در دهه 1390 پرسپولیس 14 فرد متفاوت را بر روی صندلی مدیریت باشگاه دیده و احتمال دارد نفر پانزدهمی نیز به زودی معرفی شود.

جدایی جعفر سمیعی، اتفاقی قابل پیش بینی در ساختمان باشگاه پرسپولیس بود و به نظر می‌رسید با تغییر دولت و ورود وزیر جدید، «ماموریت سعیمی به اتمام رسیده» و مدیریت باشگاه دوباره دچار تزلزل شود. در این مسیر، حمایت هواداران و اعضای تیم پرسپولیس از مدیرعامل کم حرف و بی حاشیه هم تغییری در این روند ایجاد نکرد و به نظر، حتی خود سمیعی نیز تمایلی به اقدام برای ادامه کار در باشگاه نداشت تا دوره کار وی در باشگاه کمتر از یک سال به طول بیانجامد.

نکته کنایه آمیز درباره صندلی مدیریت باشگاه پرسپولیس این است که از بین چهار مدیری که اخیرا روی صندلی مدیرعاملی تکیه زده‌اند، جعفر سمیعی بیشترین میزان ثبات را داشت و تنها کسی است که دو رقمی شدن تعداد ماه حضورش در باشگاه را تجربه کرد. ایرج عرب (8 ماه و نیم)، محمدحسن انصاری‌فرد (6 ماه و نیم) و مهدی رسول‌پناه (7 ماه و نیم) روی هم حدود دو سال در باشگاه پرسپولیس مدیریت کردند.

در دهه 1390 مجموع نفراتی که به عنوان مدیرعامل، سرپرست و قائم مقام و در یک نقطه مشترک، «نفر اول مدیریتی باشگاه» وارد ساختمان چهار طبقه خیابان سئول شدند، حالا با حضور مجید صدری به عدد 14 رسیده است. یعنی حتی اگر صدری تا پایان سال در این پست به کارش ادامه دهد، عمر مدیریتی در پرسپولیس 261 روز خواهد بود و در غیر این صورت به کمتر از 250 روز (8 ماه) خواهد رسید.

شاید اگر مدیرانی چون محمد رویانیان و علی اکبر طاهری که حدود دو سال مدیرعامل پرسپولیس بودند، وجود نداشتند، این عدد بسیار کمتر می‌بود.

برای مقایسه بهتر شاید لازم باشد به تاریخ باشگاه رجوع شود؛ زمانی که از سال 1347 تا 1357 تنها دو نفر بر مسند مدیریت باشگاه نشستند؛ علی عبده و مصطفی مکری. پس از آن تا زمان ورود امیر عابدینی، باشگاه دوباره دوره‌ای بی ثبات را تجربه کرد تا اینکه عابدینی از سال 1372 تا 1380 عنان کار را در دست گرفت و دوره‌ای استثنایی در چهار دهه اخیر را از نظر ثبات مدیریتی رقم زد.

در دهه 1380 نیز اوضاع پرسپولیس بهتر بود و آنها 9 دوره مدیریتی متفاوت را تجربه کردند تا عمر مدیریتی به طور میانگین، کمی بیشتر از یک سال باشد اما در دهه 1390 همانطور که پیش‌تر بررسی شد، اوضاع متفاوت بود.

به عبارتی مدیران پرسپولیس یا فرصت انتخاب اسپانسر، سرمربی و بستن تیم را دارند اما با جدایی زودهنگام پاسخگوی انتخاب‌های خود نخواهند بود یا باید با انتخاب نفر قبلی بسازند که در این صورت نیز با همین موضوع برای فرار از پاسخگویی تلاش خواهند کرد.

نکته جالب اینکه در نیمه اول این دهه که پرسپولیس نتایج ضعیف‌تری گرفت، اوضاع ثبات مدیریتی باشگاه بهتر بود و 6 نفر بر کرسی مدیریت باشگاه نشستند که آن هم نفراتی مثل علی پروین و بهروز منتقمی عملا یک دوره بسیار کوتاه این نقش را برعهده داشتند. اما در نیمه دوم دهه 1390 بی ثباتی در پرسپولیس بیشتر شد و در عین حال باشگاه به بهترین روزهای خود از نظر کسب نتایج رسید. در این بین شاید یک نتیجه گیری چندان هم اشتباه نباشد؛ اینکه کادرفنی (برانکو، کالدرون و گل‌محمدی) توانستند این خلا مدیریتی را به بهترین شکل ممکن پر کنند.