کمی سخاوت هم بد نیست / از آکادمی تاتنهام تا جای خواب در پیتزافروشی*

ماجرای بیرانوند و عابدزاده تبدیل به حکایت عجیبی شده است. حدود یک ماه پیش بود که از قول عقاب آسیا نوشتند بیرانوند او را یاد جوانی هایش می اندازد. گلر فعلی پرسپولیس هم کلی ذوق کرد و به سایت ها گفت از خوشحالی تا صبح نخوابیده است. ظهر روز بعد اما بیرانوند فهمید شب زنده داری اش بیخود بوده، چون عابدزاده همه چیز را از بیخ و بن تکذیب کرد. شبیه این ماجرا بعد از بازی اخیر پرسپولیس و نفت هم تکرار شد؛ به این ترتیب که از قول احمدرضا نوشتند بیرانوند گلر خوب و آینده داری است، اما دروازه بان اسطوره ای فوتبال کشورمان خیلی زود این اظهارنظر را هم روی اینستاگرامش تکذیب کرد!

در اینکه رسانه ها تحت هر شرایطی باید اصل صداقت را رعایت کنند تردیدی نیست. به هر حال عابدزاده هم حق دارد وقتی اظهارنظر غیرواقعی از خودش می بیند، برآشفته شود؛ اما اگر از این اصل مسلم بگذریم، این همه خشک دستی عقاب در ستایش از یک جوان موفق واقعا جای تعجب دارد. گیریم که خیالی و فضایی از قول عابدزاده نوشته اند بیرانوند دروازه بان خوبی است؛ آیا واقعا این مساله آنقدر ارزشش را دارد که او واکنش خصمانه نشان بدهد و ذوق گلر فعلی قرمزها را کور کند؟ عابدزاده می توانست به جای علنی کردن ماجرا، خیلی ساده و خصوصی به همان خبرگزاری خاطی تذکر بدهد، اما رسانه ای کردن داستان انگار نشان می دهد او تعریف از دیگران را «کسر شأن» خودش می داند!

احمدرضا در توجیه تکذیب هایش گفته: «اینها جوان هستند و در ابتدای راه قرار دارند. اگر از آنها تعریف کنی فکر می کنند کارشان را کرده اند و همه چیز تمام شده!» خب پس کی باید به فوتبالیست ها روحیه داد و یادآوری کرد که در مسیر درست گام برمی دارند؟ مگر خود عابدزاده در جوانی اش و از همان آغاز درخشش در تام اصفهان و استقلال تهران کم ستایش شد؟ پس چرا افول نکرد و تا آخرین روز بازیگری در اوج ماند؟ توجیه دوم احمدرضا از این هم وحشتناک تر است: «من حتی از پسر خودم هم تعریف نمی کنم، چه برسد به بقیه!» یعنی الان عقاب آسیا دارد به خاطر تعریف نکردن از فرزندش بر سر مردم منت می گذارد؟ اصلا امیر عابدزاده به خاطر کدام شاهکار باید توسط پدر افسانه ای اش تحسین شود؟

اشاره احمدرضا به امیر است که از بچگی در ورزشگاه کارگران و استادیوم آزادی کنار پدرش دیده می شد. او خیلی زود تمریناتش را شروع کرد، اما همه می دانند آن چیزی که انتظار می رفت از کار در نیامد. امیر حتی سال91 به شکلی عجیب به تیم بزرگسالان پرسپولیس هم رسید، اما به وضوح در این قواره ها نبود و یعد از یک فصل نیمکت نشینی جدا شد. به هر حال قرار هم نیست هر پسری کپی پدرش باشد. در نقطه مقابل اما علیرضا بیرانوند با وجود شدیدترین مشکلات در زندگی شخصی اش به جایگاه فعلی رسید. بنابراین اگر بنا به تمجید باشد، او که خویشاوند سرشناسی هم نداشت، در اولویت به مراتب بالاتری قرار دارد نسبت به بچه عقابی که پروازهایش هرگز بوی پدر را نمی دهد! یادمان باشد امیر عابدزاده از آکادمی لندن و تاتنهام و مدرسه فوتبال لس آنجلس به پرسپولیس رسید و دیپورت شد، در حالی که علیرضا بیرانوند خوابیدن در پیتزافروشی و میدان آزادی را پشت سر گذاشت تا به جایی برسد که دروازه تیم ملی مملکت را به نام خودش سند بزند.