مگر پنالتی شام است که آن را به هم تعارف کنند. این قسم خوردن ها مال فوتبال آماتور است و بساطش باید برچیده شود.»

بدون شک یکی از بزرگترین مشکلات فضای نقد در فوتبال ایران این است که عمده تحلیلگران صرفا به توجیه اتفاقات رخ داده می پردازند و سعی می کنند نتیجه ای که به دست آمده یا حادثه ای که رخ داده را تئوریزه کنند. اگر تیمی موفق به کسب پیروزی شود، حتی اگر این برد با بدترین کیفیت ممکن به دست بیاید، حتما کارشناسان ایرانی چند دلیل و تفسیر علمی برایش خواهند ساخت و اگر تیمی شکست بخورد، حتی اگر در عین شایستگی ناکام بماند، باز دوستان به میدان خواهند آمد و هر طوری شده این باخت را تفسیر و توجیه خواهند کرد. به این سبک از کارشناسان که ابدا هم برای فوتبال مفید نیستند، می شود «تحلیلگران اسکوربرد» لقب داد. حالا برگردیم به داستانی که ابتدای مطلب تعریفش کردیم و یک سوال در این مورد بپرسیم؛ انصافا اگر اتفاقی کاملا وارونه رخ می داد، کارشناسان عزیز و پیشکسوتان گرامی چگونه آن را تحلیل می کردند؟ مثلا اگر بنگر به اصرار کامیابی نیا بی توجهی می کرد، خودش ضربه را می زد و آن را از دست می داد، چه مطالبی می شنیدیم؟ در این صورت بدون تردید خیلی از این عزیزان به بنگر خرده می گرفتند که چرا روحیه بالا و آمادگی روانی کمال را نادیده گرفته است. آنها قطعا با همین جنس نگاه های از بالا به پایین به جوانان فوتبالیست یادآوری می کردند که موقع زدن پنالتی هیچ چیز به اندازه تمرکز و روحیه بالا اهمیت ندارد. به همین دلیل وقتی بازیکنی در خودش این آمادگی را می بیند که پشت ضربه بایستد، حتما باید به او اعتماد کرد! گوش ما از این حرفها پر است و خیلی خوب با خلق وخوی دوستان آشنا هستیم. آنها همیشه آماده اثبات فرضیه «ما بهتر از شما بودیم» هستند و برای رسیدن به این مهم، از هر راهی که لازم باشد حرکت می کنند. کمال و بنگر و پنالتی و بقیه داستان ها هم فقط بهانه هستند.